Trivialiteit, de wet bij Susan Boyle
Afgelopen weken heb ik weer een aantal keren de wet van de trivialiteit van Parkinson gebruikt. Ik ben wat ongeduldig de laatste tijd. Ik kan het geduld opbrengen om de benodigde informatie te verkrijgen bij een lastig onderwerp. Maar niet voor allerlei trivialiteiten. Waarbij dan ook nog eens iedereen zich geroepen voelt zijn zegje erover te doen.
Kennen we hem nog de wet van de trivialiteit (zie ook: de onbekende wetten van Parkinson)? De wet luidt officieel: ‘de hoeveelheid tijd die in vergaderingen wordt besteed aan een onderwerp, is omgekeerd evenredig met de hoeveelheid geld die ermee gemoeid is’.
Wet van Trivialiteit, voorbeeld
Northcote Parkinson gaf in zijn boek het voorbeeld van de bouw van een dependance en de plaatsing van een koffiemachine. Tijdens een vergadering met elf man praten over het eerste onderwerp alleen de directeur en zijn bouwkundig medewerker. Een besluit is binnen 5 minuten genomen. Bij het tweede onderwerp duurt de beslissing minstens anderhalf uur.
De wet geldt niet alleen voor de hoeveelheid geld die met een onderwerp is gemoeid. Het kan ook worden bekeken op basis van hoeveelheid benodigde kennis en de grootte van een belang. Van bouwwerkzaamheden hebben de 11 aanwezigen minder kennis dan van koffie. Je kunt je bij dat laatste nog afvragen of hun kennis daarvan verder gaat dan het drinken ervan. Maar zelfs dat geeft ze in hun eigen ogen genoeg legitimiteit om mee te ‘ouwehoeren’.
Amira, Susan Boyle en Paul Potts
Dat merkte ik vorige week. Ik zat met enkele vrienden. Daar begon een discussie over Amira, winnares van Hollands Got Talent. Geleidelijk kwamen in het gesprek ook Susan Boyle, Paul Potts, Andrea Bocelli en anderen ter sprake.
Laat ik beginnen met Susan Boyle en Paul Potts. Ze kunnen beiden zingen. Laat ik zo vriendelijk zijn te zeggen dat beiden beter zingen dan de gemiddelde medemens. Dat ze ver kwamen in Brittain’s Got Talent en Potts het zelfs won, kwam echter niet alleen door hun zangtalent.
Ik denk dat hun afwijkende persoonlijkheid in het begin een veel belangrijker rol speelde. Het optreden van Boyle werd het meest bekeken filmpje op Youtube in 2009. Niet omdat mensen haar graag hoorden zingen. Maar om haar te zien, dat vreemde mens waarover bij de koffieautomaat werd gesproken.
Iedereen zal, overigens ook bij Potts, zijn eigen motieven hebben gehad om naar de filmpjes op Youtube te kijken. Maar slechts weinigen zullen dat, volgens mij, dus hebben gedaan vanwege het zangtalent. Op hun persoonlijkheden werd een hype gecreëerd. Doordat ze daarna (weer) zangles namen, zich beter gingen kleden, kappen en dergelijke (Potts heeft zijn brokkel gebit laten fatsoeneren) kon het nog wat worden.
Amira
Natuurlijk ben ik naar Hollands Got Talent gaan kijken om de veelbesproken Amira te zien en horen. Na vier regels van het Ave Maria heb ik de televisie weer uitgezet. Het was gewoon vals. Later hoorde ik dat ze had gewonnen. Ik kan dan alleen maar constateren dat ook hier een Boyle/Potts effect heeft gespeeld. Het publiek bepaalt de uitslag en dan gaat de wet van de trivialiteit werken. Weer spelen dan allerlei persoonlijke motieven om gecharmeerd te zijn van, in dit geval, een klein meisje dat een operaliedje zingt.
Maar met zingen heeft dat (nog) niets te maken. Want van zangtechniek heeft het grote publiek (en de vrienden waarmee ik in gesprek was) geen verstand. Het grote publiek heeft hooguit smaak. En zoals we weten kunnen smaken verschillen. Zelfs dat is ingegeven vanuit onheuse motieven.
Vorige en volgende berichten
« Ouder: 3D printenNieuwer: Meldpunt Drugsoverlast – succesvolle campagne »Een willekeurig bericht
Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.