“Het is feest”, riep mijn vader vanaf onderaan de trap. Zijn woorden drongen langzaam door in mijn halfslapende wereld. Maar ineens dacht ik het te begrijpen. Enkele maanden ervoor, rond Sinterklaas, hadden we gesproken over de dagen dat je cadeautjes krijgt, Sinterklaas, Kerst, je verjaardag. Mijn vader had gezegd dat het beter is van elke dag een feest te maken door de mooie dingen van het leven te zien. Pluk de dag. Dan is elke dag een cadeautje. Geniet van een lekkere maaltijd, van een mooie bloem zomaar onderweg naar school, van iemand die aardig is of blij, van de herkenning van een ander in een blik. Als je de feestmomenten ziet, dan kun je elke tegenslag aan. Al is een probleem nog zo groot, het hangt nooit 24 uur om je heen. Doe alles wat jij kunt doen om een probleem op te lossen en geniet de rest van de dag weer van het leven. “En”, zei hij er met een knipoogblik achteraan, “cadeautjes geven door iets te doen wat anderen helpt van hun leven een feest te maken, is veel leuker dan cadeautjes krijgen”.

Het waren mooie woorden geweest, maar ik was acht jaar. “Het is feest”, hoorde ik mijn vader nog een keer roepen. Ik maakte snel mijn broertjes wakker. Met zijn drieën renden we de trap af. In de huiskamer stonden drie fietsen te blinken, zo maar op een gewone doordeweekse dag. Een echte voor mij, één met zijwieltjes en een driewieler. Die dag was een feest, maar de dag erop was alweer wat gewoontjes.

Geleidelijk begreep ik het verhaal van mijn vader beter. En ik kon het doorgeven aan mijn kinderen. Maar ze hebben het nog niet nodig. Zij kunnen zo opgaan in iets wat ze boeit. Ik geniet van de verwondering waarin ze kunnen kijken naar een meeuw op een lantaarnpaal, van de serieusheid waarmee ze met hun autootjes de wereld nabootsen. Zij helpen me aan vele feestmomenten in mijn leven en ik zie ze elke dag als een cadeautje.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal berust op fantasie.