Het zijn niet helemaal de portretteksten zoals ik het bedoel(de). Ik vond enkele tekstjes die ik schreef op 11 augustus 2004. Ze komen in de buurt, van wat ik portretteksten noem. Ik gaf deze portretjes toen als titel ‘een leven van soaps oftewel klein leed’.

Lomperik

Hij is vooral geïnteresseerd in elektronische gadgets, zij heeft uit familiebezit diverse antieke meubels. Bij de verhuizing als ze gaan samenwonen is de man lomp. Vele meubels verliezen spaanders. In de wetenschap dat ze enkele weken later zullen trouwen denk ik ‘zo weinig respect voor haar, dat kan nooit lang goed gaan’.
Maar er zijn meer factoren die grote beslissingen in een mensenleven bepalen. Je gaat immers niet zo maar uit elkaar.
Het duurde nog zeven jaar. Toen kwam de jeuk…
Bij hem. Hij wilde meer, van wat hij bij haar niet kon krijgen. Wat heeft zij zich weggecijferd, denk ik als ik hoor over hun scheiding. Tien jaar na de scheiding is hij nog steeds aan het zoeken, terwijl zij een nieuwe liefde vond of eigenlijk… eindelijk liefde vond.

In de knoop

Ze waren gelukkig. Zowel met zijn tweeën als in gezelschap waren ze met elkaar verbonden, hadden ze elkaar gevonden. Ook al zat hij aan het ene einde van de kamer met zijn vrienden te bomen over voetbal, vrouwen of de politiek, er was altijd een antenne naar haar.
En dat had zij ook naar hem, terwijl ze aan de andere kant van de kamer met haar vriendinnen van gedachten wisselde over ambitie’s. Want ze wilden nog wel wat met hun studie’s.
Af en toe keken ze elkaar aan en dan zag je het… contact. Soms in een flits, soms wat langer.
Maar toen ineens was hij er niet meer. Ze vond hem op zolder boven een omgevallen stoel. Hij bungelde aan een touw. Zonder dat zij het had gezien had hij jaren in de knoop gezeten.

Kinderloos kinderzee

Hij was niet groot geschapen. Zij te lang bestraald als verpleegster op een röntgenlab. Kinderen krijgen, het lukte niet. Natuurlijk lag het aan hem, lachten we op verjaardagen en bedekten onze woorden dan als hij aanwezig was. Waarschijnlijk waren het die röntgenstralen, wie zal het zeggen, want als zij het al wisten, ons lieten ze dom.
Na enige tijd spraken ze elkaar nog nauwelijks. Echte gesprekken met elkaar gingen ze uit de weg. Ze trokken naar buiten. Ieder neefje, nichtje en kind van een buur, werd door hen vertroeteld als hun kind. En de kinderen van dat neefje, dat nichtje of dat kind van die buur werd hun kleinkind. Ze hadden er velen en ze waren altijd onderweg. Over de hele wereld achter de kleinkinderen aan.
Wij zagen ze zelden. Maar op verjaardagen hadden we het nog wel eens over hen.

Opgekropt

Na een prachtige studietijd had hij zich in korte tijd opgewerkt tot directeur van een grote onderneming. Een briljante man voor zijn vakgenoten overal over de wereld. Met een prachtig salaris om zijn status te onderstrepen. En de vrouw van zijn dromen.
Blond, rond en in staat de ogen van andere mannen aan zich te binden. Kijken mocht. Dat bevestigde zijn goede keuze en haar trouw. Zij had immers de man van haar dromen. Ze zou wel gek zijn dat in de waagschaal te leggen voor een goedkope flirt. Ook al kwam ze veel te kort, ze was daar helemaal niet op uit. Want meer nog dan in zijn geld, maatschappelijke positie en ouderwets dominante zelfverzekerdheid vond zij veiligheid in haar relatie.
Lang voor ze in het huwelijk stapte, was ze misbruikt door een oudoom. Ze was jong geweest, kwetsbaar en zoekend na de plotselinge dood van haar vader.
Toen het vertrouwen en de zekerheid van haar huwelijk verdween, en ze haar schuilplaats er niet meer in kon vinden, sprong ze als een kat in het nauw naar buiten. Niet meer met de gecontroleerde flexibiliteit die ze altijd had. Haar opgekropte trauma’s spatten luidruchtig uiteen. Ze had het onbegrip al die tijd met haar meegedragen. Nu was het haar ineens allemaal te veel.

Portretteksten

Portretteksten vertellen de essentie van een persoon. Het is een rood draadje dat door iemands leven loopt. Onzichtbaar voor de buitenwereld is het een onbewuste of niet genoemde drijfveer waarop de persoons gedrag en daden zijn gestoeld. Zie ook: Portrettekst