Rond mijn twintigste had ik meerdere vrienden waarmee ik sprak over ‘levenszaken’, waaronder de beroemde vraag ‘wat is de zin van …?’. Sommige hadden alleen hun eigen wijsheid, anderen putten zoals ik uit diverse bronnen. Memorabel voor mij waren de uitgebreide discussies met Richard Vierbergen over bijvoorbeeld alle mogelijke oorzaken van een Deja Vu, met Robert van Leeuwen over de zin van ziektes en met Vidro van de Wetering over soortgelijke vragen. We gebruikten daarbij niet alleen theorieën uit boeken, maar fantaseerden ook onze eigen ideeën.

Een paar weken geleden moest ik er aan terugdenken. In de tuin met een paar vrienden ventileerde ik zomaar een theorietje dat ik had in de hierboven geschetste tijd:

Maximaal aantal hartslagen

‘We weten allemaal dat de frequentie van hartslagen verschilt per activiteit’, begon ik. ‘Als je aan een tafel zit te werken is je hartslag rustiger, dan bijvoorbeeld na een sprint van 100 meter’.

‘Hè hè’, reageerde John ongeduldig.

‘Ja, maar volgens mij verschilt de rustige hartslag van mensen ook per mens. Terwijl we hier ontspannen bij elkaar zitten beweegt mijn hart 55 keer per minuut, terwijl die van jou misschien een frequentie van 64 keer per minuut heeft’, zeg ik terwijl ik naar John wijs.

‘Ok’, beantwoordt John de op hem gerichte aandacht, ‘maar wat is je idee?’

‘Stel dat iedereen bij zijn geboorte een bepaald aantal hartslagen heeft gekregen. Misschien iedereen dezelfde hoeveelheid, of per mens verschillend. Dan is het op een gegeven moment op en ben je dood. Je hebt je maximaal aantal hartslagen opgebruikt.’

‘Ik stop direct met sporten’, reageert John schamper.

‘Dat zou ik in jouw geval inderdaad maar doen’, kaats ik terug, terwijl ik zie dat Gerard onrustig op zijn stoel beweegt, ‘maar er zijn natuurlijk wel meer conclusies te trekken’.

‘Het theorietje is natuurlijk onzin’, ga ik verder, ‘maar het is leuk om vanuit zo’n gedachte even verder te redeneren. Als het zo is dat alleen je maximaal aantal hartslagen je levensverwachting bepaalt, heeft dat allerlei gevolgen voor huidige onderzoek, huidige inzichten en… ’.

‘Ik vind het helemaal geen onzin’, onderbreekt Gerard mijn verhaal. Iedereen kijkt nu zijn kant op. ‘Nee, ik vind het wel een leuke theorie. Ik heb ook al eens in die richting gedacht. Alsof je een volle batterij krijgt. Wellicht zijn er manieren om die nog wat op te laden en soms loopt ie wat sneller leeg. Maar ik heb precies hetzelfde gedacht. Dat je met een bepaald aantal hartslagen wordt geboren.’

Zo met zijn zessen bij elkaar op de zwoele namiddag in de tuin voelt het als het sfeertje uit mijn jeugd. Heerlijke onzin theorieën uitkramen waarop de één enthousiast reageert en de ander sceptisch, waardoor een creatieve discussie kan ontstaan.

‘Nog een biertje jongens?’ vraag ik, ‘daarvan gaat niet alleen figuurlijk je hart sneller kloppen, maar ook letterlijk’.