Gisteren had ik een onverwacht gesprek over Quote 500. Ik was in de buurt van Marc, een vriend die ik meestal ’s avonds zie. Maar omdat ik wist dat hij op kantoor was en een rommeldag had ingepland, zoals hij dat noemde, verraste ik hem overdag. Het was rond half elf. Als hij aan het rommelen was, had hij nu wellicht zin in koffie.

Hij had bezoek. Ik gaf de man een hand en schatte in of het zakelijk was en of mijn onverwachte bezoek wellicht ongelegen kwam. Marc begon me te introduceren bij de man, waaruit ik opmaakte dat ik me niet hoefde te verontschuldigen.

Nadat hij me had neergezet als strategisch denker en creatief, wat ik natuurlijk nooit tegenspreek, vertelde hij wie de man was. Het bleek inderdaad een klant, maar ook een vriend. Een Nederlander, die het grootste deel van het jaar in Amerika woont. Ik zal hem John noemen, want ik heb Marc later beloofd zijn naam niet te gebruiken. John is rijk, heeft belangen in meerdere grote bedrijven, her en der in de wereld huizen voor eigen gebruik, maar ook vastgoed voor verhuur in Nederland. Met dat laatste waren wat problemen en die wilde hij met Marc bespreken.

Marc is jarenlang accountant geweest. Tijdens zijn loopbaan kreeg hij steeds lastiger klussen, waarbij internationale kennis en creativiteit nodig waren. Op een gegeven moment heeft hij zijn registratie bij de NIVRA laten lopen. Hij begon voor zichzelf en bouwde een eigen klantenkring op van voornamelijk zeer vermogende klanten.

Tijdens het gesprek tussen John en Marc hield ik mijn mond. Eerst maar eens horen waar het over ging, dacht ik. Het bleek dat Marc ooit het imperium van John had opgetuigd, toen deze bovenop familiekapitaal dikke winsten ging maken met diverse belegging. Dat vereiste een meer gestroomlijnde organisatie. Marc schetste de opbouw.

Net toen ik dacht dat John dat zelf wel wist, begreep ik dat Marc het deed om zijn vervolgopmerking te kunnen maken. Die hield in dat John het vastgoed in Nederland zou afstoten, zijn verlies nemen en de emoties bij enkele oude familiepanden voor lief moest nemen. Het vastgoed maakte nog slechts een klein deel van het vermogen uit, sinds de overige belangen waren gegroeid. Op het vermogen van meer dan een miljard was het een schijntje, maar gaf het wel onevenredig veel zorgen, kostte het aandacht en dergelijke.

Na het noemen van de omvang van het vermogen voelde ik wat onrust, maar dat was voornamelijk mijn eigen verrassing. In ieder geval vond ik het ontspannend om te zeggen ‘Dan sta je vast hoog in de Quote 500. Je naam komt me echter niet bekend voor’. John reageerde met een glimlach. Maar toen hij Marc aankeek schoten beiden in de lach.

‘René’, zei Marc, ‘de Quote 500 is het politieke, lieve netwerklijstje van Jort Kelder dat nu wordt voortgezet.  Bladvulling, verkooppraatjes, het zegt niets over een werkelijkheid. Er staan mensen op die financieel in leven worden gehouden door de echt vermogenden, die een te zichtbaar vermogen hebben of die het ego-strelend vinden om op zo’n lijstje te staan’.

‘En bovendien wordt het gebouwd op gegevens waar ze makkelijk bij kunnen komen’, vulde John aan, ‘openbare gegevens, Nederlandse gegevens, al dan niet betrouwbare informatie uit een zakelijk circuit of uit roddelbladen. Maar als je geld hebt en over de grenzen gaat krijg je met andere organisaties, regels en dergelijke te maken. Dan vereist je vermogen dat je puzzelt. Niet om de boel te belazeren wat vaak wordt gedacht, maar om je vermogen of investeringen veilig te stellen. Je kunt namelijk niet overal tegelijk zijn en alle betrokkenen controleren. Bovendien wil je leven en genieten. Dat continue puzzelen met de details en de grote lijnen daar heb ik specialisten voor in dienst.’

Hevig knikkend hoorde ik hem aan. ‘Maar Marc is mijn externe hoofdpuzzelaar’, ging John verder, ‘hij overziet het geheel en heeft oplossingen die niet alleen geld opleveren, maar ook uitgaven beperkt houden. Met de grote lijn in zijn verhaal kan ik mijn eigen mensen aansturen. En als er problemen zijn weet hij ook vaak als enige de oplossingen. Bovendien houdt hij rekening met mijn persoonlijke wensen. We kennen elkaar al langere tijd en ik kan hem meer dan 100% vertrouwen’.

Na een korte stilte vroeg ik,  ‘ik kan me voorstellen dat ze bij Quote 500 geen inzicht hebben in de omvang van jouw internationaal opgebouwde vermogen, maar bij Nederlandse ondernemers toch wel?’

‘Nee joh’, zei Marc, ‘er zijn zoveel variabelen en factoren waar zelfs bij openbare gegevens geen duidelijkheid over is. Neem alleen al de hypotheekgegevens, die openbaar zijn. Iemand kan bijvoorbeeld een onschuldige afspraak hebben gemaakt met de bank over reservering voor een volgend project. Hoeveel hypotheek er op een pand zit is daarmee al niet meer de werkelijke hypotheek.’

Ik keek Marc vragend aan. Hij vervolgde ‘stel iemand koopt een pand van 10 miljoen, dan kan hij met de bank afspreken …’.

‘Marc, laat maar’, onderbrak ik hem,’we hebben het er nog wel eens over. Zullen we nog een kop koffie nemen. John zijn tijd is kostbaar neem ik aan.’

John glimlachte. ‘Ieders tijd is kostbaar’, zei hij, ‘dat van mij niet meer, dan dat van jou’.

Daarna spraken we over mijn werk. Marc liet deze site zien. We spraken over het leven, geld, de lusten en lasten van bezit en andere dingen. Kort na het opdrinken van mijn koffie nam ik afscheid. Buiten zag ik pas, iets van Marcs kantoor verwijderd, de zilvergrijze Maybach staan met Zwitserse kentekenplaten, die ongetwijfeld van John was.