- René van Maarsseveen - https://renevanmaarsseveen.nl -

Klassiek concert

Vanaf mijn zevende had ik pianoles. Ik vond het wel leuk, maar buiten voetballen met mijn vriendjes vond ik leuker. Als oefeningen moest ik sonatines van Beethoven en andere componisten spelen. Dat was ook niet bevorderlijk voor mijn enthousiasme. Mijn broertje, die ook pianoles had, kreeg Burt Bacharach en boogie‘s als huiswerk. En daar kon je in gezelschappen veel meer sier mee maken. Dat mijn moeder ‘toen ik zo oud was als jij’ ook was gestopt tegen het advies van haar ouders in en daar nu spijt van had, vond ik daarbij nauwelijks een argument of ik wilde het niet begrijpen. Ik wilde geen pianoles meer.

Mijn opa dacht dat een avondje klassiek wel eens een goede uitwerking kon hebben. Hij nam me mee naar het Residentie-orkest in Den Haag. Het was op een dinsdagavond. Dat weet ik nog, omdat er toch nog enige discussie was over laat naar bed gaan op een doordeweekse dag.

Bij de entree van de zaal stonden voornamelijk oude mensen en enkele duf geklede kinderen van mijn leeftijd. Niet direct publiek waar ik me bij thuis voelde, of me in herkende. Maar eenmaal binnen veranderde mijn wat vooringenomen houding.

Want het geluid van het echte orkest bezorgde me kippenvel; iets wat ik bij een grammofoonplaat zelden had. De dynamiek, het verschil tussen de subtiele hoge tonen en de zware bassen, de samenwerking van al die spelers en dat je kon zien wie een geluid voortbracht op het aangeven van de dirigent. Ik vond het allemaal machtig interessant.

Het klassieke concert maakte dus inderdaad indruk. Alle vriendinnen die ik kreeg nam ik daarom altijd minstens één keer mee naar een klassiek concert. Ze moesten ervaren waarom ik als jochie en alle jaren daarna, zo geniet van klassieke muziek van een levend orkest in een fraaie zaal. En er waren vriendinnen bij die genoten als ik voor hen iets op de piano speelde. Dat waren de momenten dat ik me wel voor mijn kop kon slaan dat ik mijn pianolessen niet heb voortgezet.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.