Gisteren dacht ik na een alledaags voorval ‘ben ik uniek of net zo gek …’.

Vanuit Arnhem nam ik de afslag Maarsbergen. Halverwege de afslag is een afrit naar La Place en een vestiging van Tango. Wanneer je wel doorrijdt naar Maarsbergen bevinden zich, net over het spoor, een Tinq en Shell Express.

Het zijn de drie voordeligste benzinestations die ik ken. Dus als ik in de buurt ben tank ik daar. Overigens grappig dat het door veel mensen, ook door mij, nog steeds benzinestations worden genoemd. Zelf noemen ze het een tankstation, want ze hebben meer dan alleen benzine.

Vrachtwagen

Na het tanken reed ik weg en stond achter een lange vrachtwagen bij het stoplicht. Wat dus eigenlijk een verkeerslicht is, ook al moest ik er stoppen. Toen het licht op groen sprong trok de vrachtwagen op. Traag. Ik sjokte erachter aan, terug richting de A12.

De vrachtwagen was halverwege de spoorwegovergang toen de spoorbomen naar beneden kwamen, tegelijk met het knipperen van het rode licht en een belsignaal. Doorrijden of niet, vroeg ik me af.

Ik bleef staan en zag voor me de vrachtwagen rechtsaf slaan richting Utrecht. De richting die ik straks ook zou kiezen.

Rekensommetje

Wachtend bij de spoorwegovergang dacht ik aan de vrachtwagen die nu uit het zicht verdween. Er begonnen wiskundige vraagstukjes in mijn hoofd rond te zingen. Zoals ‘op welk punt zal ik de vrachtwagen passeren op de A12?, hoeveel voorsprong heeft de wagen?, welk tijds- en snelheidsverschil hebben we? en dergelijke’.

Eindelijk gingen de spoorbomen omhoog. Ik wachtte netjes tot de rode lichten uitgingen, hoewel de kans nihil was dat er nog een trein aan zou komen. Er waren immers op de twee sporen net treinen elkaar in tegengestelde richting gepasseerd.

Met de wiskundige puzzel nog in gedachten reed ik naar de A12. Ik maakte de scherpe bocht naar de oprit en … daar stond de vrachtwagen. Klaar was het puzzeltje.

In de berm

Ik weet niet hoe vaak ik daar heb gereden. Waarschijnlijk meer dan 2000 keer. Nooit zag ik er een vrachtwagen of ander vervoermiddel in de berm van de oprit staan. En nu, net nu ik met die wiskundige vraag in mijn hoofd zat, stond het onderwerp van mijn gedachten daar te wachten. Wachten? Ja, direct nadat ik langsreed trok de vrachtwagen op.

Was de chauffeur aan het bellen geweest. Of vond hij het lullig dat ik moest wachten bij het spoor, terwijl hij door kon rijden. Nog zo wat mogelijkheden schoten door mijn hoofd terwijl ik invoegde en mijn rit naar Utrecht vervolgde.

Bovenstaande overkomt me vaak, het denken over iets onbelangrijks en rare ’toevalligheden’. Er een puzzeltje van maken, me verwonderen en dergelijke. Je mag het zeggen ‘ben ik uniek of net zo gek als jij’.