Hail to the Chief en andere onnuttige feitjes
Zaterdag zaten we met enkele familieleden bij elkaar. Noem het melig dat mijn jongste broer en ik af en toe met feitjes reageerden bij de onderwerpen die werden besproken. Toen mijn nichtje bijvoorbeeld een liedje liet horen op haar iphone, riep mijn broer ‘Ha, Hail to the Chief’. De meeste aanwezigen keken hem vragend aan. Ik vulde aan ‘ja, het liedje dat wordt gespeeld als de president van Amerika ergens binnenkomt. Ingesteld door de vrouw van president Polk’.
Zo ging dat een tijdje door. Over en weer vulden mijn broer en ik elkaar aan met feiten bij onderwerpen. Ik merkte, of ontdekte (ik zou die zaterdag hebben geroepen ‘voer voor psychologen, meneer Mulish’), dat het opdiepen van feiten makkelijker leek te gaan door het elkaar aanvullen. Alsof we elkaars aangever waren zoals bij ouderwetse cabaretduo’s (Piet Bambergen & René van Vooren, Snip & Snap e.d.).
Onnuttige feitjes
Op een gegeven moment zegt een vriendin van één van de aanwezige neven met een licht geïrriteerde ondertoon ‘vind je dat interessant, die feitjes, wat heeft het voor nut’. Mijn broer zegt ‘het is gewoon leuk’. Er ontstond een kleine discussie over nut. Mijn broer en ik hebben het standpunt dat als je geïnteresseerd bent in iets, je wilt er informatie of kennis over opdoen, je automatisch ook de feitjes meekrijgt. Anders gezegd, je kunt de feitjes niet niet meekrijgen. Dat je het onthoudt of wilt onthouden is het extraatje. En daarnaast is het inderdaad gewoon leuk.
Vroeger waren we door die feitjes heel goed in Triviant. In die tijd was Dees Ebbing eigenlijk de enige waarin we onze gelijke kende. Op de lagere school had ik in Winfried Bouman een medestander in feitenkennis. Later herkende ik het in Paul Kellendonk. Die kon ik ’s avonds bellen als ik bijvoorbeeld even niet op de naam van een film, acteur, muzikant kon komen. Met twee of drie steekwoorden rolde het antwoord er.
Hersencapaciteit
Natuurlijk zijn feitjes verder onnuttig. Maar in de wetenschap dat we volgens Einstein maar 10%, of minder, van onze hersencapaciteit gebruiken vind ik het niet erg om wat van de vrije ruimte te gebruiken voor feitjes. Als is het maar om mijn ouders te verrassen als ik met ze naar programma’s kijk (ja, keek met mijn vader) als ‘1 voor 100’ en ‘de slimste mens’.
Later op de middag speelt mijn nichtje ‘Hail to the Chief’ nog een keer. ‘Vertel eens wat meer of was het een bluf-feitje, dat dit liedje is ingesteld door die vrouw van de president’, zegt de mogelijk aanstaande vrouw van een neef terwijl ze me uitdagend vragend aankijkt. ‘Wie weet is het een bluf-feitje’, antwoord ik, ‘grappig dat je het nog weet zo’n onnut feitje’, vul ik een pesterig aan. ‘Die vrouw van de kleine president ergerde zich eraan dat niemand aandacht aan haar man besteedde als hij binnenkwam. Daarom liet ze elke keer bij zijn binnentreden het lied inzetten. Dat werd een traditie’.
Hail to the Chief – 1
Het verhaal over Sarah, de vrouw van de 11de VS-president James Polk, is een leuke, bijna anekdotische invulling van een stukje geschiedenis rond de Hail to the Chief. De geschiedenis gaat echter veel verder terug.
Wellicht werd de Hail to the Chief eerder gespeeld, maar gezien vanuit Amerikaanse presidenten werd het voor het eerst gespeeld tijdens de herdenking van de geboortedag van George Washington op 22 februari 1815. Zijn geboortedag werd al rond 1780 gevierd , ruim voor het in 1885 een officiële feestdag werd (gevierd op de derde maandag van februari).
Daarna speelde de U.S. Marine Band (ook bekend als ‘The President’s Own) het op 4 juli 1828 voor president John Adams. Het werd ook regelmatig gespeeld tijdens het presidentschap van Andrew Jackson en zijn opvolger Martin van Buren. De vrouw van de 10e president John Tyler had het als verzoeknummer tijdens zijn inhuldiging. En toen kwam Sarah Polk; zij liet het telkens spelen als haar man arriveerde bij een formele bijeenkomst. Vanaf dat moment wordt het onofficieel gebruikt als aankondiging van de president.
De 21e president van Amerika vond ‘Hail to the Chief’ geen prettig nummer en liet een nieuw introlied maken. Het door bandleider/componist John Sousa geschreven ‘Presidential Polonaise’ sloeg echter niet aan en de volgende presidenten kozen weer voor ‘Hail to the Chief’.
Het gebruik werd pas in 1954, onder president Harry Truman, de officiële aankondiging van de komst van de president bij evenementen en ceremonieën. Het roffeltje vooraf, de zogenaamde Ruffles and Flourishes, was toegevoegd tijdens het presidentschap van William McKinkley, de 25e president van Amerika.
Luister hier naar een uitvoering van de Hail to the Chief.
Hail to the Chief – 2
Het lied is gebaseerd op de tekst ‘The Lady of the Lake’ van Sir Walter Scott. Rond 1812 zette de liedjesmaker James Sanderson het op muziek. Albert Gamse schreef een uitgebreidere tekst op de muziek van Sanderson, maar de tekst wordt zelden gezongen.
Bij de binnenkomst van de vice-president wordt een ander lied gespeeld, namelijk ‘Hail Columbia’.
Een willekeurig bericht
Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.