Els is een vriendin van een vriendin. Ik zie haar af en toe op verjaardagen. Ze leest de berichten op deze site, weet ik door een mailtje die ze een paar maanden geleden stuurde. Gisteren belde ze met een verhaal over woekerrentes dat wijst op een criminele overheid.

Els is een alleenstaande moeder van een jongen van acht en een meisje van zes. Ze heeft een redelijk betaalde baan in een ziekenhuis als OK-verpleegkundige. De man met wie ze lang een relatie had voor ze aan kinderen begonnen heeft haar vier jaar geleden ingeruild. Hij wil niets meer met het gezin te maken hebben en saboteert de opgelegde alimentatie voor de kinderen, door niet of onregelmatig te betalen.

Opgroeiende kinderen, kinderopvang, veel regelwerk en overal alleen voor staan; het is voor Els in meerdere opzichten een zwaar en duur leven. Ze probeert minimaal 50 euro per maand te sparen voor calamiteiten zoals een wasmachine die uitvalt, een dak dat moet worden gerepareerd. Om die 50 euro te bereiken gebruikte ze soms wat creativiteit, zoals geen cola halen en de kinderen zeggen dat ze vanwege het hoge suikergehalte van cola eens een weekje moeten overslaan.

Ze heeft ook een auto. Een hele oude die haar maandelijks slechts 8 euro kost en waarvoor haar broer het onderhoud doet. Sleutelen aan zo’n oude auto zonder elektronica en moderne snufjes vindt hij leuk. Maar Els gebruikt de auto weinig, één keer per maand is veel. Ze vind de fiets en openbaar vervoer makkelijker voor het stadse vervoer.

Onterechte bekeuring

Een tijdje geleden kreeg ze een bekeuring thuisgestuurd voor het rijden door rood in een dorp ongeveer 40 kilometer van haar woonplaats. Ze wist zeker dat ze daar niet was geweest. Ten eerste kan ze de weinige autoritten die ze maakt uittekenen, ten tweede zat ze die dag bij een cursus op haar werk. Maar wat moet je als je ineens zo’n brief van het Centraal Justitieel Incassobureau op je mat vindt. Waar moet je verhaal halen, hoe pak je dat aan*.

Tijd om het gevecht aan te gaan tegen de onterechte bekeuring had ze niet, realiseerde ze zich. Bovendien vermoedde ze, zou het een eindeloos gevecht betekenen met een ambtenarenclub die elkaar allemaal de hand boven het hoofd houden.

Nee, Els’ grootste zorg was het geld. Met jongleren en voorzichtig leven wist ze de boel draaiende te houden. Maar waar moest ze nu ineens die onverwachte 170 euro vandaan halen. Enigszins wanhopig en met een gevoel van onmacht had ze de brief terzijde gelegd. En alsof Freud ermee speelde kwam de brief steeds onderop het stapeltje te liggen. Tot na drie maanden de herinnering binnenkwam.

Met ongeloof keek ze naar de brief, met de nieuwe vordering: DRIEHONDERVEERTIG euro.  Die brief was eergisteren binnengekomen. En ze herinnerde zich dat ik ooit op een verjaardag mijn verhaal over een onterechte bekeuring had verteld. Vandaar dat ze belde.

Ik had een bekeuring gekregen voor fout parkeren op de Hessenweg in De Bilt. Een straat waar ik in die tijd wel boodschappen deed, maar op zaterdag. Het fout parkeren had volgens het schrijven  van het CJIB op maandagmiddag plaatsgevonden… op een datum dat ik de hele dag in Arnhem was. Met getuigen en een bonnetje van een tankstation in Ede. Maar de bekeuring was 45 euro en daarmee lager dan mijn uurprijs. Met de zekerheid dat het aanvechten me veel meer tijd en ergernis zou bezorgen dan me erbij neer te leggen, betaalde ik de 45 euro.*

Woekerrente van criminele overheid

De boete van 170 euro, die Els was opgelegd voor het door rood rijden, was na drie maanden verdubbeld en zal bij niet betalen na weer drie maanden nog eens worden verdubbeld naar 680 euro. Er kan bij het CJI onder extreme voorwaarden bezwaar worden gemaakt of een betalingsregeling worden getroffen.

Als de regering of wie dan ook vastlegt dat de boete voor ‘door rood rijden’ 170 euro is, dan zou je bij te late betaling een administratieve verhoging mogen opleggen. Voor deze incassokosten is onlangs een nieuwe wet van kracht geworden. Maar de bedragen die daarin staan zijn, hoewel soms onredelijk in verhouding, beslist geen 400% en bij een half jaar te laat betalen geen 600%.

De rekensom: de boete van 170 euro x 400% = 680 euro; gedeeld door 4 (drie maanden) is 170 euro (de verhoging). De boete van 170 euro x 600% = 1020 euro; gedeeld door 2 (zes maanden) is 510 euro (de verhoging).

De overheid hanteert rentes waar zelfs de meest geslepen woekeraar of krediethaai niet van durft te dromen. In zo’n geval kun je spreken van een criminele overheid. En dan maken zij zich druk over makelaars en banken die zogenaamd met woekerpolissen en woekerrentes werken. Die mogen jaarlijks nog slechts 2,5% van hun kosten in rekening brengen.

Meer informatie:
• De consumentenbond over woekerpolissen
• De officiële bekendmaking van de nieuwe incassowet in staatsblad (pdf 100 kb)
• Het Centraal Justitieel Incassobureau (hun website en een wiki erover)
• De wet ‘administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften’ (over innen van vorderingen)
• Het CJIB over betalingsregeling

*) Als ik het niet zelf had meegemaakt zou ik het niet geloven. Ik heb de afgelopen tijd van meer mensen gehoord, en van sommigen gezien, dat de datum en tijd van een ‘vergrijp’ op een bekeuring niet kan kloppen. Het staat buiten dit bericht over woekerrentes in te gaan op deze mogelijke nog verdergaande criminele activiteit.

Criminaliteit wordt gedefinieerd als ‘alles wat door een wettelijke bepaling strafbaar is gesteld’. De bovengenoemde inning van woekerrentes zullen waarschijnlijk wettelijk zijn geoorloofd, omdat de overheid nu eenmaal haar ‘criminele activiteiten’ kan legaliseren. Maar dat maakt ze niet minder verwerpelijk en moreel crimineel.