negentigjarige oom

De mening van een negentigjarige oom

Afgelopen zondag ben ik bij een negentigjarige oom langs geweest. Hij was vorige maand jarig. Naar zijn verjaardag gaan kwam mij niet uit. Nu had ik hem voor mezelf. We konden in alle rust spreken. En dat is altijd leuk.

Want hoewel hij lichamelijk wat zwakker is, werkt zijn koppie nog feilloos. Hij lepelt namen, gebeurtenissen en anekdotes nog even gemakkelijk op als in de tijd dat ik als jochie van tien aan zijn lippen hing. Toen vertelde hij over zijn werk, de maatschappij en zijn mening daarover. Dat laatste was altijd sterk aanwezig.

Negentigjarige oom met meningen

Een mening heeft mijn negentigjarige oom nog steeds. Niet zo maar eentje, maar met argumenten. Ok, zijn argumenten. Maar alles is beter dan een niet onderbouwde mening.

‘René, het systeem loopt vast en dan heb ik het niet over mijn computer’, zegt hij nadat ik hem een vraag stelde.

‘Opmerkingen over het foute systeem heb ik natuurlijk mijn hele leven al meerdere keren gehoord’, gaat hij verder, ‘maar nu gebeurt het echt. Er is te veel genegeerd, kapot gemaakt. Bij een systeem haakt alles in elkaar. Als er één dingetje stuk gaat, dan repareer je dat. Maar nu gaan er veel dingen tegelijk verkeerd’.

‘Is dat niet gewoon de mening van een oude man’, werp ik tegen, ‘straks mag u ook nog een keer zeggen “de jeugd van tegenwoordig”.

Lappendeken

‘Ja, ja, je bent een leuke. Nee ik ben serieus. De grote lijn is weg in de zorg. En in het onderwijs. Op allerlei terreinen wordt ad hoc gerommeld. Problemen worden en zijn met lapjes, als in een lappendeken, opgelost. Ik zie veel mensen die allerlei goede bedoelingen hebben. Maar in het grote geheel gaat het fout’.

‘Ik zie toch ook herstel. Er zijn maatregelen genomen. Je moet het ook tijd geven. Beslissingen en beleid leveren niet direct de volgende dag al resultaat, de gevolgen zijn niet direct zichtbaar’.

‘We praten te abstract, René. Laat ik het concreter maken. Iedereen heeft het over internet, alles moet digitaal. Maar wie denk je dat straks jouw kraan repareert?’

Ik kijk mijn negentigjarige oom even aan. Is het een retorische vraag. Mijn antwoord laat te lang op zich wachten zie ik.

Marokkaanse loodgieter

‘Het zijn de Marokkanen die Wilders er uit wil hebben. Maar ook Polen en anderen die nog weten hoe dat moet, een kraan repareren. Nadat de ambachtsschool in 1968 uit Nederland verdween is er de klad in gekomen. Een jongen die enthousiast was en loodgieter wilde worden moest vier jaar naar de LTS. Daar kreeg hij vooral veel theorie. Die jongens zaten daar helemaal niet op te wachten, die wilden met hun handen werken. Daarna kwam het VMBO en werd het alleen maar erger’.

‘Ik begrijp wat u bedoelt’.

Praktijkervaring

‘In de zorg is het net zo gegaan. Koekenbakkers zonder praktijkervaring hebben allemaal beleid doorgevoerd waardoor we geleidelijk met een zorgmoloch te maken hebben. Er is een enorme scheefgroei tussen het aantal werkhanden en denkhoofden. De maatregelen die nog steeds worden genomen maken het van kwaad tot erger maken. Wat vind jij bijvoorbeeld van het verplaatsen van ouderen uit verzorgingshuizen naar omgevingen waar ze volledig onbekend mee zijn?’

Percentage mannen t.o.v. vrouwen. Van de negentigjarigen is 27,9% een man.

Percentage mannen t.o.v. vrouwen. Van de negentigjarigen is 27,9% een man.

Voor ik antwoord kan geven gaat mijn oom alweer verder. ‘Het is belachelijk. Oude mensen moet je gewoon lekker laten waar ze zich veilig en beschermd weten. En dat is in hun eigen vertrouwde omgeving’.

Studentenwoningen

‘Hier in mijn omgeving worden steeds meer studentenwoningen gebouwd. Als er iets wordt gebouwd zijn het studentenwoningen en starterswoningen. Maar voor ouderen wordt niets gebouwd. Ik woon hier in een veel te groot huis, met vier slaapkamers. En ik niet alleen. Het hele rijtje hier zijn oude weduwen en weduwnaars in te grote huizen. Maar doorstromen doen we niet.’

‘Ik wil best verhuizen naar een ouderenwoning met een woonkamer en slaapkamer. Voor mijn part een aanleunwoning. Maar het is er niet in deze omgeving waar ik iedereen ken en waar iedereen mij kent. En ik ga op mijn leeftijd echt niet verhuizen naar een plaats waar ik niemand ken. Ik wil in mijn eigen buurt blijven. Maar ondertussen houd ik wel een prachtige woning bezet waar gemakkelijk een groot gezin in kan wonen.’

En zo gaat mijn negentigjarige oom nog een tijdje door.

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 10 april 2014 door in de categorie 2014, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *