Gisterenavond had ik met Tom, een goede vriend, afgesproken. We zouden een vervolggesprek hebben over een boek waar we gezamenlijk aan werken. ‘Als je wat eerder komt’, had Tom gezegd, ‘bijvoorbeeld rond vier uur, dan zitten er nog een paar vrienden van de goochelclub JC Burgersdijk. Dat vind je wel leuk denk ik’.

Tegen half vijf bel ik bij Tom aan. Bovengekomen begroet hij me en zegt ‘ga maar naar binnen. Rustig, want er is zojuist een nieuwe truc gestart’. Zelf verdwijnt hij in zijn werkkamer om wat kopieën te maken van een eerdere truc.

De goochelclub

In de woonkamer zitten een aantal mannen rond de tafel. Eén van hen zit aandachtig gebogen over een opengelegde rij kaarten. Ik knik naar de mannen die opkijken en blijf op enige afstand van de tafel staan. Zo dus dit zijn leden van de Haagse goochelclub JC Burgersdijk, ooit de meest chique goochelclub van Nederland, denk ik als me op de truc richt die wordt uitgevoerd.

‘Is het ruiten vier? ‘, vraagt de man die over de kaarten gebogen had gezeten.

‘Nee’, is het antwoord van de jonge man links van hem. De man buigt zich weer over de kaarten. Er lijkt wat ontspanning gekomen. Om te kijken wat voor type mensen het zijn probeer ik een grapje. ‘Ik kom net binnen, maar ik heb de gezochte kaart al gezien, hij ligt daar tussen’, daarbij wijzend naar de gehele kaartreeks. Bij één van de heren verschijnt een flauw glimlachje rond de mond.

‘Mmm’, denk ik, ‘of ze zijn te serieus en te geconcentreerd of ze hebben geen gevoel voor humor’. Ik besluit afstand te houden. Ik pak een rookstoel en plaats deze achter twee heren op anderhalve meter van de tafelstoelen.

Schudtechnieken

Nadat de man de juist kaart heeft gevonden, na wat later bleek met een berekening, begint een gesprek over schudtechnieken. De uitgevoerde truc blijkt er één te zijn op basis van een manier van schudden. Na een berekening kun je de  juiste kaart terug vinden. Het blijkt de specialiteit van de man, die zich direct na zijn truc aan me voorstelt als Wim van der Poel.

Tonny van Rhee in de tijd dat hij Europees Kampioen goochelen was

Hij heeft plaats gemaakt voor Tonny. Zijn naam is tijdens het gesprek al een paar keer gevallen en door de omslagfoto van het boek dat op tafel ligt weet ik inmiddels dat hij Tonny van Rhee heet.

Hij doet aan de lange zijde van de tafel, waar we min of meer omheen zitten, een ESP-truc. Daarbij vraagt hij Daan, een jongeman die rechts van hem zit, een kaart in gedachten te nemen. Hij laat Daan daarna een stapel gewone speelkaarten een paar keer schudden en couperen.

Tonny concentreert zich op Daans gedachten, om deze te lezen. Daarna haalt hij de gekozen kaart tevoorschijn.

Kaarkunstjes

De man rechts voor mij staat op. Hij neemt plaatst achter de tafel. Het is zijn beurt om een truc te doen. Het wordt een prachtige voorstelling waarbij, in een aaneenschakeling van uitvoeringen, een door Daan gekozen kaart te voorschijn komt.

Eerst schuift de kaart uit het midden van het kaartspel, dan weer uit het doosje, door het doosje vallend, onder het doosje hangend, verdwenen naar een plek buiten het deck enzovoort. Het is voor iedereen een verrassende act.

Flip Hallema, president van de Nederlandse Magische Unie (NMU)

Ik ben er door Wim en Tonny geleidelijk meer bij betrokken. Gezamenlijk spreken we over de zojuist vertoonde truc van de man, van wie ik inmiddels weet dat hij Flip heet.

Flip van de goochelclub

Hij vertelt hoe hij in de loop van de jaren de truc heeft verbeterd. Eén techniek heeft hij zelf bedacht op zijn vijftiende. Een andere techniek ontwikkelde hij op zijn achttiende, waarbij hij later ontdekte dat het al ver voor de oorlog was beschreven in één van zijn 1500 goochelboeken.

Weer een ander onderdeel kende hij al langere tijd, maar die was hij eigenlijk een beetje vergeten tot hij het kort geleden weer had opgepakt.

Truc met blokjes

Tijdens het gesprek over de truc van Flip staat Tonny al enigszins ongeduldig te wachten met drie blokjes van circa 15 x 5 x 1 cm. Nadat hij gelegenheid krijgt legt hij de blokjes op het doosje waarin hij ze had vervoerd.

‘Til ze eens alle drie tegelijk op’, zegt hij tegen Daan. ‘Ja, leg ze maar terug en pak nu alleen de bovenste’. Verschrikt laat Daan het enkele blokje weer terugvallen.

‘René, doe het eens dan kun je het zelf ervaren’. Ik pak de drie blokjes op. Ze blijken tezamen vrij licht van gewicht. Daarna pak ik alleen het bovenste blokje. Deze blijkt wel tien keer zwaarder dan de drie blokjes samen.

Dat is natuurlijk niet logisch. Daan en ik kijken elkaar aan in verwondering over de plotselinge gewichtstoename van dat ene blokje. Dat had kort daarvoor tezamen met de andere blokjes veel minder gewogen. Op dat moment zegt Wim tegen Tonny, ‘misschien moet je die magneet even wat verder wegleggen’.

Vingertechnieken

Flip, die nog steeds aan de podiumkant van de tafel staat, begint een gesprek met Daan over enkele kaartbewegingen uit zijn optreden. Geleidelijk richt hij zich ook steeds meer tot mij. Daarbij toont hij de vingertechnieken waarmee hij de positie van de kaarten manipuleert.

‘Ik ben bezig met een boek over de kaarttechnieken’, zegt hij, ‘Waarschijnlijk verschijnt het binnenkort, gelijk met een DVD waarop de technieken zijn te zien’. Ik begrijp dat hij er daardoor wellicht geen moeite mee heeft zijn goochelgeheimen aan mij te openbaren.

Het is inmiddels tegen zessen begrijp ik wanneer Tonny zich plotseling afvraagt hoelang er betaald moet worden voor de parkeermeter. Hij heeft tot zes uur betaald. Op het antwoord van Tom, ‘tot een uur of negen’, besluiten Tonny en Wim te vertrekken.

De goochelmiddag is voorbij als iedereen vertrekt en ik, alleen met Flip, het gesprek over goochelen en technieken voortzet.

(word vervolgd)