In mijn jeugd waren er regelmatig bijzondere momenten. In het begin ging ik er daarbij altijd van uit dat anderen ook zulke dingen meemaakte. En als ik ze er niet over hoorde, dat ze er dan of niet over wilden praten of dat ze het niet als bijzonder ervaarden.

Een paranomale ervaring of magie

Maar op een gegeven moment kon ik niet anders dan me realiseren dat ik dingen meemaakte die anderen niet meemaken. Of in ieder geval niet in de hoge frequentie waarin het mij overkwam en waardoor het verder ging dan toevallig. Ik ben er altijd vrij nuchter onder gebleven, hoewel ik ook periodes had – ik was nog jong – dat ik er een magische invulling aan gaf.

Na mijn vijftiende kwamen de bijzondere momenten als een golfbeweging. Ze waren er een tijdje en dan weer een tijdje niet. Er kwam zelfs een periode dat ze langere tijd weg waren. De antenne, zoals ik het wel eens noemde, voor het vangen van ‘paranormale’ momenten was afgesloten. Of eigenlijk had ik het zelf afgesloten, zonder te weten hoe.

Een voorbeeld

Ter illustratie een voorbeeld uit een lange reeks van dit soort ervaringen:

Ik ben met enkele vrienden naar een popconcert. We staan zoals iedereen bij de hoofdingang van de hal. Ik zeg, ‘we staan hier niet goed. We moeten bij die deur staan’ en ik wijs op een andere deur. Met tegenzin lopen de vrienden met me mee. Ons voor gek verklarend zien mensen ons voor die deur staan wachten. Op de aangegeven tijd voor het openen van de zaal gaat de deur open waar wij staan. We gaan als eerste naar binnen en kunnen eenvoudig een plek op de eerste rij bemachtigen. De hoofdingang bleef dicht omdat het podium ervoor was gebouwd.

Nog een voorbeeld

Bizar zijn ook de ontmoetingen met mensen.  Daarvan kunnen er vele als ‘toevallig’ worden afgedaan. En dat is ook wat ik hoorde als ik er iemand over vertelde. Ik sta met een vriend bij het Muziekcentrum in Utrecht. Hij wijst op een affiche waarop een aankondiging staat van een pianoconcert dat de vorige dag is gegeven door Daniel Wayenberg.

“Hem had ik graag eens ontmoet’, zegt de vriend. ‘Wil je dat echt?’, vraag ik. ‘Ja’, zegt de vriend, ‘dat wil ik echt’. Ik reageer met ‘Ok dan’, alsof ik het even zal regelen. Een paar tellen later komt Daniel Wayenberg de hoek om in onze richting.

Kijken naar wat er gebeurt

De hierboven beschreven situaties zijn niet de sterkste voorbeelden. Het lijken alledaagse voorbeelden. Iedereen kan waarschijnlijk zeggen dat ze die ook wel hebben meegemaakt. Ik kan er wel veel meer over zeggen, omdat ik in dit soort situaties anders ben gaan reageren dan veel anderen.

In zo’n situatie zoals bij Daniel Wayenberg reageren de meeste mensen immers met ‘Goh, dat is toevallig. We hadden het net over u’. Zonder er verder aandacht aan te geven en het gewoon leuk te vinden. Maar ik vind het leuk om te kijken wat er aan zo’n ’toevalligheid  vooraf ging, als de situatie dat toelaat’, en wat er omheen zit. En ik denk ook dat het belangrijk is er naar te kijken en het niet te snel af te doen als toevallig.

Meer dan toevallig

Dan ontdek je dat er tussen de alledaagse ’toevalligheden’ ook vreemdere voorbeelden zijn. Voorbeelden die verder gaan en waarbij je nauwelijks meer kunt spreken van toevallig. Het zijn de gebeurtenissen die meer op het onderzoeksgebied van het paranormale liggen.

Dat ik bij iemand ben die ik nooit eerder ontmoette en ineens één of meerdere personen als dia’s naast die persoon zie. Wanneer ik verteld wat ik zie, blijken het beschrijvingen van de overleden vader en moeder, een overleden zus of zoiets. Of dat ik bij iemand thuis ben en de telefoon gaat. Voor er wordt opgenomen krijg ik pijnscheuten in mijn arm en blijkt bij opname van de telefoon dat de beller zijn arm heeft gebroken.

Het gaat te ver er hier dieper op in te gaan en de ideeën, gedachten en theorieën die ik erover ontwikkelde te (be)schrijven.

Ok, nog een voorbeeld

Nog een voorbeeld is die keer dat ik met een man van Utrecht naar Eindhoven reed voor een afspraak. De man had psychologie gestuurd en zich daarbij op een gegeven moment vooral met paranormale zaken beziggehouden. Ook had hij daartoe een tijdje als assistent bij Professor Tenhaeff gewerkt, die toen bijzonder hoogleraar Parapsychologie was aan de Universiteit van Utrecht. Op een gegeven moment kregen we het uiteraard over het paranormale en mijn ideeën en ervaringen.

Ik zei hem voor de grap dat ik zou aangeven wanneer een licht op groen zou springen door met mijn vingers te knippen. Dat ging diverse keren goed, maar ik was zelf teleurgesteld over het resultaat, Dat vertelde ik hem niet. Aangekomen op de plaats van bestemming bleek hij, ongemerkt voor mij, de score te hebben bijgehouden. Hij vertelde dat het paranormale vooral wordt onderzocht aan de hand van statistieken. Hij bleef nuchter, zei hij, maar het aantal juiste voorspellingen van mij was beduidend hoger dan wat hij als toevallig zou moeten afdoen.

Het paranormale

Evenals bij het bericht ‘bijna doodervaring’ zie ik het paranormale niet als iets mystieks of magisch. Als het wel meer blijkt dan eenvoudig verklaarbaar, dan is dat leuk of niet leuk. Maar ik kom daar in het leven toch niet achter. Dus heeft het geen zin me daarover druk te maken, vind ik. Anders dan de man waarmee ik naar Eindhoven reed, wijs ik het fenomeen niet af, blijf ik objectief nuchter en houd ik een ‘open mind’. En respecteer ik voor- en tegenstanders (invullers, zie hieronder).

Open staan voor …

Dat ik hier over het onderwerp paranormaal begin komt doordat er gisteren iets gebeurde. Ik nam daardoor één van mijn theorieën weer eens onder de loep. De theorie van de ‘open mind’ of zoals ik hierboven schreef ‘open staan’.

Eerst de gebeurtenis van gisteren. Ik ben met een zakenrelatie bij een man waarmee we mogelijk zaken gaan doen. Over en weer stellen we die man vragen die aansluiten bij wat de ander denkt. Nadat het een paar keer is voorgekomen dat de zakenrelatie een vraag stelt waarmee ik antwoord krijg op een vraag die ik in gedachten had, kijk ik hem aan en zie dat hij hetzelfde andersom heeft ervaren. Om een eenvoudig, niet gebeurd voorbeeld te geven. Op het moment dat ik denk ‘wat zal zijn lievelingskleur zijn’, vraagt de zakenrelatie hem ‘wat is je lievelingskleur?’.

Axioma’s bij het paranormale

Het voert nog steeds te ver om zelfs die ene theorie hier uit de doeken te doen, vooral omdat het paranomale over een beleving gaat die buiten het verbale bestaat en al snel abstract wordt. Maar ik zal een poging wagen in axioma’s:

We zijn allemaal met elkaar zijn verbonden

• We zijn allemaal met elkaar verbonden. Het maakt daarbij niet uit of de binding astraal is, energetisch of gewoon omdat we als mens tot dezelfde soort behoren. De invulling van de bindingsvorm laat ik dan ook graag aan anderen. Het willen invullen is vooral angst voor het onbekende. Maar het invullen verandert niets, het onbekende blijft, er komt alleen een etiket en meer ballast op het fenomeen. Dat er een binding is tussen mensen is het enige belangrijke.Overigens is invulling (duiding) willen geven ook bij andere gebeurtenissen vaak ingegeven door angst. En het vervelende is dat het veel mensen afleidt van het zien van de rode draad.

