Theo en de krater in Duitsland

Theo, de sterrenkundige

Vorige week vierde mijn broer zijn verjaardag met een barbecuefeestje. Vanaf een uur of vier op een doordeweekse dag druppelden de familieleden, vrienden en kennissen binnen. Eén van de aanwezigen is Theo, de 69-jarige zwager van mijn broer. Theo was tijdens zijn werkzame leven programmeur/systeemanalist bij een groot Amerikaans bedrijf. Ruim veertig jaar geleden begon hij ook van zijn hobby werk te maken.

Theo, de sterrrenkundige

Die hobby is sterrenkunde en aanverwante kennis. Na enkele studies in die richting werd hij vrijwilliger bij enkele sterrenwachten. Hij geeft lezingen en rondleidingen. Daarnaast reist hij veel. Helemaal na zijn vervroegde pensioen.

De William Herschel Telescoop op La Palma

De William Herschel Telescoop op La Palma

Op bijeenkomsten zoals het barbecuefeest is Theo aangenaam gezelschap. Met enthousiasme kan hij vertellen over nieuwe ontdekkingen, legt de theorie uit van iets astronomisch of verhaalt zijn reis naar een sterrenkundig fenomeen, zoals de beroemde sterrenwacht op La Palma.

Ok, voor een hele avond is het te veel. Maar een half uur zware sterrenkundige kost is te doen, terwijl geleidelijk ook het BBQ-vlees en de sausjes wat voller op de maag komen te liggen.

Nördlingen, kraterstad

Met zijn volle bordje komt Theo naast me zitten. We hebben elkaar een half jaar niet gezien. Na de bekende sociale openingsvragen, rondom ‘hoe is het’, vertelt hij over zijn bezoek aan de Duitse stad Nördlingen. Daar is ruim 14 miljoen jaar geleden een meteoriet ingeslagen. Dat veroorzaakte een mooie ronde krater van 25 kilometer doorsnede. In de Middeleeuwen is in het midden van die krater het stadje Nördlingen gebouwd.

Het stadje is nog vrijwel geheel in de oude opzet bewaard gebleven. Maar Theo verhaalt vooral over de opkruiende rand van aarde, veroorzaakt door de kraters, en over erosie. Ik kan zijn technisch geologische uitleg, over richtingen in de aarde die bijNördlingen anders zijn dan elders, amper volgen.

Het leven is kort

Mijn andere, niet jarige, broer komt op de vrije stoel links van Theo zitten. Tegelijkertijd staat Theo op en verexcuseert  zich ‘even wat inktringetjes en Feta opscheppen’. Mijn broer en ik kijken elkaar over  de lege stoel glimlachend aan. Net als ik denk dat ik naast hem ga zitten, komt Theo teruglopen. Hij zet zijn glas Cola-light onder de stoel en gaat weer zitten.

‘Het leven stelt niets voor’, zegt hij vrijwel direct. ’We zijn maar zo kort op aarde. Het stelt echts niets voor. We maken ons druk over allerlei dingen. Maar waarom. De aarde bestaat miljarden jaren, de mensheid slechts een fractie daarvan. En wij als individu. Ach, het stelt echt niets voor’.

Terwijl Theo bukt om zijn Cola-light te pakken, kijken mijn broer en ik elkaar weer aan met een blik van waar-gaat-dit-heen.

Overbevolking

‘Nee, en dan de overbevolking ’, gaat Theo verder na een slok te hebben genomen van zijn frisdrank. ‘We zijn met veel te veel mensen op aarde. Dat kan echt niet langer zo. Dat gaat de natuur corrigeren. Dat kan niet anders, want de mens kan het zelf niet oplossen. Dat wordt een ramp of zo, een virus, een overstroming. Iets groots dat een rigoureus einde maakt aan een groot deel van de bevolking. Maar beter nog aan bijna de gehele mensheid. Dan begint het vanzelf opnieuw’.

‘Is dat niet zonde van al onze verworvenheden. Alle kennis en technologie die we de afgelopen paar honderd jaar hebben verzameld’, sputter ik tegen.

De opgebrande zon

‘Jongen, dat maakt toch allemaal niets uit. Het leven houdt toch over een paar miljard jaar op. Dan is de zon opgebrand  en vergaat de aarde. We zitten nu op de helft.’

‘Moet je kijken, ’wijs ik ter afleiding van de zwaarmoedigheid naar een neefje van zeven. Hij speelt met een papieren vliegtuigje en heeft er al minstens dertig gevouwen. Er komt juist een heel mooi voorbij zweven. ‘Moet je kijken’, zegt ik nogmaals. ‘Over dertig jaar zitten we hier en denken terug aan vandaag. Dan is die volhouder daar piloot of vliegtuigbouwer… maar dat maak jij niet meer mee Theo’.

Mijn broer lacht. En dan lacht Theo ook ‘ja ach, wat maak ik me druk. Iemand nog een stukje vlees?’.

Meer informatie

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 27 juli 2013 door in de categorie 2013, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *