Piet Hein Eek

Ik verheugde me op mijn bezoek aan de Dutch Design Week deze week. Veel Dutch Design spreekt me aan, het ontwerp zelf of de idee erachter. Ik kreeg een uitnodiging voor het B2B Vip Event. Een speciale avond met een welkomstwoord van de burgemeester van Eindhoven, Rob van Gijzel. En korte lezingen en/of presentaties van onder andere Piet Hein Eek en Marcel Wanders. De avond zou worden afgesloten met een activiteit waarbij ondernemers informeel met elkaar konden kennismaken.

Een ticket voor het B2B event kostte, als ik het goed heb gehoord, ruim 200 euro. Beduidend meer dan de 12,50 euro voor een passe-partout waarmee de gehele manifestatie, een gehele week, kon worden bezocht. De B2B voorzag, volgens de uitnodiging, in een half uurtje rondlopen in het Klokgebouw. Volgens het programma op de DDW website in een bezoekje aan het ABN AMRO House.

Verkeerde zuinigheid, krenterigheid of Dutch Design Denken

Zou de organisatie echt zo beroerd zijn deelnemers die 200 euro betalen niet de mogelijkheid te bieden, bijvoorbeeld overdag voorafgaand aan de B2B-avond, het gehele evenement naar eigen voorkeur te bezoeken? Paul, de zakenrelatie van wie ik de uitnodiging ontving, en enkele van zijn andere gasten, konden het zich niet voorstellen. Natuurlijk zou het B2B-onderdeel niet alleen dat avondje ondernemers onder elkaar zijn, maar ook een bezoek aan de tentoonstellingen van Nederlandse ontwerpen van de Dutch Design Week mogelijk maken…

Bellen met de organisatie gaf daarover echter geen duidelijkheid. Dat beloofde al weinig goeds. Dus vertrokken we niet ’s ochtends, maar halverwege de middag met onze uitgeprinte toegangsbewijzen.

Bij de entree van het evenement in het Klokgebouw werden we tegengehouden. De ticketcontroleur herkende ons toegangsbewijs voor de B2B niet, hij kende slechts een polsbandje of een als skipas omgehangen passe-partout. Hij verwees ons voor meer informatie naar de balie.

Schoffering

Bij de balie van ticketverkoop wist echter niemand van het Business-event. Meerdere genodigden voor dat evenement stonden in de buurt van de balie. Sommigen waren al ruim een uur in het ongewisse of ze die middag al iets van Dutch Design konden zien. Zelfs waar het evenement zou plaatsvinden was hen niet duidelijk.

Paul liep naar de balie en luisterde even naar de dialoog van de baliemedewerker met het echtpaar dat voor hem stond. Het werd Paul snel duidelijk dat zij met hun uitnodiging bij het spreekwoordelijke kastje stonden, naar een muur sturen was er niet eens bij. Paul maakte zich kwaad. ‘Als er niet snel iets wordt geregeld ga ik hier een hoop stennis maken’, riep hij hard genoeg voor de andere inmiddels gefrustreerde aanwezigen achter hem. Het echtpaar maakte dankbaar plaats voor Paul.

De geschrokken baliemedewerker keek om zich heen en riep een meisje dat, ook door de luidheid van Paul’s dreigement gewaarschuwd, snel aan kwam lopen. Na wat heen en weer gepraat, ik had me al wat van het tumult verwijderd, kreeg Paul een paar polsbandjes waarmee we de expositie in het Klokgebouw konden bezoeken.

Het Klokgebouw

Het Klokgebouw, had ik gelezen, was volgens de website één van de hoofdlocaties tijdens de Dutch Design Week. Dankzij Pauls actie en de assertieve baliemedewerkster hadden we ons de 5 euro voor een los kaartje bespaard (een fractie van de, ik zeg het nog maar eens, 200 euro die het toegangsbewijs per persoon van het B2B had gekost) en konden we Dutch Design gaan bekijken.

Om kort te gaan, het viel tegen. Ruim de helft van de getoonde ontwerpen kwam niet boven het studentikoze, art-for-artsake en dergelijke uit. Niet oorspronkelijk, te complex, te bedacht. Meubels met een hoog IKEA-gehalte. Al met al nauwelijks de Nederlandse ontwerpen waarvoor we in het buitenland worden geroemd. Hopelijk het verkeerde gebouw, verzachtte ik voor mezelf de getoonde wanhoop. En ik verfoeide de organisatie van het Business-event nogmaals voor hun krenterigheid, gebrekkige communicatie en de daardoor gemiste mogelijkheid meer exposities te bezoeken.

B2B Vip Event

Vijf voor zes stonden we weer bij de ticket- en informatiebalie. Wellicht dat ze inmiddels wisten waar het B2B event zou gaan plaatsvinden. De baliemedewerker wees naar een deur in de hoek, de ingang van het ABN AMRO House.

De deur bleek gesloten. Het was inmiddels zes uur geweest. Het evenement zou om 18.30 uur beginnen. ‘Er zal zo dadelijk wel iemand van de organisatie rondlopen of van Joceka, de mede-organisator’, zei Paul. Hij stelde voor in de horeca-ruimte te wachten. Met uitzicht op de deur moest het goed komen. We zaten nog niet of er kwam een vrouw aangelopen.

‘We gaan sluiten’, riep ze al onderweg naar ons tafeltje, ‘om zes uur had iedereen hier al weg moeten zijn’.

