Vlak voor de jaarwisseling zat ik ineens midden in een zakelijk geschil tussen drie ondernemers. Hoewel ik buiten het conflict stond, moest ik alle zeilen bijzetten om geen deelgenoot te worden. Als buitenstaander van de organisatie die de drie samen hebben, werd ik door alle drie in vertrouwen genomen. Daardoor werd ik in een bijzondere rol gedrukt. Een vervelende rol waar ik niet op zat te wachten.

Ik voelde me als die kikker in de pan koud water. De pan op het gas dat geleidelijk wordt verwarmd waardoor de kikker  te laat door heeft dat het eigenlijk zo snel mogelijk uit de pan had moeten springen. Maar los van dat persoonlijke probleem, waarbij ik probeerde afstand te nemen van de inmiddels ontstane ruis en leugens en toch mijn belangen in de gaten wilde houden, vielen me andere dingen op die ik interessanter vond.

De ondernemers en enkele van hun medewerkers begonnen verklaringen te geven voor het conflict. Naast de op emoties en manipulatie gestoelde opmerkingen waren er twee uitspraken die me opvielen: ‘hij is geen ondernemer’ en ‘hij mist daadkracht’. Het waren beschuldigingen die door elk van de betrokkenen over elk van de anderen werd gedaan.

Hij is geen ondernemer

Toen ik de uitspraak ‘hij is geen ondernemer ’ een paar keer had gehoord, ben ik gaan vragen ‘wat is dat dan? Een ondernemer’. De antwoorden waren niet eenduidig, Geen van allen gebruikten daarbij de definitie die ikzelf hanteer en die volgens mij vrij algemeen is: een ondernemer is iemand die kansen ziet en deze met gecalculeerd risico grijpt met inzet van eigen middelen en doet wat hij moet doen om zijn doel te bereiken.

De andere opmerking ‘hij mist daadkracht’ ligt daar dicht bij. Immers, als je als ondernemer kansen ziet moet je daar efficiënt, snel en goed, op af gaan. Je moet niet wachten, uitvluchten bedenken of op een andere manier niet op je doel afgaan. Dan is de kans net zo snel weer weg als het kwam.

Hij is een daadkrachtig ondernemer

Eén van de redenen waarom ik de uitspraken interessant vond, komt voort uit ideeën of situaties waar ik hier eerder over schreef, zie bijvoorbeeld ‘denken en doen’. Maar vooral vanwege uitspraken over mijzelf, die ik de afgelopen jaren wel eens hoorde, maakte ze me extra aandachtig bij de conflictsituatie waar ik getuige van was.

Ik vind het, evenals velen met mij, prettiger positief te worden bevestigd dan negatief. Als iemand over of tegen mij zegt dat ik niet daadkrachtig ben, dan vind ik dat vanzelfsprekend niet leuk. Ik zit er verder niet mee. Vaak zie ik vrij snel waar de opmerking bij de betreffende persoon vandaan komt. Uitspraken zeggen nu eenmaal, meestal, meer over de boodschapper dan over ontvanger.

Daarnaast speelt altijd, wat ik ‘het tafeltje’ noem. Het langs elkaar praten over begrippen. Als ik over een tafeltje praat, denk ik aan een stevige houten tafel met vier poten. De gesprekspartner kan echter een beeld hebben van een metalen tafel met drie poten of een glazen tafel op één voet. Zolang ik niet vertel wat voor tafeltje ik bedoel, praten we eigenlijk langs elkaar heen. Bij het tafeltje is de ‘miscommunicatie’ eenvoudig op te heffen. Bij abstracte begrippen is dat een stuk moeilijker. Vaak wordt er niet eens een poging gedaan. Dan kan een eenvoudig conflict uitgroeien tot een soap.

Daadkracht

Terug naar daadkracht. Mensen die, in mijn ogen bijna impulsief, letterlijk stof doen opwaaien worden vaak daadkrachtig genoemd. Terwijl iemand die een situatie eerst overdenkt, afhankelijk van de situatie kort of langer, dat stempel niet krijgt. Terwijl ik juist vind dat een goede balans tussen denken en doen beter is dan enkel veel beweging in een ruimte te brengen.

Bij dat denken neem ik zelf overigens niet alleen het doel en het mogelijke (tijd)pad daar naar toe in gedachten, maar ook de omgeving. De bij een project betrokken personen zijn, zo is mijn ervaring, vaak van evengrote invloed op het al dan niet behalen van succes, als de praktische invulling.

Bij daadkracht kan ik natuurlijk zeggen, lees het bericht ‘denken en doen’ nog eens. Maar laat ik eens een definitie geven: daadkracht is doelmatige actie tot een bekend doel, vrij van persoonlijke beperkingen’.

Daarbij zijn de persoonlijke beperkingen de angsten die veel mensen ervan weerhouden tot actie te komen. Het zijn dezelfde angsten die andere mensen er toe brengt als de spreekwoordelijke ‘kip zonder kop’ allerlei schijnbare actie te creëren. Vanwege dat laatste worden ze dan helaas door omstanders vaak daadkrachtig genoemd, wat ze in mijn ogen dus zeker niet zijn.