‘Wat een leuk blikje’, zeg ik als ik begin van de week bij Jan binnenloop en een Delfts blauw blik op zijn tafel zie staan.

‘Ja’, antwoord hij, ‘een cadeautje van de Postcodeloterij. Het zijn stroopwafels in blik ’. Hij doet het deksel open en ik zie drie vierkante pakjes liggen met ook een Delfts blauw tegeltjesmotief. ‘Hier’, zegt hij, terwijl hij het blik voor me houdt.

‘Stroopwafels zijn wel enorme caloriebommen’, waarschuw ik Jan en mezelf.

‘Dat valt wel mee hoor, niet meer dan ongeveer 140 Kcal per stroopwafel’.

‘Ok, doe er maar eentje’, zeg ik, ‘met koffie’.

Terwijl Jan koffie zet bekijk ik het blik. De stroopwafels in blik blijken van Daelmans, een bakkerij in het Brabantse Vlijmen.

‘Wat doe je met het blik als de stroopwafels op zijn?’, vraag ik Jan als hij terugkomt met de koffie.

‘Dat heb ik me ook afgevraagd’, antwoord hij, ‘waarschijnlijk zal ik het even bewaren. Maar uiteindelijk belandt het in de vuilnisbak.’

‘Ja, dat bedoel ik. Ik vroeg me ook af wat je met dit blik moet. Het is een ongemakkelijk formaat. Je kunt er pennen in doen of postzegels. Maar dat is dan toch vulling om de vulling. Ik zie de afvalstapel blikken al voor me. Dank je wel Postcodeloterij voor een doordacht cadeau’.

Stroopwafels in blik per lot

Vrijdagochtend rijd ik even langs mijn broer. Op de salontafel liggen drie blikken stroopwafels. ‘Zo jongen, ben je ook getrakteerd door de Postcodeloterij? ’, vraag ik hem retorisch.

‘Overdreven hè’, reageert hij, ’een blik per lot. Die stoopwafels komen wel op. Maar wat moeten we met drie van die blikken. Eén blik was al te veel, want uiteindelijk eindigt dat ook in de vuilnisbak, zoals de blikken die we twee jaar geleden kregen’.

‘Precies hetzelfde zei ik een paar dagen geleden tegen een vriend die ook zo’n blik had liggen. Als het net binnenkomt is het leuk, dat Delfts blauwe. Maar daarna denk je toch, als de stroopwafels op zijn, wat moet ik dan met dat blik. Dat gooi je toch minder makkelijk weg dan een doosje van karton.’

‘Het is zo’n rot formaat’, valt mijn broer in, ‘wat moet je ermee. Je hebt gelijk, het ziet er leuk uit. Als je er drie krijgt is dat effect overigens een stuk minder. Ik heb de Postcodeloterij gemaild, of ze het zelf ook niet een beetje overdreven vonden’.

‘En?’

‘Nee, nog geen reactie. ’.

‘Een mooi gebaar dom uitgevoerd noem ik zo’n blik’.

‘Ja, je kunt er pennen in doen of bonnetjes. Maar dan ben je een functie aan het bedenken voor dat stomme blik. Als het dan per se van metaal moet zijn zou ik gelukkiger zijn geweest met een bus. Daar kun je veel meer mee.’

‘Ach je weet toch hoe dat gaat. Daar zitten een paar loonslaven op de marketingafdeling. Geld in overvloed, geen controle en dan doen ze maar wat. De eerste gedachte is goed, een beetje verder nadenken is er niet bij’.

‘Wat dat betreft zouden ze van de Postcodeloterij jou eens moeten bellen’, glimlacht mijn broer.

‘Inderdaad’, de humorvol bedoelde suggestie serieus negerend, ‘dan zouden ze in ieder geval een cadeau weggeven dat een aantrekkelijke verrassing is, dat ook na de eerste reactie nog positief werkt en nog lang daarna op een gunstige manier aandacht geeft aan de loterij.’

‘Wellicht is het een bestaand product van die stroopwafelbakker en heeft de Postcodeloterij gewoon voor een zacht prijsje een restpartij overgenomen’.

‘Dat kan, maar dan nog blijft het een kortzichtige actie’.

‘Maar wat lullen we eigenlijk. Ik had je in de tussentijd wel een stroopwafel kunnen aanbieden. Des te eerder kan ik die blikken weggooien’.