Afgelopen week was ik op bezoek bij Albert Bek in de Media Werkplaats Hilversum. Ik ken Albert als uitgever bij de Wereldomroep. In dit 65e jaar van het bestaan van de omroep werd een bezuiniging uitgevoerd, waarbij vele medewerkers hun baan verloren. Ook Albert stond op straat. Na een korte periode van bezinning schudde hij de frustratie over de talrijke ontslagen bij en de teloorgang van de Wereldomroep van zich af. Hij pakte een idee op waarmee hij, samen met collega’s, al eens eerder bezig was geweest. Dat idee werd de Media Werkplaats Hilversum.

Station Hilversum

In een grote ruimte boven station Hilversum is de ‘huis/werkkamer’ van de MWH gevestigd. Tijdens mijn bezoek lopen diverse journalisten, programmamakers en andere mediamensen rond. Allemaal zijn ze wegbezuinigd of zijn door reorganisatie hun baan verloren. Bij de Media Werkplaats Hilversum ontmoeten ze oud-collega’s die hetzelfde lot ondervonden. En ze doen nieuwe contacten op. Contacten waarmee ze ideeën kunnen uitwerken, kennis delen en wellicht producties maken.

‘De meeste nieuwe leden komen verdrietig binnen’, vertelt Albert. ‘Sommigen hebben dertig jaar bij diverse omroepen gewerkt. En nu zitten ze thuis met een berg ervaring en werklust. Het verlies van een baan kwam bij de meesten hard aan. Maar hier worden ze al snel opgenomen in het enthousiasme. De uitwisseling van kennis en ervaring is enorm. Het lijkt veel meer een broedplaats van nieuwe mogelijkheden, eigenlijk helemaal passend bij de ontwikkelingen in deze tijd, dan een uithuilplek’.

Als Albert zijn verhaal vertelt is hij niet te stoppen, weet ik. Vol vuur vertelt hij over de start, de hulp van vele kanten en de plannen voor de toekomst.

‘Een deel van de plannen wordt nu al uitgevoerd’, gaat Albert verder, ‘er worden al workshops gegeven over diverse onderwerpen, de eerste netwerkborrel was een succes en er zijn contacten gelegd met het bedrijfsleven. Maar het mooiste is de uitwisseling die hier plaatsvindt. Wanneer je een idee hebt kun je dat hier droppen’.

Ik begrijp dat hij zich nu specifiek tot mij richt en mijn enorme fotoarchief in gedachten heeft. Een archief dat ook grotendeels in Hilversum is opgebouwd.

‘Hier lopen alle deskundigen die je nodig hebt. Schrijvers, fotobewerkers, uitgevers, mensen met verstand van subsidies. Bedenk het maar René, hier loopt een schat van jarenlange media-ervaring’.

Ik kijk om me heen in de gezellig ingerichte ruimte die het midden houdt tussen huis- en werkkamer. Hier en daar zitten mensen in gesprek met een kop koffie. Elders zijn mensen aan het werken op computers. Er hangt een goede sfeer. Het bruist.

In de hoek is een buitenlandse man bezig met een radioprogramma. Geweldig. De door de regering onderschatte functie van de Wereldomroep lijkt hier in beperkte vorm nog te worden gefaciliteerd. Nederland als mediaal ervaringscentrum voor vrijheid van meningsuiting voor radiomakers uit onderdrukte gebieden.

Voor me hoor ik twee mensen praten over een uitzending van de Sinterklaasintocht. ‘Oh ja’, zegt Albert, ‘wil je nog een kop koffie. We hebben pepernoten…’