Het lijkt wel de tijdgeest van afscheid nemen. Veel meer dan anders hoor ik van relaties dat ze afscheid nemen van bepaalde ‘vrienden’, zakenrelaties en dergelijke. Niet door een overlijden of een verre reis, want dan moet je afscheid nemen. Maar uit vrije wil.

Gisteren ook weer twee mensen gesproken die er over begonnen. Met één van hen had ik het over afscheid nemen en keuzes. Want, kies je er voor afscheid te nemen dan heeft dat, net als bij het maken van andere keuzes, vaak verstrekkende gevolgen.

De vrouw en de rat

Eén van de personen gisteren zei dat hij een slecht gevoel had bij een persoon, maar de diensten die de vrouw verricht wel handig vindt. Dat maakte het verbreken van de relatie lastig. ‘Tja’, zei ik, ‘je kunt niet half afscheid nemen’.

Zelf heb ik de afgelopen periode ook van meerdere personen afscheid genomen. Ik kan het iedereen aanraden. De bevrijding is enorm. Ook heel leerzaam zijn de reacties. Eén persoon toonde zich de rat die ik altijd al in hem vermoedde, zijn rattenstreken keren zich nu naar mij. Dat zijn de verstrekkende gevolgen van de keuze. Maar met een ander ontstonden enkele goede gesprekken en de openheid werd basis voor een hernieuwde kennismaking.

Energie

Maar het mooiste van de duidelijkheid van afscheid nemen van ‘stoorzenders’, is die bevrijding. Na de confrontatie voel je weer meer energie door je lijf stromen en ontdek je wat een druk sommige relaties op je hebben gelegd. Ik kom erdoor ook dichter bij mezelf, merk ik.

Iedereen leeft waarschijnlijk altijd een beetje het leven van een ander, omdat je nu eenmaal altijd rekening met elkaar houdt. Bij goede vrienden, prettige mensen en dergelijke is dat geen probleem. Maar waarom zou je het doen bij mensen die jou, ook al beweren ze het tegendeel, niet respecteren, tegenwerken en dergelijke. Of die dominant en/of arrogant hun belangen doordrukken die indruisen tegen jouw belangen, normen en waarden en dergelijke.

Neem afscheid van die mensen!!! Echt, het voelt alsof er een belastende deken van je schouders glijdt.

René Gerhardus van Incompany

En toen zat ik bij een nieuwe klant even te wachten en pakte ik het tijdschrift dat voor me op tafel lag, Incompany. De hoofdredactionele columm van René Gerhardus heet Labradors. Hij beschrijft daarin ook afscheid nemen. Het eerste deel ervan staat hieronder.

Uit het september nummer 2012 van Incompany de column Labradors van René Gerhardus:

Trouw zijn is voor mij een van de mooiste eigenschappen die je als mens kunt hebben. Een vriendschap of een relatie die twintig jaar teruggaat, zie ik als van onschatbare waarde.

En ook een samenwerking in de business die al meer dan tien jaar duurt, zie ik als iets wat het zakelijke overstijgt. Maar als ondernemer kan deze hang naar langdurige relaties ook een handicap zijn. Ik betrap mezelf er regelmatig op langer met een partij door te gaan dan goed is voor mezelf en het bedrijf. Dat is een steen waar ik me keer of keer aan blijf stoten.

De signalen dat een relatie niet goed zit, vind ik goed herkenbaar. Daar ligt het niet aan.

Meestal weet je al in de eerste dagen van een samenwerking, of zelfs als de contracten nog nat zijn, hoe het zal lopen.

Ik probeer daar beter bij stil te staan en overweeg eerder om de stekker er dan meteen uit te trekken. maar doe ik dat ook echt? Nog niet.

Het gevoel om tegen beter weten in door te gaan, is sterk. Dat komt van binnenuit. Er zit een stukje hoop in dat het uiteindelijk toch zal meevallen, dat het aanloopproblemen zijn waar je tegenaan loopt. Cognitieve dissonantie in al haar gratie. En misschien ook wel een stukje luiheid en tijdgebrek: een vervanger vinden en een nieuwe verbintenis aangaan, dat kost allemaal tijd.

Maar als ik één ding zeker weet na twaalf jaar ondernemen, is het dat die extra tijd een goede investering is. Als het niet goed aanvoelt, stoppen! Want ik heb het nog nooit meegemaakt dat een valse start uitmondde in een mooie, prettige samenwerking. Meestal betekent doorgaan alleen uitstel van executie.

je moddert door totdat zo’n bedrijf het echt te bont maakt – wat altijd gebeurt – en je bent dan veel meer ergernis verder dan wanneer je meteen was gestopt. Ik ontleen die zekerheid aan mijn gevoelens achteraf: nog nooit heb ik spijt gehad van een samenwerking die ik heb opgezegd. Herkent u dat ook?

Hier de gehele column van René Gerhardus in PDF.