Mijn ouders hadden een winkel en konden alleen op zondag met ons weg. Daarom namen mijn grootouders ons vaak mee op woensdagmiddagen. “Doordeweeks ziet de wereld er immers heel anders uit”, zei mijn opa altijd. De ene keer gingen we naar een rustige attractie, dan weer naar een drukke. Zo wisselden de musea- en speeltuinbezoeken elkaar op die middagen af. Alleen als we naar Amsterdam gingen, werd het een dag met van alles wat. Dat kon alleen op dagen dat we de hele dag vrij hadden van school.

We reisden dan al vroeg met de trein vanuit Utrecht, want de auto was voor die afstanden niet handig volgens mijn opa. Over het Rokin liepen mijn twee jaar jongere broertje en ik hand in hand door menigte. Op de Dam was altijd wel iets te bekijken, een poppenkast, mime-speler of muzikant. Het was de vaste route van het station naar de Kalverstraat. Daar slenterden we door de mensenmassa die zich voortbewoog door dat smalle straatje, naar een broodjeszaak waar opa zichzelf trakteerde op zijn traditionele broodje bal met mosterd.

De rest van de dag was een verrassing, die opa altijd goed had voorbereid. We wandelden in bijzondere wijken waar opa vertelde over de architectuur of mensen die er woonden, we bezochten musea, bijzondere winkels en gebouwen met een verhaal, buurtspeeltuinen en andere attracties. Mijn opa had een soort charme waarmee hij overal binnenkwam.

Ik geloof dat het de beurs van Berlage was waar we niet in mochten. “Ach, laat die jochies toch even kijken”, zei mijn opa dan. En even later kregen we een heuse rondleiding. Zo regelde en improviseerde hij wel vaker op de dag zelf nog van alles bij elkaar. De zondagen met mijn ouders staken schril af bij de verrassende uitjes met mijn grootouders. Gelukkig gingen die dagjes en middagjes uit nog lang door, en werden ze pas minder toen wij veel ouder waren en andere interesses kregen.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.