De afgelopen drie jaar elke dag een stukje geschreven op deze site. Ineens dacht ik ‘hoe zou het zijn om een weekje te stoppen?’. Nee hoor. Een weekje New York en het kwam er gewoon niet van. En het opmerkelijke is, en dat geldt niet alleen voor dit blog maar ook voor andere activiteiten, dat je alleen afstand kunt nemen door te stoppen. Matigen helpt niet, je moet echt stoppen.

Dan pas kun je de afstand nemen om te kijken hoe je bezig bent, waarmee je bezig bent, hoe het voelt en dergelijke.

Een andere omgeving werkt daarbij inspirerend. Zeker een plek als New York. Het geeft zo veel creatieve afleiding. Daardoor word je bijna gedwongen afstand te nemen. Er is zo veel nieuwe, inspirerende input dat je zelfs kunt denken ‘waar ben ik überhaupt mee bezig’, waarbij je bij gebrek aan eigenwaarde zelfs aan jezelf en je eigen activiteiten kunt gaan twijfelen.

Los van het introspectieve aspect dat aan New York hangt is het ook een bron van gedachten en ideeën waarmee je jezelf kunt stimuleren. En dan komt die kriebel weer om te schrijven, ondernemen, dingen te doen.

Dus na een weekje zonder blogberichtjes ga ik weer verder waar ik was gebleven. Tegen de goedbedoelde adviezen van vrienden en internetgoeroes in ga ik verder zoals ik het altijd deed, ongestructureerd qua onderwerpen. Gewoon vastleggen wat op het moment dat ik er voor ga zitten, rond 8 uur ’s morgens, bij me leeft. De dag beginnen met die regelmaat is gewoon lekker. Wat de dag verder brengt is toch vaak een verrassing en daar kan ik dan de volgende ochtend weer over schrijven…