Na een zaterdag vol emoties en vooral een stortvloed van kritiek trok John Ewbank zijn Koningslied terug. Zijn Koningslied? Hij was toch alleen de componist en producent? De kritiek was toch vooral gericht op de teksten ingeleverd door een groot aantal Nederlanders?

Het hoeft je smaak niet te zijn, maar het muzikale gedeelte is onmiskenbaar Ewbank zoals we hem kennen. Om met de aangeleverde teksten nog iets te maken wat herkenbaar en voor hem acceptabel was, zal hij zich in allerlei bochten hebben gewrongen.

Maar zoals hij zegt ‘alle kritiek leek zich op hem te richten’. Kritiek? Veel kritiek was genuanceerd, netjes en zou in een eerder stadium wellicht opbouwend zijn geweest.

Ik vraag me af waarom al die artiesten die meededen niet wat meer kritiek hadden op het moment dat het lied nog binnenskamers was.

Dat zij niet reageerden toen het nog kon toont de inteelt en ongezonde verbondenheid van het ons-kent-ons clubje, dat de Nederlandse muziekwereld is. Een clubje waarin de leden elkaar omhoog slijmen en waarin een kritische houding niet wordt getolereerd. Een wereldje waar betrokkenheid niet verder gaat dan het vaststellen van stijgende invloed op de bankrekening.

Wat kun je verwachten van artiesten die zelf doorgaans de vreselijkste teksten in elkaar zetten. Teksten waarin alleen rijm belangrijk is en voor het overige woorden aan elkaar worden geregen. Dat is overigens niet per se Nederlands. Vertaal maar eens de tekst van een Engels lied.

Het lijkt er inderdaad op dat alle venijn zich op John Ewbank richt. Niet de kritiek is daarbij triest. Da’s Nederland. Dat had Ewbank kunnen weten. Wij lullen nu eenmaal overal over mee, op alle niveaus, van stratenmaker tot kamerlid. Het staat zelfs in de tekst van het Koningslied, ‘Miljoenen coaches die beter weten’.

Triest zijn de bedreigingen en formulering daarvan. Op twitter, Facebook en zelfs op Youtube bij de officiële plaatsing van het Koningslied. Ook dat is Nederland. Die 39.000 inwoners, al dan niet met dubbel paspoort, die met hun fakenamen op hun trieste zolderkamertjes vuil durven spuwen. De 39.000 inwoners waarvoor oud-premier Lubbers ooit een werkkamp wilde oprichten.

Had hij het maar gedaan. Niet per se vanwege dit Koningslied dat ik gewoon meefluit in plaats van meezing, omdat het een aanfluiting is.