In de zomermaanden fietste ik elke zaterdag met mijn beste vriend en klasgenoot Ton naar Loosdrecht. Het voetbalseizoen was voorbij, maar de zaterdag bleef van ons. ‘s Ochtends stapten we al vroeg op de fiets en reden weg vanuit Utrecht. Af en toe ging Paul, een andere klasgenoot, mee, maar die mocht niet altijd van zijn ouders. Mijn ouders en die van Ton waren ondernemers en wellicht daardoor een stuk makkelijker. Zij vonden het best een heel eind rijden voor ons, we waren immers pas twaalf, maar ze maakten geen probleem. “Niet in zeven sloten tegelijk fietsen, hè”, riep mijn moeder ons wel eens na.
Het huisje van de ouders van Ton lag in een park met ongeveer vijftig huisjes. Het was altijd afwachten wat de dag ging brengen. Als er genoeg kinderen waren konden we gaan voetballen. Soms had één van de ouders van de andere kinderen iets georganiseerd, een speurtocht bijvoorbeeld. We mochten ook varen met het kleine zeilbootje van Ton‘s vader, zijn grote zeilboot was vanzelfsprekend verboden terrein. Er was altijd wel iets te doen. Het enige wat ik me niet kan herinneren is hoe en wanneer we aten. Gek eigenlijk, wellicht vond ik dat als kind helemaal niet belangrijk. Ik wilde spelen, ervaren en genieten.

Aan het eind van de dag, voor of na het avondeten afhankelijk van of we ergens konden meeëten, fietsen we dan weer naar huis. Tenzij de ouders van Ton kwamen. Dan konden we langer blijven. Dan werd er na een barbecue of andere makkelijke, gezellige maaltijd soms nog gevoetbald met de vaders op het park. Het was dan meestal al donker als we met de auto, de fietsen achterin, terugreden naar huis.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.