‘We komen voor het Business event’, begon Paul, ‘dat begint zo dadelijk achter die deur’.

‘Niets mee te maken’, reageerde de vrouw, ‘deze ruimte wordt nu gesloten’.

‘Sluiten?’, vroeg Paul, ’het is in een hal een open ruimte met wat stoelen en tafeltjes. Ik kan me voorstellen dat u ons niets meer kunt aanbieden om te drinken of eten. Maar dat hoeft ook niet, we willen alleen even wachten tot die deur opengaat, we bekenden zien van de organisatie of er meer duidelijkheid komt over de bijeenkomst’.

‘Meneer, we sluíten. Ben ik niet duidelijk genoeg’, negeert de vrouw Pauls uitleg.

‘Mevrouw, als we zo gaan beginnen wil ik graag uw leidinggevende spreken’, reageert Paul rustig.

‘Ik ben de baas hier en ik gebied u weg te gaan’, probeert de vrouw.

‘Mevrouw, wij blijven hier zitten. En als u dat niet aanstaat dan heeft u pech’.

‘Ik heb u beleefd en netjes gevraagd te gaan’, reageert de vrouw een stuk rustiger.

‘Nee, u hebt gezegd wat u wilde, maar toont verder geen enkele bereidheid te luisteren. U bent al net zo star en kleinzielig als de indruk die ik van de gehele organisatie van deze Dutch Design Week heb gekregen. Als u had geluisterd had u ons probleem gehoord. We zitten hier niemand in de weg en we blijven zitten. Als u dat niet aanstaat kunt u nu de bewaking of politie erbij halen. Ik verzeker u dat dit dan, niet alleen voor u een staartje krijgt.’

De vrouw laat haar handen-in-de-zij-houding zakken, draait zich om en verwijdert zich met enigszins gebogen schouders van ons tafeltje. Een eindje verder zien we haar in een mobilofoon spreken. Even later verschijnt er een man in bewakingsuniform. Ze gaan in gesprek, waarbij zij voornamelijk aan het woord is en daarbij enkele keren kijkt en wijst naar ons tafeltje.

Wij hebben aan ons tafeltje natuurlijk ook de slechte organisatie van het B2B event, de gebeurtenissen van die middag en deze zoveelste wanvertoning besproken. Geen van allen hebben we behoefte hier nog langer te blijven. Paul stelt voor Eindhoven in te gaan en nodigt ons uit in de binnenstad te dineren en daarna wat te drinken in één van de cafés aan de Markt. Bij de uitgang van het Klokgebouw treffen we nog enkele genodigden van het B2B VIP event die het gebouw verlaten.

Rob van Gijzel

Rob van Gijzel

Natuurlijk vond ik het leuk de binnenstad van Eindhoven te zien. Het was alweer enige tijd geleden dat ik in Eindhoven was. Ik vond het nooit een prettige stad. Maar niet anders dan ik verwachtte, is het onder burgemeester Van Gijzel een aantrekkelijker stad geworden. Ook al onderscheid het centrum zich met haar filiaalbedrijven nauwelijks van centra in andere steden.

En wat had ik Van Gijzel graag willen zien, horen en wellicht spreken tijdens de B2B. Al was het alleen maar om mijn bewondering uit te spreken voor deze, in mijn ogen, enige of in ieder geval meest integere PvdA-politicus. Een paar jaar geleden verguisd en uit de Tweede Kamer ‘gepromoveerd’ door zijn collega’s omdat hij eerlijk en oprecht was. Wat een goedmakertje moest zijn pakte hij enthousiast op en maakte van zijn burgemeesterschap een job waarin hij weer evenals in de Tweede Kamer helemaal zichzelf kon zijn.

Maar zoals ik de Heer van Gijzel altijd heb bewonderd, kan ik die bewondering vanuit bovenstaande ervaring niet opbrengen voor de organisatie van deze Dutch Design Week. Helemaal niet nadat ik kort na deze ervaring naar de SMAU in Milaan vloog, de beurs over de toekomst van informatie en communicatie, en ondervond hoe het ook anders kan.

De vernieuwer en de dandy

Vanzelfsprekend had ik tijdens het B2B event ook willen zien of het beeld klopt dat ik, vanuit artikelen en documentaires, van Piet Hein Eek en Marcel Wanders heb. Of Piet Hein Eek inderdaad de sympathieke, zoekende, vernieuwende ontwerper is en Marcel Wanders een omhoog gevallen, over het paard getilde, geldbeluste ontwerp dandy. Wellicht volgend jaar, 18 oktober 2014 begint de volgende Dutch Design Week.

Aanvullende informatie

:

• de telefoonnummers van de organisatie die we belden: 040 2961150 en het publieksinformatienummer voor 0,50 (per minuut !!!)  0900-1122363
• Directeur van de DDW was Martijn Paulen. Hij is in het dagelijks leven directeur van Capitol D, een platform voor ontwerpers en organisaties die iets met ontwerpen hebben.
• Pagina van uitnodiging B2B event (pdf), zoals die op website staat of stond (de organisatie heeft de link naar de pagina’s vanaf de website al verwijderd, maar de links werkt op het moment van schrijven nog wel).
• Plattegrond (pdf)van de Dutch Design Week met de diverse exposities, lezingen en andere locaties met activiteiten (hier kaartje van het hart van de DDW)