Vorige week hoorde ik dat Gerrit Schreuder enkele weken geleden is overleden. Met het bericht van zijn overlijden begint een korte wandeling over het geheugen pad, een minder poëtisch klinkende en onjuiste vertaling van het Engelse ‘Memory Lane’. Ik leerde Gerrit kennen toen ik op de middelbare school zat. Hij was net terug uit Amerika. Met zijn broer Coen begon hij een reclamebureau tegenover de ouderlijke woning van mijn klasgenoot/schoolvriend Michael Nelemans.

Geheugen pad

Het contact met Gerrit begon bij Michael Nelemans. Ik maakte op de middelbare school al filmpjes, samen met Richard Vierbergen en Robert van Leeuwen. Met hen zou ik na de middelbare school en vervolgstudie een bedrijf beginnen. Het werd wat later met Richard de start van SCEM.

Maar mijn hart lag ook bij schrijven en fotograferen. En het ‘Californische licht’ van commercials en advertenties. Michael Nelemans zag mijn enthousiasme daarbij en zei dat ik eens met Gerrit moest gaan praten.

Eerste reclamewerk

Voor Gerrit deed ik mijn eerste reclamewerk. Een tekst en foto voor een advertentie van rijschool Bruinsma in Utrecht. Daarna maakte ik korte tekstjes voor de producten van drogisterijketen Erica. Er waren andere klanten van Gerrit waarvoor ik meewerkte aan reclame-uitingen, maar ik kan ze me niet herinneren. Bruinsma en Erica wel omdat ik daar vaker iets voor kon of mocht doen.

Met Gerrit ging ik een tijdlang op maandagavond stappen in Hilversum.  Aan het begin van de avond naar de Jonghe Graef van Buuren. Daar kwamen veel gescheiden en eenzame vrouwen van begin dertig. De ex-en en vrouwen van omroepmannen. Later op de avond gingen we dan meestal, soms met veroverd vrouwelijk gezelschap, naar de besloten kroeg tegenover het plein van de Jonge Graaf.

Het was een kroeg die ‘De Hut’ heette of die ik zo noemde. In de Hut waren op het eind van de maandagavond altijd maar een paar mensen, waaronder pionierende omroepbonzen uit die tijd zoals Rob Out. In  het begin van de nacht reden we terug naar huis of, afhankelijk van het gezelschap, pas na het ontbijt.

Een paar maanden geleden zag ik dat het plein, eigenlijk het hele mooie open gebied daar, is volgebouwd met appartementencomplexen.

Journalistiek

Bij Gerrit had ik René Matton ontmoet, een buurtgenoot van hem uit Bilthoven. René was de overbuurman van Arno Vermeulen . Dankzij Arno volgde ik later illegaal lessen tijdens zijn derde jaar aan de School van Journalistiek. Dat was begonnen tijdens een lezing van Kooten & De Bie waarvoor hij me had uitgenodigd. Met René trok ik ook een tijd op, maar dat verwaterde op dezelfde wijze als met Gerrrit (zie hieronder).

Ik had Dion Bartels leren kennen als fractiesecretaris van de VVD Utrecht, waar ik korte tijd in de propaganda commissie zat. Dion had een paar maanden verkering gehad met Linda de Mol, die rechten studeerde in Utrecht. Toen die relatie eindigde ging Dion enkele keren mee op maandagavond naar Hilversum.

Het reclamebureau van Gerrit was inmiddels verhuisd naar Maliebaan 100. In de kelder of het souterrain van dat pand had hij een café ingericht voor klanten, relaties en vrienden. Enkele keren ben ik daar geweest, maar het contact werd wat minder. Dat kwam vooral omdat ik studies volgde ver buiten Utrecht en elders vriendenkringen had opgebouwd. Nu laat het geheugen pad me een beetje in de steek. Want de chronologie, zo die er hierboven al was, ben ik kwijt.

Verongelukt

Ik had Gerrit al een jaartje niet gesproken toen ik bericht kreeg dat zijn twee broers dodelijk waren verongelukt. Coen die samen met Gerrit het reclamebureau was begonnen, kende ik goed. Zijn jongere broer, die later ook in de zaak was gekomen, kende ik minder. Ze waren op de Utrechtseweg met hun auto op de tegengestelde weghelft terecht gekomen. Daar hadden ze een tegemoetkomende auto frontaal geraakt. De twee zusjes in die auto raakten zwaargewond en blijvend gehandicapt.

Kort na de begrafenis, waar we met vele vrienden, familieleden en relaties afscheid namen van zijn broers, sprak ik Gerrit nog twee of drie keer. We spraken over het leven, de toekomst en het verdriet. ‘Gerrit is te nuchter’, hoor ik me nu nog tegen mijn toenmalige vriendin zeggen, ‘hij stopt het verdriet weg of kan er nog niet bij’. Een paar weken na het ongeluk van zijn broers overleed Gerrits moeder en bleef hij alleen met zijn vader achter.

Een paar jaar later hoorde, of eigenlijk las, ik weer van Gerrit. De kop boven het bericht luidde. ‘Gerrit Schreuder failliet’. Hij was als televisieproducent een overeenkomst aangegaan met de EO. Maar al na enkele uitzendingen staakte de EO de verdere afname van programma’s. Gerit had echter investeringen gedaan en initiële kosten gehad. Met de paar uitzendingen had hij die niet terugverdiend. Een paar weken daarna belde hij me en we spraken af, volgens mij in Buurmalsen.

Het werd de laatste ontmoeting. En het zal voor altijd de laatste ontmoeting blijven in dit geheugen pad. Want hij is dus overleden.