We kregen verkeersles in de vijfde klas van de lagere school. Ik denk dat ik een jaar of tien was. Elke week vertelde de onderwijzer iets over verkeersregels en -borden. De lessen waren belicht vanuit de fietser, want dat waren mijn klasgenootjes en ik. Van de lessen zelf kan ik me niets meer herinneren, maar wel van twee gebeurtenissen die ermee samenhingen.

In één van de weken van de verkeerslessen gingen we met de klas naar een verkeerspark in Utrecht. Dat park bestond uit allemaal wegen waar we in een trapautootje of op een fiets aan het verkeer deelnamen. Iedereen was een keer buschauffeur in het trapautootje dat er uit zag als een bus, je mocht een keer de brandweerwagen besturen of een gewone auto. Maar de meeste tijd was je fietser. Ik weet dat het een leuk dagje uit was en dat het indruk heeft gemaakt. Maar toen ik veel later eens langs dat verkeerspark reed bleek het allemaal veel kleiner dan ik het in mijn herinnering had opgeslagen.

De verkeerslessen op school werden afgesloten met een verkeersexamen. We kregen allemaal een nummer op onze rug en moesten een route rijden door de stad. In die tijd was er een serie op televisie met Willeke Alberti, waarin ze een licht verstandelijk gehandicapte broer had die Eppo heette. Eppo was korte tijd een scheldnaam. Tijdens het verkeersexamen reed Erik, een klasgenootje, voor me. Hij had een zekere flair, maar was niet de populaire jongen die hij wilde zijn. Erik passeerde een voetganger en riep “Eppooooo” naar de man. Op hetzelfde moment reed hij tegen een stilstaande auto, zijn fiets bleef als tegen de bumper gekleefd staan; Erik buitelde over de auto en kwam languit voor de auto op straat terecht. Hij mankeerde niets, alleen het voorwiel van zijn fiets was ingedeukt. De rest van het jaar riep iedereen op school bij het zien van Erik “Eppoooo boem”.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.