Vorige week vrijdag was ik op weg naar een klant. Toen ik me realiseerde dat ik tijd genoeg had om er te komen, reed ik eerst nog even langs bij Frans, een vriend. Hij was op kantoor en had een bezoeker. Ik viel midden in hun gesprek toen zijn secretaresse me binnenliet. Ze spraken over hun zeiltochten, motorreizen en combineerde dat met werkervaringen. Ik sloot er geleidelijk bij aan.

Dertien weken vakantie

Ergens midden in het gesprek vertelde ik over mijn beste zakelijke jaar. Dat was het jaar geweest dat ik dertien weken vakantie had gehad. Niet aan een stuk, maar steeds één of twee weken. Vanzelfsprekend kreeg ik de suggestie weer wat vaker op vakantie te gaan.

Op weg naar de klant bleef mijn eigen uitspraak door mijn hoofd malen. Dat was eerder voorgekomen. Dertien weken vakantie en de hoogste omzet ooit. Soms dwaalden mijn gedachten dan naar herinneringen aan die korte trips. Maar vaker vroeg ik me af of er een verband was tussen de vakanties en het succes. En dan natuurlijk ook de vraag, ‘zou ik het kunnen herhalen?’

Rijdend naar de klant op een rustige A2 op deze vrijdagmiddag zag ik het antwoord ineens voor me. Wellicht omdat ik er vaker aan had gedacht flitste het nu door mijn hoofd, terwijl ik genoot van het lage winterse licht dat over het land streek. En daarmee is het antwoord gegeven.

Afstand nemen en ontspannen

Je kent dat toch. Er zijn wat problemen die je moet oplossen en hoe je jezelf ook pijnigt met een briljante oplossing te komen, het lukt niet. Je informeert nog eens bij een collega, bladert door vakliteratuur, zet alles nog eens op een rijtje. Maar een oplossing vind je niet.

Ten einde raad maak je een wandeling. Even nog neem je het probleem in gedachten met je mee, maar als snel wordt je afgeleid door spelende kinderen, een verliefd stelletje, een mooi product in een etalage. Je vergeet je probleem en geniet van je omgeving. En als je een tijdje later je kantoor of huis weer inloopt, flitst ineens die briljante gedachte door je heen. Die vonk waar je de hele tijd naar op zoek was. De oplossing die je geforceerd probeerde te vinden.

Juice van inspiratie

Tijdens de wandeling was er iets gebeurd met je kennis, ervaring, probleemanalyse en alles wat je verder had gedaan. Als in een blender waren die ingrediënten gemixt tot een juice van inspiratie, waaruit de ingeving naar boven kwam. Zoals het in je slaap gebeurt en je ’s ochtends onder de douche ineens ‘het licht ziet’.

Zouden die paar korte vakanties van één of twee weken voor grotere vraagstukken dezelfde werking hebben. Zoals de wandeling voor minder grote problemen? ‘JA’, was het antwoord dat ik rijdend op de A2 op een ANWB-bord zag oplichten.

Ongedwongen en spontaan

Antraigues, het dorp waarover het oorspronkelijke lied ging dat Wim Sonneveld bracht als ‘het dorp’.

Maar er was meer. Het waren geen verplichte vakantieweken. Geen zomer- of wintersportvakantie. Het was ongedwongen en spontaan. Vrienden in Frankrijk nodigden me uit. In plaats van denken aan werkverplichtingen, verplaatste ik mijn afspraken en ik ging.

Vrienden in Italië nodigden me uit. Wederom had ik maling aan nabije verjaardagen en andere sociale verplichtingen. Ik pakte mijn koffers en ging. Een week Ootmarsum rond de siepeltijd? Ik maakte af wat af moest en stapte in mijn auto. Weekje New York? Hurry up and Go. Nog een keer naar Frankrijk. Waarom niet?

En ik had er zin in. Geen status, niet voor de buren. Heerlijk even weg. Dertien weken weg. En elke keer ontspannen weer terug. Soms met nieuwe ideeën. In ieder geval met frisse moed. Als een lange wandeling of ochtenddouche hadden de dertien weken vakantie een verwerkingsproces op gang gezet en bewust en onbewust de zaadjes gelegd voor het succes in dat jaar.