De kip zonder kop Er was eens een mooie jonge Wyandotte haan. Laat ik hem Mike noemen. Op een maandag in 1945 wandelde Mike vrolijk pikkend in de grond over een erf in Fruita, Colorado. Onverwacht werd hij om zijn hals gegrepen door Lloyd Olsen. Diens vrouw Clara had Mike zien paraderen. ‘Hij ziet er zo lekker uit’, zei ze,’laten we die vanavond maar eens heerlijk opeten als mijn moeder komt’.

Met de haan in zijn linkerhand liep Lloyd naar het slachtblok in de schuur. Daar maakte hij zich gereed voor een routineklus. Lloyd wist dat zijn schoonmoeder vooral de nek van een haan een culinaire hoogstandje vond. Hij adresseerde zijn bijl een paar keer op de nek van Mike om de juiste tolerantie te zoeken, waardoor hij bij de uiteindelijk klap een royaal stuk halsbeen zou overhouden. ‘Slijmen bij je schoonmoeder is van alle tijden’, dacht Lloyd terwijl hij zijn finale klap uitvoerde.

Even later waggelde Mike de schuur uit als vers geslacht gevogelte. Hij schudde met zijn lijfje, letterlijk als een kip zonder kop. ‘Wow, dat was een traumatische ervaring’, sprak de onthoofde haan in zichzelf en hij liep verder.

De volgende ochtend pas vond Lloyd de haan terug. Mike lag rustig te slapen met zijn afgeslagen kop onder zijn vleugel. ‘Als Mike zoveel levenskracht heeft, dan laat ik hem leven’, mompelde Lloyd. Hij bedacht een manier om Mike te voeden door hem met een pipet graan en water toe te dienen en liet hem leven.

Toen Mike na een week als een kip zonder kop nog steeds enthousiast rondhuppelde vond  Lloyd dat toch wel bijzonder. Hij besloot de haan te laten onderzoeken. Lloyd reed naar de Universiteit van Utah in Salt lake City, ongeveer 400 kilometer van Fruita.

De doorgaans sceptische wetenschappers waren enthousiast. Ze bekeken Mike van alle kanten en constateerde dat het blad van de bijl de halsslagader van Mike had gemist. Door een stolsel was de haan niet doodgebloed. Lloyd had de kop van Mike in een potje op tafel gezet. Maar een groot deel van de hersenstam en een stuk oor bleken nog aan het hanenlichaam te zitten. Omdat de meeste reflexen van een kip worden geregeld door de hersenstam kon Mike gezond, maar wel als een kip zonder kop, doorleven.

Lloyd nam Mike terug naar huis. Er kwamen mensen uit de buurt langs die van de koploze Mike hadden gehoord. Dat bracht Clara en Lloyd op het idee een toer te gaan maken met hun haan. Ze lieten de haan taxeren en verzekerden hem voor 10.000 dollar.

Ze begonnen hun toer in New York en kwamen in allerlei steden in Amerika. Overal waar ze stopten stonden mensen in de rij om voor 25 cent  ‘Miracle Mike’ te kunnen zien.

De wonderlijke kip met zijn even wonderlijke verhaal verscheen in Life en Time Magazine en hij kwam vanzelfsprekend in het Guiness Book of Records.

Toen ze na anderhalf jaar, in maart 1947, terugreden van een van hun trips stopten Lloyd en Clara bij een motel ergens in de woestijn van Arizona. Midden in de nacht hoorden ze Mike vreemde stikgeluiden maken. Lloyd kon zijn pipet niet vinden. De pipet die hij gebruikte om Mike te voeren. Wat hij ook als alternatief probeerde om de slokdarm te openen, het werkte niet. De slikgeluiden stopten. Mick was dood.

Vanaf die dag wordt jaarlijks, elk derde weekend in mei, het ‘Headless Chicken Festival’ gehouden in Fruita. Ter nagedachtenis aan een bijzondere kip zonder kop.

Zie ook:

• Wiki over Mike, de koploze haan
• Officiële website van Mike, de koploze haan

Mike was een vrolijke kip. Medewerkers van de Amerikaanse dierenbescherming controleerde de kip zonder kop regelmatig, maar ze zagen geen aanleiding maatregelen te nemen. Nadeel van de maandelijkse inkomsten van circa 4.500 dollar  (met inflatiecorrectie is dat gelijk aan een koopkracht van 54.000 dollar in 2013) was dat meerdere mensen met een bijl probeerden hun kip ook zo te slachten dat de kop van de romp werd gescheiden zonder hersenstam werd beschadigd.