Ik denk dat het kwam door de diverse verhalen die ik vorige week hoorde, dat ik vanochtend opstond met een vreemd gevoel. En het woord “bobobom” zweefde door mijn hoofd. Ik had geen zin om mijn dagelijkse stukje hier te schrijven, tussen krant en ontbijt. Ik las de krant half, at mijn sneetjes brood en ging naar kantoor. Daar begon een kantoorgenoot over een wantoestand en ik snoerde hem direct de mond ‘ik heb geen zin meer in al die kommer en kwel’.

Waren het zulke bijzondere berichten vorige week. Nee, niet echt. Maar er was een lijn in te ontdekken. Er zat een lijn in over de van bovenaf opgelegde bemoeizucht en van organisaties die een eigen leven zijn gaan leiden.

De verhalen toonden vooral dat het systeem vast zit en eens flink moet worden opgeschud. Maar gaat dat gebeuren? Natuurlijk niet. Zo lang de huidige generatie managers blijft zitten zie ik het somber in. De goede mentaliteit is er gewoon niet.

Voordat ik over de BOBOBOM ga vertellen eerst twee voorbeelden ter illustratie.

KNLTB

Rob, een zakenvriendje, vertelde over zijn tennisvereniging. Daarbij zei hij langs neus en lippen dat de KNLTB (zeg maar: Nederlandse Tennisbond) heeft bepaald dat je als vereniging maximaal 100 leden per tennisveld mag hebben.

Het is een eenvoudig voorbeeld van de betutteling in Nederland waar ik zo langzaamaan misselijk van word. Waarom moet zo’n tennisbond dat opleggen? Als een vereniging problemen ondervindt wanneer ze 560 leden heeft bij 5 banen, dan lost ze dat zelf wel op. En wellicht zijn er wel 100 leden die helemaal niet spelen, maar gewoon lid willen zijn om een andere reden. En dat verschilt per club, dus waarom moet daar door de KNLTB een norm voor worden opgelegd.

De KNLTB is maar een voorbeeld. Noem ze maar op de organisaties die allemaal goedbedoeld zijn begonnen, vaak vanuit hobby. De KNVB die de wedstrijdjes van enkele voetbalclubs organiseerde tot een competitie. Het is een moloch geworden dat zich overal mee bemoeit. Evenals de KNLTB, de KNSB (de schaatsbond) en al die andere bonden.

Kamer van Koophandel

Maar het geldt evengoed voor heel veel andere organisaties. Ze zullen allemaal nog wel een klein beetje bestaansrecht hebben, maar proberen vooral zichzelf overeind te houden door een wolk van belangrijkheid om zich heen te bouwen. Het handelsregister van de Kamer van Koophandel is wellicht handig als informatiebron van bedrijvigheid in Nederland, maar verder.

Toen ik vorig jaar om gegevens vroeg zeiden ze bij de KVK dat ik voor de gevraagde informatie bij MKB Nederland moest zijn. Bij MKB Nederland hadden ze een gedeelte van de informatie, voor de aanvulling verwezen ze me terug naar de KVK. Ze hadden de informatie wel, maar mochten die niet geven vanwege de taakomschrijving van de beide organisaties. Voor wie zijn die mensen daar, denk ik dan, voor ondernemers of voor het belang van hun organisatie(s).

Er zijn zo veel voorbeelden van organisaties die hun oorspronkelijke doel uit het oog zijn verloren en waarbij de organisatie een doel op zich is geworden, dat ik vanmorgen dat beeld van de BOBOBOM voor ogen had.

Jaren geleden deed ik als extern adviseur de marketing en communicatie van een aantal projecten in Amsterdam. Elk project had een specifiek doel. Op een gegeven moment verwonderde ik me erover dat als het doel was bereikt, het project gewoon verder ging. Met daarnaast vaak een project dat ongeveer hetzelfde deed. Dan liepen er in een wijk allemaal mannetjes die hetzelfde deden; alleen heette de een buurtconciërge, een ander buurtklusser en had weer een ander een ander sticker op zijn borst.
Als ondernemer begreep ik dat niet en begrijp ik het nog steeds niet. Je hebt een doel, maakt er een project van en als je het doel hebt bereikt (of ziet dat je het niet kunt bereiken) stop je het project.

Rotondes

Het zijn niet alleen de sportbonden en ondernemersorganisaties. Ook pensioenfondsen, belangen- en andere organisaties zijn vaak doorgeschoten in de uitvoering van hun doelstellingen. Het kwalijkst is dat ze vaak zijn vergeten voor wie ze er zijn, namelijk voor de maatschappij en niet voor henzelf. Het tweede kwalijke daarbij is de betutteling. Ze gaan er altijd van uit dat mensen niet zelf tot een oplossing kunnen komen. Zo werd Nederland een land van regeltjes en rotondes, te veel regeltjes en rotondes voor zo’n dichtbevolkt land (Rotondes is hier vanzelfsprekend symbolisch bedoeld).

De BOBOBOM

De medewerkers van de KVK, KNVB en al die andere, hun doel ontgroeide, organisaties kunnen er niets aan doen. Het zijn hun leidinggevenden die gebrek aan visie hebben, de verkeerde mentaliteit, een te vorstelijk salaris, goed kunnen lobbyen of om een andere reden het gedrocht in stand (weten te) houden.

Vanuit bovenstaande gedachte werd ik wakker met de BOBOBOM. Want veranderen zal niet lukken en als het al in gang wordt gezet zal het te lang duren. Wat zou het heerlijk zijn om een BOBOBOM te hebben. Een variant op de Neutronenbom van de jaren tachtig. Dat was een selectieve bom die mensen doodde en gebouwen liet staan.

Zo’n selectieve bom zou de BOBOBOM moeten zijn. Alle BOBO’s in één keer tot een helder inzicht brengen met de mentaliteit veranderde bobobom.

Zie ook

:

• Centraliseren
• Burgerinitiatief
• Aangenaam leven
• Land van de 2%
• Moeders wijsheid (vervolg op ‘Land van de 2%)