Mobiele fotografen

Bij de aankoop van Polyvisie een aantal jaar geleden en het bekijken van de eerste foto’s waren er twee dingen die me in het bijzonder opvielen.

Ten eerste de individuele belichting, compositie e.d. van bijvoorbeeld de kunstvoorwerpen. De fotografen van Polyvisie hadden de tijd genomen om de essentie van het vaasje of beeldje te observeren. Daarna was een standpunt bepaald, de verlichting opgesteld (een lamp), de belichting ingesteld en dergelijke.

Tegenwoordig is er in de meeste gevallen bij dit soort fotografie een kruisje op een tafeltje gezet. De softbox staat op een standaardplek, -hoogte en –richting. De te fotograferen voorwerpen worden op het kruisje gezet en de ontspanknop van de camera wordt ingedrukt. De flitser van de softbox reageert daar op met een automatisch berekende hoeveelheid licht.

Foto voor FD Magazine door Marie Cécile Thijs

Foto voor FD Magazine door Marie Cécile Thijs

Het moet tegenwoordig allemaal snel en goedkoop. Het is vind ik dan ook een verademing om vrij werk, of soms opdrachtwerk, te zien van fotografen die nog kunnen en willen kijken naar en zich inleven in een onderwerp. Alles wat nodig is om tot een mooie compositie te komen; waarbij ik verlichting e.d. voor het gemak als onderdeel van het componeren beschouw.

Heerlijk dus om werk van fotografen als Edwin Olaf, Mario Testino en Marie Cécile Thijs te bekijken, om er maar drie te noemen.

Het tweede dat me opviel was dat de fotograaf van Polyvisie, bij opnamen van groepen mensen bij elkaar, de enige fotograaf was. Er zijn tussen de andere aanwezigen geen mensen die ook een fotocamera in de hand hebben. Tenminste niet bij foto’s tot circa 1970. Daarna zie je wel iets meer camera’s, veelal spiegelreflexcamera’s. Later zakt de hoeveelheid camera’s op foto’s van groepen mensen weer een beetje terug…

Niet meer op Polyvisie foto’s, die gaan tot 1990, was er daarna een korte periode van compact camera’s. Die zijn nu veelal vervangen door mobieltjes. Ik kan het hier hebben over de ergernis rondom die smartphones. Bijvoorbeeld over de hoeveelheid mensen die tijdens een (pop)concert, met mobieltjes in de lucht, opnamen maken. Of die het nodig vinden het thuisfront op de hoogte houden en daarbij boven het geluid van het concert proberen uit te komen.

Maar wat veel erger is, vind ik, is de beroerde kwaliteit van de opnamen. Sommige smartphones tonen een redelijke afbeelding bij voldoende licht, bij minder licht is het onscherp en korrelig (pixelig). Voldoende om Facebook-vrienden te bewijzen dat je ergens bent geweest. Maar meer ook niet. De resolutie, contrastomvang en andere zaken die nodig zijn voor een mooie afdruk ontbreken.

smartphone-fotografieBij een popconcert is een mooie foto wellicht ook niet nodig. Maar bij vakantiefoto’s of een andere persoonlijke gebeurtenis? Gisteren werd me door een vriendin enthousiast een fotoboek in de handen geduwd. Het boek was digitaal opgemaakt door de vriendin en afgedrukt door zo’n online fotoboekenproducent (Albelli, Hema, Kruidvat etc).

De foto’s waren gemaakt met een smartphone. Er zaten prachtige foto’s bij, wat compositie betreft (mooie uitsneden van het tafereel, diepte door voorgrond etc). Van drie foto’s zou ik best een vergroting aan de muur willen hebben. De resolutie was echter net voldoende voor een afdruk op briefkaartformaat. En ze waren korrelig, onscherp en de kleuren flets.

Ik vond jammer dat ze geen behoorlijke camera had gebruikt. Jammer voor haar fotografisch talent, jammer van de gemakzucht, jammer voor …

Wat moest ik er over zeggen? Moest ik er wat over zeggen?

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 17 september 2013 door in de categorie 2013, Algemeen, Foto & film

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *