
De Polderwachter
Drie weken geleden belde ik mijn moeder. Ze vertelde dat ze die avond naar de film Australia ging kijken. Ze had het verhaal gelezen in de tv-gids en het leek haar een mooie film. ‘Alleen die reclame tussendoor, dat vind ik wel vervelend’, zei ze. ‘Ik heb die film op DVD’, antwoordde ik,’zet maar vast koffie, ik kom er aan. Dan kijken we samen’. In de film komt één onderdeel steeds terug: het zingen van de Aboriginals om de weg te vinden, de zogenaamde Zanglijnen.
“Het waren de zangsporen van de Venen’, was het eerste dat de Polderwachter gisteren tegen me zei, nadat ik hem vroeg hoe zijn kunstwerk is ontstaan. Zangsporen of zanglijnen. Het zijn de liedjes waarmee inheemse volkeren, met name Aboriginals, navigeren over enorme afstanden. “Er was een onderzoeksproject waarbij een aantal kunstenaars op zoek ging naar de zangsporen van het herinrichtingsgebied de Venen”, vervolgt Marcel Blekendaal, de Polderwachter.
Marcel is in 2003 met de Polderwachter begonnen, het is zijn kunstwerk en hij is het kunstwerk. “Elk plekje, heuvel, bosje of waterpoel heeft zijn eigen geschiedenis. En bij elk plekje zijn er verhalen. Verhalen die groeien door nieuwe verhalen, informatie en ervaringen“.
Gisteren maakte ik met Marcel een wandeling door de polder bij Tienhoven. Marcel met de karakteristieke stok die zowel wandelstok als aanwijsstok en poolstok springstok is. “Kijk daar’, zegt hij, waarna hij een verhaal vertelt over een plant, een vogel, de combinatie van planten, de ontginning van een moeras of juist de aanleg ervan.
Levendig en aangevuld met prachtige anekdotes vertelt hij zijn verhalen. Het waren er veel op onze waterlinieroute van uiteindelijk slechts 5 kilometer, waarover we ruim twee uur deden. De tocht was één grote improvisatie en onvoorspelbare belevenis, ook voor Marcel, het kunstwerk, zelf. “Volgende keer gebeuren er weer nieuwe dingen, er vliegt een vogel over, we lopen langs een platgetrapte bloem, we komen andere wandelaars tegen. Alles kan een onderwerp zijn, een invalshoek om de polder, een plekje of het landschap te leren kennen.
Heeft het zin hier een of meerdere verhalen te schrijven? Nee, de Polderwachter is een kunstwerk. En evenals je de Nachtwacht niet beschrijft, maar zegt ‘die moet je zelf gaan zien’, is Marcel’s kunstwerk niet te beschrijven. Die moet je meemaken.
Dus, wandelschoenen uit het stof, regel een groepje vrienden en ga lopen, ervaren, genieten van dit kunstwerk uit de Stichtse Vecht.
Een willekeurig bericht
Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.