Dikke mensen
Vorige week las ik in de krant over dikke mensen. Grofweg stond in het bericht dat overgewicht en obesitas niet genetisch zijn bepaald. Als iedereen in een gezin te dik is komt dat door omgevingsfactoren. Dikke mensen hebben het aan zichzelf te wijten als ze te dik zijn. Al hun excuses zijn slechts eigen theorieën en smoesjes.
Dikke mensen
Er is vanuit allerlei invalshoeken iets over te zeggen. Ik moest eerst denken aan de uitspraak van een vriendin. Jaren geleden zei ze ‘ik heb een hekel aan dikke mensen. Ze hebben te weinig gevoel voor eigenwaarde’ en ‘te veel mensen zijn emotionele eters. Ze hebben een probleem en in plaats van daaraan te werken, gaan ze eten en drinken.’
Ik weet dat ze gelijk heeft. Ik durf het alleen niet hardop te zeggen. Want er kunnen, uitzondering op de regel, natuurlijk ook andere oorzaken zijn. Zoals een ziekte, bij kinderen een ouder die je elke dag pizza voorzet, een samenloop van treurige omstandigheden, stress enzovoort.
Maar de essentie van haar uitspraak, weet ik inmiddels uit eigen ervaring, daar zit een hele grote kern van waarheid in. En dat is lastig.
Vraagtekens, bij dikke mensen
Want als ik dan bijvoorbeeld Astrid Jongerius zie, bij de huidige verkiezingen voor een burgemeester van Utrecht, dan denk ik toch ‘wat is er met jou aan de hand, waar heeft jouw gevoel van eigenwaarde een knauw gekregen, waarom ben jij zo dik’. Terwijl daar wellicht een heel goede verklaring voor is’.
De vriendin zei jaren geleden nog iets dat me is bijgebleven. Het ligt in de gedachtegang van haar bovenstaande uitspraken, en gaat nog verder: ‘dikke mensen zijn niet te vertrouwen’. De verklaring was dat iemand die dik is tegen zichzelf liegt, bewust of onbewust. En wie voor zichzelf al onbetrouwbaar is, is dat natuurlijk ook naar zijn omgeving. Het raakt aan mijn opvatting van betrouwbaarheid en onbetrouwbaarheid. Maar in het kader van dikke mensen gaat dat me wat te ver.
Dik door eigen gedrag
Vorige week bevestigde het krantenbericht min of meer dat overgewicht en obesitas worden veroorzaakt door ons eigen gedrag. In feite komt het er op neer dat we ons gewoon moeten houden aan het advies van het voedingscentrum: twee ons groente, twee ons fruit en bewegen. En variëren met die groentes en fruit. Een ander advies is maximaal 2000 calorieën, de schijf van vijf of dergelijke.
Biertje
Afgelopen vrijdagavond zat ik met twee vrienden te praten. Op een gegeven moment vertelde ik dat ik de avond ervoor een paar biertjes had gedronken en dat ik dat direct kon merken. Ik voelde me zwaarder en minder fit. We kregen een gesprek over voeding.
Daarbij zei één van hen ineens, ‘als je aan het eind van een week zwaarder bent, dan is dat je eigen schuld. Dan heb je te veel gegeten en gedronken. Dat weet je dan toch. Matigen en blijven bewegen’.
Zo is het.
BBC-documentaires
Dat het er voor ons mensen allemaal niet makkelijker op is geworden, tonen twee BBC-documentaires in zeven delen ‘The men who make us fat’ (3 delen) en ‘The men who make us thin’ (4 delen).
Daarin is te zien hoe onze voeding de afgelopen vijftig jaar is veranderd en hoe wij daarbij zijn, en nog worden, gemanipuleerd.
Fat – the men who make us fat
De documentaire over ‘fat’ gaat over de nieuwe producten waarmee onze voeding wordt gemaakt. Producten waarom omheen gezondheidsclaims worden ‘gefantaseerd’. Het zijn bijvoorbeeld andere zoetstoffen in plaats van suiker. Maar ook snellere groeimethoden, met als bijverschijnsel dat er minder voedingsstoffen in bijvoorbeeld broccoli zitten dan vroeger.
Thin – the men who make us thin
De documentaire over ‘thin’ schetst de wereld van het afvallen. Je ziet de opkomst van diëten (Atkins, Montignac e.d.), fitness-centra (met de beroemde video van Jane Fonda) en dieetpillen (het farmaceutische antwoord). Er wordt gesproken met de grondleggers, maar ook met de onderzoekers die de onzin verklaren.
Conclusie
Dikke mensen hebben geen excuus meer. Ze kunnen niet meer verwijzen naar genetische factoren, metabolisme en dergelijke onzin (voor zover het nu niet als onzin wordt gezien, moet dat nog worden bewezen).
Ze hebben het allemaal zelf in de hand. Met de BBC-documentaires kunnen ze echter wel nieuwe smoesjes bedenken en bijvoorbeeld met een beschuldigende vinger wijzen naar de voedingsindustrie.
Vorige en volgende berichten
« Ouder: Nog steeds Katholiek, jij wellicht ookNieuwer: Pain and Gain »Een willekeurig bericht
Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.