Op de verjaardag van mijn oma namen mijn grootouders mij en een nichtje mee naar Amsterdam. Vanuit Utrecht met de trein was al een hele belevenis. Maar de rondvaart in onze hoofdstad is me het meest bijgebleven. Niet de details van wat ik zag, maar de sensatie van de gehele tocht. De grootsheid van het water in de haven achter het station, waar de boot op en neer deinde op de golven die waren achtergelaten door de grote boot die ons passeerde. De nauwe doorgangen bij sommige grachten, waar de machinist voor- en achteruit moest om er door te kunnen. Ik keek mijn ogen uit.
In Utrecht had ik ook wel woonboten gezien, maar Amsterdam leek wel een slinger van kleurige waterhuizen. En het waren echte bezienswaardigheden met tuintjes, beeldhouwwerken en andere persoonlijke uitingen. Naar het verhaal van de gids luisterde ik nauwelijks. Slechts af en toe veerde ik op als ik iets bekends hoorde, zoals Rembrandt of Anne Frank. Tijdens de tocht werden foto‘s gemaakt van de passagiers. Ergens moet ik die foto nog hebben. Daarop zit ik als jochie van zeven met een ijsje voor het raam. Ik kan net boven de stoel uitkijken en de hand van mijn opa, die naast me zat, is nog net zichtbaar op de handgreep van de stoelen voor ons.

Na de rondvaart gingen we nog naar het speelgoedmuseum, maar dat maakte, evenmin als de pannenkoeken die we aten en de trein terug naar huis, zo veel indruk op me als die middag op het water.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.