Afgelopen zaterdag was ik bij Paul voor het wekelijkse koffie met vrienden. We waren slechts met zijn tweeën. Anderen hadden bezigheden elders, de week voor Kerst blijft een rommelige periode. Omdat Paul weet dat ik van muzikale ontdekkingen houd zette hij een concert op van Mozart.

‘Je mag raden wie deze sopraan is, maar ik denk dat je het in geen honderd jaar raadt’, zegt Paul terwijl hij de mediaplayer start.

‘Als je het zo stelt zal het me waarschijnlijk inderdaad niet lukken’, antwoord ik en ik roep wat namen
‘Anneliese Rothenberger, Joan Sutherland, Kiri Te Kanawa, jouw eigen favoriet, of Claron McFadden zullen het niet zijn. Is het echt een sopraan of een mezzosopraan als Cecilia Bartoli?’

‘Het is een echte sopraan, maar je raadt het niet. Het is Edita Gruberova, een Tsjechoslowaakse’, vertelt Paul, ‘O.k. even heel wat anders. Jij houdt van drumsolo’s toch. Ken je deze al?’

Ik wacht rustig tot Paul gevonden heeft wat hij zocht. Dan klinkt over de boxen een roffel, als een oerwoudtrom. Het komt me bekend voor. Drie maten verder weet ik het, de Drum battle van Gene Krupa en Buddy Rich. Eén van de eerste lp’s die ik kocht. Een prachtige trommelgevecht op van die eenvoudige jazz drumkits uit de jaren 50.

‘Dat ken’, zeg ik uit mijn dagdroom ontwakend, ‘de beroemde drum battle van Gene Krupa en Buddy Rich. ‘Eén van mijn eerste lp’s’, herhaal ik nu hardop. ‘Deze staat ook op Youtube, volgens mij is het in een show met Sammy Davis jr.

‘Leuk’, zegt Paul, ‘ik zoek die even op’.

Even later verschijnen de zwartwit beelden van de battle. ‘Er moet ook een langere versie, waarbij Sammy Davis de heren introduceert en speels uitdaagt tot de battle’, zeg ik om Paul aan te sporen ook die even te zoeken.

Maar hij kan het niet vinden. Wellicht is het verwijderd of zag ik het op een DVD. ‘Wat ook geweldig is’, zeg ik ter afleiding, maar voortgang van de drumsolo’s, ‘de drumsolo van Buddy Rich in 1970. Ik denk dat het in Berlijn is opgenomen in Philharmonic Hall.’

Die is snel gevonden. Daarna volgen nog de drumsolo in Den Haag in 1978 tijdens het North Sea Jazzfestival (de totale show staat ook op Youtube, 1 uur). Buddy Rich was toen 61 jaar. Ook uit 1978 komt de solo die op Youtube staat als de ‘stick trick solo performance‘ (2.23 min).

Ter afwisseling kijken we naar de uitvoering van een song uit West Side Story waarin Buddy Rich aan het eind een solo geeft. Het is een avond in het kader van ‘Concert for the Americas’ in 1982. Hij is dan al 65 jaar een na het optreden stapt hij zichtbaar vermoeid van het podium. Maar uit datzelfde jaar komt ook een optreden in een Statler Hotel. Daarbij oogt Rich een stuk fitter. In het begin laat hij de band stoppen. Wellicht toont dat zijn streven naar perfectie.

Die perfectie, of het dominante karakter van Rich, komt op een wat anticlimax manier ook tot uiting in de bus tapes. Tijdens deze busreis van de band neemt pianist Lee Musiker heimelijk de tirade op die Rich afsteekt tegen enkele bandleden. De tapes worden beroemd en uitspraken van Buddy Rich in de tirade worden onder andere gebruikt door Larry Seinfeld in zijn Seinfeld Show. Bijvoorbeeld in de scene waarin George in de bioscoop tegen twee andere bezoekers zegt ‘would you like to step outside. I’ll show you what it’s like’.

We kijken nog kort enkele drumsolo’s van andere artiesten en sluiten dat af met de drumsolo van Phil Collins, Chester Thompson en een percussionist. Ik zag ze enkele keren live, waarbij Collins altijd een kleine of uitgebreide drumsolo gaf. Maar we eindigen natuurlijk met Buddy Rich, door wie ook de uitdrukking ‘Go Buddy Go’ in de wereld kwam. Het wordt het trommelgevecht in 1978 in de Johnny Carson Show tegen de dit jaar op 84-jarige leeftijd overleden Ed Shaughnessy.

‘Hè leuk Paul’, zeg ik als ik afscheid neem, ‘zo’n sentimental drum journey, volgende week een gitaarzaterdag?’.