Vorige week schreef Jerry Goossens een column over betutteling. De strekking van zijn verhaal was ongeveer: ouders die tot nu toe hielpen op school of in de kinderopvang, mogen dat binnenkort niet meer omdat ze niet gediplomeerd zijn. Alsof we ooit als ouder hebben moeten leren opvoeden, dat was een kwestie van vallen en opstaan en een voorbeeld nemen, of juist niet, aan je eigen opvoeding.

Vanmorgen las ik in dezelfde krant een artikel over een EHBO-cursus voor ouders. Want ouders weten niet hoe ze moeten omgaan met een kind dat een knikker doorslikt, zich brandt of valt. Wanneer valt eindelijk die bom, denk ik dan, want we slaan flink door met zijn allen. En dat doorgeslagen systeem kun je alleen veranderen door opnieuw te beginnen.

De gedachte komt niet zo maar uit de lucht vallen natuurlijk. Het is de aaneenschakeling van berichten waarin de betutteling van de Haagse politiek en lagere overheden naar voren komt. De meest ondoordachte ideeën worden omgezet in regeltjes, waarbij in de meeste gevallen nauwelijks wordt nagedacht over de gevolgen.

Wanneer houdt die betutteling op, vroeg ik me van het weekend weer af nadat ik mijn neefje had gesproken over zijn uitgaansgedrag. Overigens niet alleen de betutteling, maar ook het spijkers op laag water zoeken en mijn eigen 2%-regel.

Feesten

Als ik terugdenk aan mijn eigen jeugd dan zie ik de feesten waar bands stonden te spelen en waar het bier rijkelijk vloeide. Niet dat ik daar altijd aan mee deed. Mijn vrienden en ik hadden een zekere verantwoordelijkheid, soms deed je fanatiek mee, andere keren minder. En de bands, die speelden stevig en hard. Als het feest bij iemand thuis was, waren er vooraf briefjes in de brievenbussen in de buurt gedaan. Als het geluid wat al te hard werd of we nog laat doorfeestten, dan kwam er soms een agent vragen of het wat zachter kon. En wilden we een spontaan feest organiseren in een zaaltje of in een café, dan kon dat. Wij of de cafébaas waarschuwden de buren en we konden aan de gang.

Tegenwoordig moet je een vergunning aanvragen. Daar gaat dan weken overheen voor je bericht krijgt van de gemeente. En dan keuren ze het, bij wijze van spreken, af omdat er een doof oud vrouwtje naast de kroeg woont die vroeg naar bed moet. Betutteling? Ok, wellicht niet. Is het gewoon een domme gemeente ambtenaar die niet meer weet hoe hij zelf was in zijn jeugd.

Boter op het politieke hoofd

Die feesten zijn slechts één voorbeeld. Om in de alcoholsfeer door te gaan. De meeste Haagse politici hebben gestudeerd. Het kan zijn dat ze, evenals Hirsch Ballin ooit toegaf, nooit een kroeg van binnen hebben gezien. Maar als ik die huidige jongens en meisjes in de Tweede Kamer zie dan weet ik bijna zeker dat ze al ruim voor hun achttiende alcohol dronken. Welke betutteling, maar evengoed kop in het zand gedrag, brengt ze ertoe jongeren die nog geen achttien zijn alcohol in kroegen te verbieden. Gaan die jongeren minder drinken? Natuurlijk niet. Die drinken gewoon thuis, met hun pedagogisch ongediplomeerde ouders. Eigenlijk is het dus gewoon pesten van horecaondernemers en een voorbeeld van een ideetje omzetten in een regel zonder de gevolgen te overzien. Want handhaving van de regel is wellicht het moeilijkste wat je een horecaondernemer kan vragen.

Doorgeslagen

Wat ik zeg, we zijn gewoon doorgeslagen. De regeltjes worden steeds absurder. En hoewel politici steeds beweren dat ze het leven leuker en makkelijker willen maken en dat ze dienstbaar willen zijn aan de burgers die hen kozen, komen er alleen regels bij en gaan er vrijwel nooit regels weg. In ieder geval niet de absurde regels, de regels waar de meerderheid last van heeft. Die blijven bestaan omdat een klein groepje burgers er aanstoot aan neemt of er anderszins problemen mee heeft.

Ouders met een opvoedkundig diploma, het moet toch niet gekker worden.