Regelmatig heb ik in mijn leven meegemaakt dat ik werd gewaarschuwd voor mensen. Of dat me werd gevraagd, met een zekere ondertoon, waarom ik met iemand omging. Soms, om aan te geven dat ik heus wel begreep wat de ander bedoelde, zei ik dan ‘ach, jij moet gewoon wat verder kijken dan de buitenkant’.

De schilderende leugenaar

Ik ken een ‘pathologische leugenaar’ die door veel mensen wordt genegeerd. Maar hij maakt indrukwekkende schilderijen. Ook zijn verhalen zijn prachtig, waarbij ik weet dat ik ze niet helemaal voor waar moet aannemen. Dat anderen dat niet willen zien? Ik zeg ‘gewoon verder kijken dan alleen naar het negatieve’.

De irritante natuurvriend

Ik ken iemand met een sociaal psychologisch probleem, die iedereen binnen de korte keren tot ergernis drijft en daarom wordt gemeden. Maar hij weet veel van de natuur en is technisch. Ik maak af en toe een boswandeling met hem, dan verhaalt hij over de planten, de dieren en het ontstaan van het bos. En als hij in zijn probleem schiet, wat bij mij zelden voorkomt, dan neem ik afscheid en zeg ‘tot de volgende keer’. Gewoon verder kijken en weten waar je zelf staat.

De hulpvaardige echtgenoot

Ik ken iemand die zijn vrouw slaat. Tenminste dat zegt men, ik ben er nooit bij geweest. Hij is reuze handig met computers en hulpvaardig. Ik stond eens net stil met autopech toen hij belde. ‘Ik kom eraan’, riep hij, terwijl hij zijn jas al aantrok tijdens het ophangen van de telefoon. Waarschijnlijk ben ik één van de weinigen die wel eens bij hem thuis komt en in de thuissituatie zijn vrouw heb ontmoet. Ik ben niet agressief en heb nog nooit iemand geslagen, maar ik kan me er nu wel iets bij voorstellen. Als ‘praten’ niet stopt en hysterie nabij is, dan … Gewoon verder kijken en iets van meerdere kanten bekijken.

Mo, de bestel Marokkaan

Eergisteren kwam ik Mo tegen in de stad. Ik ken hem omdat hij wel eens bij Jan langskwam  Jan is een vriend wiens kantoor een paar jaar geleden een zoete invalsplek was van mensen van allerlei pluimage. Afhankelijk van de aanwezigen hoorde ik dan bij de koffie de bijzondere verhalen over mensen en zaken die ver van me af stonden.

Een keer was ik alleen met Jan en Mo. Mo vertelde smakelijke verhalen bij de koffie. Nadat zijn vertrek zei Jan, ‘Mo is een bestel-Marokkaan’. Ik had zoiets al gedacht, omdat ik mijn ogen niet in mijn broekzak heb zitten. Bij Mo had ik zelfs de gedachte ‘uit de buurt blijven’.

Verrassingsbezoek

Op een dag zei Jan, toen ik net bij hem binnenkwam, dat hij even weg moest. Maar als ik zin had kon ik mee. Zonder verder vragen te stellen zei ik ‘Ja’.

We reden naar Kanaleneiland in Utrecht. Bij een galerijwoning deed een Marokkaanse man van tegen de zestig de deur open. Binnengekomen kregen we een kop koffie aangeboden. Terwijl we daar zaten kwam Mo binnen. Hij groette ons en liep langs de man die zich aan mij had voorgesteld als Badi. Voor ik wist wat er gebeurde gaf de man Mo in het voorbijgaan een flinke klap op zijn achterhoofd. Mo verdween in een kamer waar een oudere vrouw op bed lag.

Liefdevolle tik

Door de half openstaande deur zag ik hem de vrouw zachtjes op haar voorhoofd kussen. Hij ging naast haar bed zitten en ze spraken met elkaar. Het was een vertederend, of ben ik sentimenteel nu, gesprek van een moeder met haar zoon.

Toen Mo weer in de woonkamer langs de man liep, die zijn vader bleek te zijn, incasseerde hij weer een ferme tik tegen zijn achterhoofd. Daarbij vroeg ik me af of ik iets had gemist aan verbale of non verbale communicatie.

Buiten gekomen zei Jan ‘Mo is een boefje, maar hij heeft het thuis niet makkelijk’. En ik antwoordde in de trant van ‘ach, als je verder kijkt zie je dat iedereen meerdere kanten heeft. Je moet alleen verder willen kijken’. En in de gelegenheid zijn om dingen te kunnen zien, dacht ik er achteraan.

Zie ook hetbericht ‘een indiaan die kijkt en ziet‘