- René van Maarsseveen - https://renevanmaarsseveen.nl -

Tot de dood ons scheidt

Tot de dood ons scheidt is een achterhaalde uitspraak bij huwelijken. Veel mensen scheiden immers al lang voor de dood. Mij doet de zin altijd denken aan detectives, van boeken en tv. Daar had ik het vorige week woensdag over met Ronald. Die avond zou er weer een KRO-detective zijn. Eén van de weinige vaste dingen in mijn week, die enigszins voor regelmaat zorgen.  Maar waar ik niet voor thuis blijf zoals sommigen hun leven organiseren rondom GTST en dergelijke.

KRO-detectives op televisie en thrillers als die van Baldacci zijn mijn favorieten, had ik Ronald verteld. Waarop hij reageerde met ‘ken je Ian Rankin ook?’. Het zei me niets. Ter verontschuldiging op zijn teleurgestelde blik zei ik, ‘er zijn ook zoveel schrijvers. En laatst viel me op hoeveel muziekbandjes er zijn waar ik nog nooit van had gehoord. Ik realiseerde me dat er waarschijnlijk nog veel meer zijn waar ik in mijn leven nooit van zal horen’.

Ronald knikte. ‘Ik denk dat je Ian Rankin ook goed zult vinden. Hij schrijft al bijna twintig jaar detectives. Ik heb al zijn boeken gelezen. Hij is een Schot van onze leeftijd’.

‘Misschien heb ik wel eens iets van hem gelezen’, eindigde ik het onderwerp, ‘er zijn schrijvers waarvan ik één of twee boeken las, maar die zonder dat ik de naam onthoud in mijn boekenkast staan’.

Ian Rankin

Gisterenochtend vond ik het boek ‘De dood is niet het einde‘ van Ian Rankin op mijn deurmat. Ronald was ongetwijfeld vroeg in de buurt en had het langs gebracht. Ik opende het boek en las de allereerste alinea:

Maken de herinneringen een verlies goed? Of is de herinnering de vijand, die het gevoel van verlies alleen maar zwaarder maakt? De taal van verlies is de taal van het geheugen, herinnering, herdenking, aandenken. We verliezen heel ons leven mensen – mensen die we maar net hebben ontmoet of die we ons hele leven hebben gekend. Veel meer dan herinneringen – vertekend door de tijd – laten ze ons niet na.

Tot de dood ons scheidt

Volgende week is mijn vader een half jaar dood. Onlangs overleed de moeder van een oude schoolvriend, de vader van een klasgenote, de vader van een vriend, de moeder van een andere vriend en ga zo maar door.De levensverwachting van een Nederlandse man is momenteel 83 en van een vrouw 87. De nog levende ouders van mijn klas- en andere leeftijdgenoten zullen allemaal ongeveer die leeftijd hebben, dacht ik. Sommigen zullen wat ouder worden om de iets eerder overleden ouders te compenseren naar de huidige levensverwachting.

Toen ik vanochtend opstond dacht ik aan mijn vader. Even snel was het weer weg. Ik pakte een foto. Zijn ondeugende pretogen maakten me blij van herinneringen. Herinneringen, nadat de dood ons heeft gescheiden.