Er zijn twee gedachten die door mijn hoofd dansen als ik de titel bijzondere mensen schijf. Eerst denk ik aan het voorval van afgelopen week. Daarna aan de bijzondere mensen die ik in mijn leven heb ontmoet. Het was door twee voorvallen de afgelopen week dat ik er aan onderstaande Wellicht wat onsamenhangend nog en te filosofisch (in de zin van hoogdravend), maar daarom niet minder interessant.

Bijzondere mensen

Bijzondere mensen zijn voor mij niet de mensen die een kunstje kennen of kunnen, zogenaamd succesvol zijn of een zekere oppervlakkigheid vertonen. Bijzondere mensen vind ik mensen die dicht bij zichzelf zijn gebleven en hun eigen dromen, ambities en dergelijke hebben vastgehouden of aangepast. En dat natuurlijk niet ten koste van anderen doen of hebben gedaan.

Ik denk daarbij niet aan de mensen die, om welke reden ook, zijn blijven hangen en in een verleden leven, de mensen die je ziet bij programma’s als Showroom. Zoals bijvoorbeeld een langharige, oude  junk die verstandige onzin uitkraamt, maar die vooral is blijven hangen in de sixties. Nadat hij zijn schijnbaar intelligente, en logisch klinkende, levenswijsheid heeft verteld, in een poging zijn leven te verklaren, gaat hij gewoon weer verder met het scoren van zijn volgende shot.

Arrogantie

De twee voorvallen van deze week

Een vriend zegt tegen me ‘dat jij nog met hem (noemt naam) omgaat. Als er één ding is dat je zou moeten doen is hem uit je leven bannen’. Mijn antwoord: ‘als ik naar mensen had moeten luisteren over wie ik wel of niet in mijn leven zou moeten dulden, dan was jij al twintig jaar geleden geen vriend meer’.

Anderhalf jaar geleden was er ook iemand die tegen me zei, na drie vrienden van me te hebben ontmoet, ’René, je omringt je met losers’. Ik herkende het als manipulatie en niet als een objectieve vaststelling. Deze week kreeg ik wederom bevestigd dat de man zijn eigen vrienden belazert en verloochent. Het omgaan met die man was heel leerzaam en wellicht kom ik daar nog een keer apart op terug.

Natuurlijk luister ik naar anderen. En als het oprechte mensen blijken, die het goed met mij voor hebben, dan neem ik hun advies ter harte. Maar heel vaak blijken er in adviezen, verborgen agenda’s, manipulaties en dergelijke achter te zitten. Soms bewust, soms onbewust.

Twee lijfspreuken

Ik las ooit twee spreuken die me heel goed bevielen. En hoewel ik tegenwoordig niet meer zo vaak bewust aan deze spreuken denk, zijn ze nog steeds een leidraad. De eerste werd ooit toegeschreven aan Erasmus, had ik ergens gelezen, maar ik kon dat later nooit achterhalen. Dat maakt voor de spreuk verder niet uit en mogelijk heb ik zelfs de spreuk enigszins geherformuleerd. De tweede is van Paulus en voor de Bijbelvaste lezers, het staat beschreven in Thessalonicenzen 5: 21; de spreuk wordt soms ten onrechte toegeschreven aan Goethe.

1. Zelfs van een gek kun je leren
2. Onderzoek alles, behoudt het goede

Bij de eerste is mijn uitleg dat ik iedereen in zijn waarde moet en kan laten. Iedereen die ik ontmoet kan iets zeggen of doen dat mij kan inspireren, een leermoment geeft of kennis brengt. Niet vanwege die ander, maar omdat ik de interpretator ben van wat ik van die ander zie, hoor of meekrijg.

Bij de tweede is mijn uitleg dat ik geen vooroordelen moet hebben, maar onbevangen in situaties stap, een kritische blik houd en oppak waar ik wat mee kan. Eigenlijk zoals bij de eerste spreuk, als interpretator van de situatie datgene meeneem dat mij inspireert, kennis brengt etc.

Tja, bijzondere mensen

In de eerste alinea’s zette ik me af tegen een bepaald type mensen. Ik schreef dat bijzondere mensen voor mij vooral de mensen zijn die dicht bij zichzelf zijn gebleven en hun eigen dromen, ambities en dergelijke hebben vastgehouden of aangepast. Beide spreuken zijn vanzelfsprekend ook van toepassing wanneer ik de mensen uit de eerste categorie ontmoet.

Waarom maak ik hier toch een onderscheid? Omdat ik de afgelopen week, mede door de twee voorvallen die ik hierboven beschreef bij ‘arrogantie’, weer moest denken aan die twee personen en aan twee theorieën die ik heb. Overigens theorieën in ontwikkeling, dus ‘duidt mij niet euvel’ (zoals mij opa dat zo mooi formuleerde als hij een voorbehoud maakte).

Theorie 1

– zeven ontwikkelgebieden

In het leven met een mens zijn zeven ontwikkelgebieden te onderscheiden. Ik zal ze hier niet uitschrijven, maar je kunt denken aan steekwoorden als kennis verwerven, sociale vaardigheden, maatschappelijke positie en dergelijke.

Bij mensen die dicht bij zichzelf zijn gebleven is de ontwikkeling van die zeven gebieden enigszins gelijkmatig geweest. Daardoor hebben ze diverse mogelijkheden om naar situaties te kijken, op situaties te reageren en dergelijke. Bij mensen die slechts enkele van de zeven gebieden goed hebben ontwikkeld, en andere niet of nauwelijks, zie je onevenwichtigheid en problemen. Dat is de succesvolle zakenman wiens vrouw het heimelijk doet met de tennisleraar, zijn dochter de slet van de school is en de zoon een junk. Maatschappelijk heeft de man zich goed ontwikkeld, maar in het meer persoonlijke, intieme contact bakt ie er niet veel van.

Theorie 2

– verbinding tussen hoofd en hart

We kennen het verhaal van het hoofd en het hart, oftewel de ratio en het gevoel. Met het hoofd maken we ‘logische’ beslissingen. We denken ermee en kijken ermee naar de zekerheden in ons leven. Het hart is de plek van intuïtie en emotie, het staat dichter bij onze persoon en we kijken ermee naar plezier in ons leven.

Bij de meeste mensen is er een verbinding tussen het hoofd en het hart. Hierdoor kunnen zij een situatie op twee manieren benaderen. Daarbij kan het zijn dat één van beide een beetje domineert, maar ongemerkt zullen beide een rol spelen. Bij de tweede persoon in bovengenoemd voorbeeld constateerde ik dat er geen verbinding is tussen hoofd en hart. Bepaalde situaties worden daardoor op een haast rigide manier rationeel benadert, terwijl in andere situaties overdreven emotioneel wordt gereageerd.

Beter dan te schrijven dat er geen verbinding is tussen hoofd en hart is het vast te stellen dat de verbinding, om welke reden dan ook, door een/de persoon niet gemaakt wordt of kan worden.