Whodunit

Vanmorgen werd ik gebeld door een vriend. Hij werkt nog in het kantoor waaruit ik anderhalve maand geleden verhuisde. Samen met vier anderen, met wie ik daar het kantoorcomplex deelde, is hij nog wat zaken aan het afhandelen om eind volgende week de sleutel in te leveren. Het pand is vrijwel leeg.

Ik heb alleen mijn Gaggia Titanium, een professionele koffiemachine, laten staan. Omdat ik vind dat de vier mannen natuurlijk nog wel koffie moeten kunnen drinken.

Vermist

gaggia_titaniumDe vriend belde met de mededeling dat mijn Gaggia er niet meer staat. Meegenomen, gestolen, verplaatst. Ik weet het niet. Alleen de vier mannen hebben een sleutel van het kantoor en gisteren stond het apparaat er nog. Maar er lopen momenteel diverse mensen in en uit, opkopers, verhuizers en dergelijke.

Zo’n ‘vermissing’ vind ik niet prettig. Niet vanwege dat apparaat. Hoewel ik het nog goed zou kunnen gebruiken, blijft het uiteindelijk een vervangbaar stuk metaal dat hooguit een zekere geldwaarde vertegenwoordigt.

Maar ik vind het vooral niet prettig omdat er tenminste één onbetrouwbaar mens heeft rondgelopen.

De vermiste portemonnee

– Whodunit 1

Jaren geleden werkte ik op een vrijdag samen met een geluidsman bij een vriend aan een film. De vriend moest die middag zelf even weg. De volgende ochtend werd ik gebeld. De vriend was zijn portemonnee kwijt. Ik wist zeker dat ik het niet had. Maar ik wilde ook de geluidsman niet beschuldigen. Ik vond het vervelend. Want ik realiseerde me dat ik, ondanks de zekerheid over mijn onschuld, verdacht zou blijven tot de dader bekend was of de portemonnee gevonden. En bij dat laatste speelde dan ook de omstandigheden rond het terugvinden een rol. Want de dader zou immers ook de portemonnee terug  kunnen leggen, zonder dat bekend werd wie die dader was geweest.

Een paar dagen later belde de vriend. Hij had zijn portemonnee gevonden. Die middag had hij een andere broek aangedaan en de gewisselde broek in zijn kast gehangen. Toen hij deze broek die ochtend weer wilde aantrekken vond hij zijn portemonnee. Duizend maal excuses en daarna spraken we nog in het algemeen over verdachtmaking, schuld en dergelijke.

De geluidsman en ik waren overigens na die vrijdag niet meer in het huis van de vriend geweest, dus van terugleggen kon geen sprake zijn.

Mysterieuze brieven

– Whodunit 2

Mijn oude schoolvriend Erik woonde al jaren samen met zijn vriendin Angela. Met zijn drieën of vieren, afhankelijk van mijn relationele situatie, trokken we veel met elkaar op. Heimelijk bleek de vriend echter nog een vriendin te hebben, Joke, een weduwe met twee kinderen. Op een dag werden Angela en ik door Erik verrast met de mededeling dat hij bij Joke ging wonen.

Er brak een rommelige en emotionele tijd aan vol onbegrip, verwijten en verdriet. Ik zat een beetje tussen Angela en Erik in. Met beiden had ik in de loop van de tijd een goede band opgebouwd en ik had inmiddels ook Joke ontmoet. In de situatie was ik een buitenstaander die het vervelend vond voor zowel Angela als Erik. Ik oordeelde niet en trok geen partij. Ik nam de rol aan van praktische vriend, inzetbaar voor verhuizen, boodschappen en dergelijke.

De brieven

Enkele dagen na het vertrek van Erik lagen er ’s ochtends brieven op de mat bij Joke. Brieven vol verwijten en duidelijk geschreven door iemand die goed op de hoogte was van de situatie, de emoties, de feiten etcetera. Er waren maar vier mensen die op de hoogte konden zijn van de details die in de brieven werden vermeld.

