In Amerika begint een rage op te komen. Oudere jongeren sparen daar logo’s van Rock bands. Als ik die logo’s zie dan denk ik aan mijn schooltijd. De leraar was nog maar net begonnen met zijn verhandeling over Pythagoras of ik droomde weg. In mijn agenda of een willekeurig ander papier wat onder handbereik lag zat ik te krassen met mijn blauwe Bic. Soms waren het droodle, soms een gedachte waarmee ik bezig dat werd omgewerkt naar woordjes. Maar vaak ook was het een logo van een band.

Kiss was een leuke uitdaging, vond ik, vanwege de strakke lijnen die evenwijdig aan elkaar liepen met het lijntje extra waardoor een wit lijntje ontstond of schijnbaar wit lijntje. Led Zepplin was ook een mooie en dat was ook meer mijn band, dat maakte het ook aantrekkelijker. Het Black Sabbath logo was vooral leuk omdat het uitnodigde te experimenteren.