Wanneer je jezelf kent of je gedachten uitschakelt, kun je luisteren naar de gedachten van de ander

• Een eenvoudig voorbeeld. Stel ik weet dat mijn lievelingskleur blauw is. Als ik dan op een in gedachten gestelde vraag krijg ‘rood’ als antwoord krijg, dan weet ik dat het niet van mij komt. De tweede vorm, het uitschakelen of niet hebben van gedachten, is lastiger en vraagt vooral vertrouwen. Je denk nergens aan en dan krijg je ineens vanuit het niets de gedachte ‘Opel is een betrouwbare auto’. Die gedachte is nergens mee te rijmen, je rijdt zelf geen opel, je kent niemand met een opel etc. Ga er maar vanuit dat de man of vrouw waar je naar kijkt, waar je je aandacht op richt, de Opel-rijder is.Wanneer je het voor het eerst of het weinig meemaakt, zal je dat niet willen geloven. Maar vraag het. Als het vaak blijft te kloppen groeit je vertrouwen dit soort gegevens op te pakken. En, je hoeft het niet te verklaren. Je hoeft het niet in te vullen. Als het werkt, dan werkt het.

Aandacht is de sleutel

• Aandacht is de sleutel. Het is maar een woord. Als iemand zegt dat ie ergens aandacht aan zal geven, kun je er meestal vanuit gaan dat er niets mee gebeurt. De aandacht waar ik het over heb, in dit verband, is je volledig richten op één persoon. Daarmee valt alles eromheen weg. Je richt je daarbij haast gedachteloos en doelloos op één persoon, bijna zoals starend, waarbij ook de omgeving wegvalt. De verbondenheid bestaat dan slechts tussen de twee personen.Ook hier kan er weer van alles worden bijgesleept om het in te vullen. Dan wordt aandacht vervangen door liefde. Wie kent het niet in verliefdheid, dat je elkaars gedachten kunt ‘raden’; je hebt als verliefden gewoon heel veel aandacht voor elkaar in de zin van op elkaar gericht zijn waarbij de omgeving onbelangrijk is geworden.

  En die persoon die je maanden niet sprak en die ineens belt nadat je aan hem/haar dacht. Natuurlijk is er de theorie over tijdverdichting, zoals bij Deja Vu’s. Maar wellicht is het de aandacht die je hem/haar gaf in je gedachten die werd opgevangen.

Open staan is de sluier

• Open staan is onbevangen zijn, geen vooroordeel hebben, geen invulling geven. Kijk naar kinderen. Ze weten niets, ze zijn onbevangen, onwetend en hoe vaak worden we niet verrast door hun bijzondere opmerkingen. Het helpt als je denkt (of weet) dat je niets weet. Geloof in de drie axioma’s hierboven en ontdek dat deze laatste de sluier is uit het ‘tipje van de sluier dat oplicht’. Open staan lijkt eng. Maar bedenk dat je je op elk moment weer kunt afsluiten. Of iets gewoon na afloop nog eens kunt overdenken en met alle informatie kunt doen wat jou goeddunkt.

De bovenste vier onderdelen zijn enigszins wetmatig. Dat betekent dat het plaatsvindt zonder dat iemand zich ervan bewust hoeft te zijn. De volgende stap is echter wel bewust.

Het paranormale moment herkennen en er iets mee doen

• Wanneer je gebruik wilt maken van de gedachten, intuïtieve ingevingen en dergelijke moet je ze herkennen en er iets mee doen. Ik ga er van uit dat iedereen over de bedoelde vermogens beschikt. Als dat inderdaad zo is, dan kun je concluderen dat veel mensen het voorbij laten gaan. De momenten die ze wel herkennen of die ze opvallen worden afgedaan als toeval. Door de momenten wel te (leren) herkennen en er iets mee te doen groeien de mogelijkheden. Bovendien krijg je vertrouwen over het vrij abstracte fenomeen en vandaar uit kun je alleen maar verder groeien.

Zie ook het bericht ‘intuïtie, een wonderlijk fenomeen‘ of ‘ik heb iets bijzonders meegemaakt‘