Drie weken na de eerste brief was ik bij Joke en Erik. In de tussentijd hadden we het er wel over gehad, maar ik had de brieven nooit gelezen. En ik wist ook dat ik ze niet had geschreven. Erik begon voor te lezen uit een brief, waarbij hij duidelijk liet merken dat hij mij ervan verdacht ze te hebben geschreven.

Toen ik hem daarop wees, sprak hij op de theatraal omzichtige manier die ik van hem kende zijn verdenking uit. Daarop zei ik ‘ok, dan verbreek ik nu het contact met jullie alle drie. Gaan de brieven door met nieuwe feiten dan weet je in ieder geval dat ik het niet ben geweest’. Ik stapte op en ik heb Erik daarna een aantal jaren niet meer gezien.

Toen ik hem weer tegen kwam vroeg hij me waarom ik geen contact meer met hem had gezocht. Ik zei dat ik dat ook aan hem kon vragen en ik herinnerde hem aan de brieven. ‘Oh, die waren geschreven door Joke’, zei hij, ‘ze wilde daarmee Angela in een kwaad daglicht zetten’.

Whodunit

agatha christie_coffeemachine

Agatha Chtistie’s – The Stolen Coffeemachine

De whodunit is een soort detectiveverhaal. Bij de whodunit gaat het er om dat de lezer, of kijker, door kleine aanwijzingen erachter komt wie de dader is van een moord of ander misdrijf. De meeste detectiveverhalen volgen de whodunit verhaallijn. Waarbij meestal pas in het laatste hoofdstuk de dader bekend wordt gemaakt. Bekende schrijvers van Whodunits zijn Agatha Christie en de hier eergisteren genoemde Arthur Conan Doyle met zijn Sherlock Holmes-verhalen.

In tegenstelling tot de whodunit is er bij detectiveverhalen ook het type waarbij de dader in het begin al bekend is. Dan zie je, bijvoorbeeld bij de KRO-detectives, in de eerste scène een moord en de moordenaar. Bij die verhalen gaat het om het tonen van de deductie van de betrokken detective of rechercheur. En dus niet om de lezer, of kijker, in spanning te laten over de dader.

De  gestolen koffiemachine

– Whodunit 3

Gisterenochtend stond hij er nog, mijn Gaggia Titanium. De sporen zijn nog vers. Er schijnen zelfs cameraopnamen te zijn. Wie het heeft gedaan weet ik niet.

Ik denk aan Cluedo, een whodunit spel, en de deductie. Maar er is geen dolk, touw of loden pijp. Ook dominee Groenewoud, Professor Pimpel, Rosa Roodhart en de andere drie personen zijn hierbij niet betrokken. Ik weet alleen dat de misdaad in de keuken is gepleegd. Daar is mijn Gaggia voor het laatst gezien.

Ik hecht mij niet aan materie. Als ik iets heb dat een ander beter kan gebruiken, dan kan die persoon het in de meeste gevallen krijgen. Maar ik hecht wel aan betrouwbaarheid, recht en het bestrijden van onrecht. Zelfs als dat ten koste gaat van mijzelf. Zoals wellicht blijkt uit de situatie met Erik en Angela, die ik jaren niet zag om ze de gelegenheid te geven de dader/brievenschrijver te vinden.

Of iets nu 1 euro kost of een miljoen, ik vind dat je van andermans spullen af moet blijven. Je neemt niets ongevraagd weg. Ook mijn spullen niet. Ik zal mijn houding ten aanzien van spullen niet veranderen. Dan heb je immers geen leven. Sommige kasten blijven open, spullen zullen blijven ‘slingeren’. Af en toe zullen er daardoor weer situaties zijn waarbij ik me zal afvragen “whodunit?”.

 

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 23 juni 2013 door in de categorie 2013, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *