Ik moest voor een folder een paar foto’s opzoeken in mijn foto-archief. Daarbij stuitte ik weer op die prachtige foto genomen bij het CS Rotterdam. Ok, smaken verschillen. Maar ik vind het een mooie foto. Wellicht komt dat ook door de associatie die ik heb met de films van Jacques Tati, waar ik als jochie naar keek. In een fotocolumn schreef ik daar al eens over. Aan een ingelijste afdruk van de foto hangen ook enkele herinneringen, bijvoorbeeld:

De geëmotioneerde investeerder

Dat begon met het bezoek, samen met Jan Arie den Oudsten, aan een investeerder in Rotterdam. Gezamenlijk reden we naar Rotterdam om een gesprek te hebben over de financiering van een digitaliseerbedrijf. Bij de Rotterdamse ondernemer aangekomen gaf ik hem de ingelijste afdruk die ik de avond ervoor had gemaakt van de foto.

De tranen sprongen in zijn ogen. ‘Dit is, dit is… dit is’, stamelde hij,’weet je wat dit is?’

Verwonderd over zijn emotie reageerde ik,’nee, maar ik vind het een prachtige foto en het is iets van Rotterdam. Dat stond bij de aantekeningen’.

‘Dit is een zijvleugel van het Centraal Station Rotterdam. Deze wordt vandaag gesloopt!’ Daarna volgde een verhaal over de bouw van het nieuwe CS Rotterdam, het verleden, zijn jeugd en nostalgie.

We hadden het gesprek over het digitaliseerbedrijf. We spraken met zijn vrouw over haar bijzondere fundraisings-activiteiten voor maatschappelijke projecten. De ingelijste foto stond al die tijd tegen een dressoir. Aan het eind van het gesprek begeleidde de ondernemer ons naar de deur. Maar eerst pakte hij de fotolijst. Met de lijst onder zijn arm nam hij afscheid en bedankte me nogmaals voor de foto. Bij de handdruk zag ik weer vocht in zijn ooghoeken verschijnen.

De zieke Europarlementariër

Jim Janssen van Raay

Dezelfde dag hadden we een afspraak met Jim Janssen van Raay, oud-europarlementariër voor het CDA en op dat moment onder andere bestuurslid van een Rotterdamse kunststichting. Ook voor hem had ik een ingelijste afdruk van de foto in mijn auto liggen.

De Rotterdamse kunststichting had in tientallen jaren door verkoop van verkregen kunst een vermogen opgebouwd. Daar moest zo langzamerhand iets mee worden gedaan. Er waren meer redenen om dat vlot op te pakken en mijn archief en het digitaliseerbedrijf waren een mooi object.

Bij de auto aangekomen, na het gesprek met de investeerder, zag ik dat ik was gebeld. Ik luisterde de voicemail af en kreeg de boodschap dat de Heer Janssen van Raay met spoed was opgenomen in het ziekenhuis. De afspraak werd uitgesteld.

De fotolijst ging mee terug naar kantoor. Daar zette ik het tegen een van de wanden, waar het regelmatig werd verplaatst. Meerdere bezoekers wilden het graag hebben. Maar het was het presentje voor de Heer Janssen Van Raay.

Een paar weken later was er een vervolgafspraak. De dag voor de afspraak werd ik wederom gebeld met de mededeling dat de afspraak niet door kon gaan vanwege ziekte van de Heer Janssen van Raay. Een nieuwe afspraak liet op zich wachten. Die kwam er uiteindelijk nooit, want op 11 februari 2010 overleed Jim Janssen van Raay. Voor familie en vrienden toch nog onverwacht.

De ingelijste foto bleef staan ergens tegen een muur op kantoor, in een doos, tegen een muur, op een kast. Het werd regelmatig verplaatst en ik kom handen te kort om op vingers te tellen  hoe vaak ik het in mijn handen heb gehad. Maar ik heb het gereserveerde exemplaar nooit weggegeven. Voor mensen die het wilde hebben, maakte ik eventueel een nieuwe afdruk.