Zijn Haagse achtergrond is hij nooit helemaal kwijtgeraakt, maar inmiddels is er een Utrecht van Cees Grimbergen. Hij is een echte Utrechter. Waarschijnlijk kwam hij naar Utrecht om een opleiding te volgen aan de toen enige School voor Journalistiek in Nederland.

Daarna is hij gewoon in Utrecht blijven wonen. Hij heeft als Hagenaar de stad Utrecht ongetwijfeld leren kennen zoals een toerist een nieuwe omgeving in zich opneemt: opmerkzaam, openstaand voor details en genietend van de schoonheid waar de autochtone inwoner aan voorbij loopt.

Utrecht van Cees Grimbergen

Als je Cees hoort over zijn Utrecht, dan weet je dat hij van de stad houdt. In het Utrecht van Cees Grimbegen geniet hij van de gracht die zich door de binnenstad slingert, van de Middeleeuwse zichtlijnen langs oude panden en wellicht ook van het gewone, nuchtere karakter van de Utrechter.

Enkele weken gelden schreef Cees zijn wekelijkse AD-column over de nieuwe Utrecht van Toen-kalender. Plaatsing liet nog even op zich wachten. Door de storm op de Filipijnen en andere aangrijpende gebeurtenissen schreef hij nieuwe, op de actualiteit gerichte columns.

Kalender van Toen – column

De Kalender-column schoof door in afwachting van een moment dat de wereld weer even gewoon, rustig zou draaien. Dat moment leek niet te komen.

Afgelopen week plaatste het AD zijn column als redactioneel bericht in de Utrecht-editie, op de pagina regio-Utrecht. Alleen zichtbaar voor AD-abonnees in Utrecht.

Daarom hier alsnog zijn column (pdf, 1 mb):

Mensen van Toen in de stad

Sinds het ontstaan van de fotografie is Utrecht miljoenen keren op foto vastgelegd. Vanaf 1870 zijn er foto’s van de stad. Tienduizenden historische foto’s liggen opgeslagen in het gemeentearchief en het archief van Polyvisie. Uit deze schatkamers putten de samenstellers van de Utrecht van Toen-kalender 2014.

Wat fascineert toch zo aan de oud foto’s? Dat je kunt fantaseren over hoe de levens van de gefotografeerden mogelijk verliepen?

Neem de februariplaat. Een man met handkar op de keien voor het stadhuis, 1925. een oma-achtige figuur duwt op de Stadhuisbrug een klassieke kinderwagen voort. Zouden er toen ook al oma-dagen zijn geweest? Hoe verliep het leven van de baby in de kinderwagen? De kalender doet je denken over de tijd en de mensen van toen in onze stad.

Waar de Domtoren al ontelbaar vaak vertoon is, bevat de nieuwe kalender toch nog een verrassende, niet eerder gepubliceerde foto van het markantste punt van de stad. Twee enorme mannen, in onze ogen vroeg oud door hun kleding, wandelen langs de Domkerk. Ze vallen in het niet bij de machtige toren.
Ook de afbeelding van de maand mei heeft mooie elementen: de Zadelstraat in 1925. Op de achtergrond de Domtoren in de steigers, terwijl een slagersjongen op de fiets de bocht van de tramrails aan de Mariaplaats rondt.

Railroadbar

Liefhebbers van moderne stadsarchitectuur komen aan hun trekken met beelden uit begin jaren ’70. Het oude Stationsplein is nog niet gesloopt. Op de achtergrond al wel de top van Holiday Inn. Op de hoogste verdieping zat in die tijd de Railroadbar: cocktails drinken tussen miniatuurtreintjes.

Deze kalender is een onderneming en liefhebberij van Roel van den Brink (Catch), Geert Visser en René van Maarsseveen. De laatste nam jaren geleden het foto-archief van Polygoon, Polyvisie geheten, over. Dit archief uit de periode 1950-1990 bevat zeven miljoen foto’s, waaronder tienduizenden platen van de Domstad.

Voor het eerst in acht edities nemen de samenstellers in de 2014-versie naast foto’s twee ingekleurde pentekeningen op. Een van het stadhuis ten tijde van de Vrede van Utrecht rond 1713 (april) en een sfeervolle roodgroene plattegrond uit 1740 (december).
De oktoberplaat van de Lichte en Donkere Gaard is stedenbouwkundig en fotografisch interessant. Zo zie je door de lange sluitertijd meerdere gestalten en hun schaduw richting het Wed lopen.