Moderne roofridders bij Van Lanschot

Drie weken geleden sprak ik met een vriend over een optiemethode waarover ik had gelezen. Hij is één van de weinige particulieren die ik ken die, na een aantal jaren met fluctuaties, al een behoorlijke tijd een constante stijgende lijn heeft in zijn belegd vermogen.

de-weduweTijdens het gesprek vertelde hij en passant over zijn schoonmoeder, weduwe van een grootindustrieel. Ze heeft het familievermogen van enkele miljoenen ondergebracht bij Van Lanschot Bankiers. Elke maand betaalt ze daarvoor een beheerfee van enkele duizenden euro’s aan de bank.

Grofweg betekent vermogensbeheer dat het vermogen wordt belegd waardoor het op zijn minst gelijk blijft.

Maar Van Lanschot maakt alleen verlies op het vermogen. In ieder geval zijn de kosten vele malen hoger dan de opbrengst. Ze teert dus in op haar vermogen. Ok. Je hoeft geen medelijden met de schoonmoeder te hebben, maar het is wel wrang dat een bank ermee wegkomt. Helemaal als je weet dat de schoonzoon op zijn eigen vermogen flinke rendementen maakt. En dat doet naast zijn drukke baan en zonder zich op de borst te kloppen over zijn deskundigheid.

Tot afgelopen vrijdag was het verhaal van de schoonmoeder voor mij wat het was, een verhaal. Vrijdagochtend sprak ik een zakenrelatie. Ook hij vertelde over zijn slecht beheerde vermogen. ‘Het lijkt me wel leuk om zelf het beheer te doen en wat te handelen’, zei hij, ’maar ik heb er geen tijd voor. Misschien over een paar jaar’. Hij pauzeerde en na een korte zucht vervolgde hij, ‘als er dan nog wat over is’.

Daarna vertelde hij zijn verhaal over Van Lanschot. Afgezien van de hoogte van het belegd vermogen was zijn verhaal identiek aan dat van de schoonmoeder. Was het alleen Van Lanschot of zou er bij elke bank zo’n scheve verhouding zijn tussen kosten en prestatie, vroeg ik me af. Maar de vraag was ook weer niet zo dringend dat ik dacht er iets mee te moeten doen.

Diezelfde dag zat ik ’s middags bij een klant. Tijdens het gesprek werd hij gebeld. Zijn advocaat vertelde hem over een zaak in hoger beroep. Nadat hij de telefoon had neergelegd vertelde de klant hoe hij vijf jaar geleden 25 miljoen euro is kwijtgeraakt bij de bouw van een fabriek in het Oostblok. We praatten even door over vermogen, waarbij voornamelijk de klant aan het woord is.

vermogensbeheerderOm wat balans te brengen in het eenrichtingsverkeer van ons gesprek vertelde ik het verhaal van die ochtend. Zonder namen te noemen vertelde ik over een bank, over hoge beheerfee en lage rendementen.
‘Van Lanschot zeker’, reageerde de klant op een gegeven moment.
‘Ja’, antwoordde ik met verbazing op mijn gezicht.
‘Dat is toch algemeen bekend’, zei hij.

Snel besloot ik dat ik er niet verder over wil praten. Ik wilde mijn eerdere vraag niet beantwoord zien.
‘Ach, alle banken zijn toch gelijk’, zei ik in de hoop dat deze bijna dooddoener ons naar een wat luchtiger bankonderwerp zou brengen en vandaar naar een ander onderwerp.

Maar het ei was gelegd.

Toch ga ik de vraag over de onkunde en/of boevenstreken van Van Lanschot niet beantwoorden. Want ik weet dat er een hoop onbenul is in de wereld, vooral bij banken. Dat ze ondanks dat onbenul kunnen wegkomen met hun roofridderpraktijken is triest. Bij banken kom je echter al snel in een wespennest, zoals Dirk Scheringa heeft ervaren. Nee laat ze hun gang maar gaan. Als ik genoeg vermogen over heb, ga ik er nog eens met de vriend over praten. Dan wordt ik een doe-het-zelver.

Zie ook:

En ik vond nog een artikel uit Vrij Nederland over Van Lanschot (VN april 2013) – pdf 700 kb

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 27 september 2013 door in de categorie 2013, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *