De afgelopen weken rijd ik minstens één keer per week over een provinciale weg naar een zakenrelatie. In de agrarische omgeving slingert de weg zich langs koeienweiden, bloesemvelden en ander bij zo’n omgeving horend groen. Meestal pak ik de cabrio. Dat geeft me een heerlijk vakantiegevoel onderweg.

Door de vele trekkers en de bochten is het een enigszins afwijkende provincieweg. Want hoewel je 80 mag rijden, blijft de snelheid meestal hangen rond 60. Dat geeft gelegenheid het vakantiegevoel te versterken, te genieten van de omgeving en mijn aangeboren observerende ogen de kost te geven.

Drie Berner Sennen

Drie weken geleden waren me op de heenweg drie honden opgevallen op een erf aan de rand van een weiland. De drie Berner Sennen lagen rustig een beetje om zich heen te kijken terwijl ik voorbij reed. Twee boerderijen verder stonden twee paarden vlak bij een hek. En na nog weer een paar boerderijen zag ik vier koeien onder een boom in een tafereel dat me deed denken aan een schilderij van Paulus Potter.

Op de terugweg een paar uur later diezelfde dag lagen de drie Berner Sennens nog precies zoals die ochtend. De twee paarden stonden bij het hek en de koeien lagen onder de boom.

Vorige week ben ik er speciaal op gaan letten. De drie Berner Sennens lagen weer op hun plekje op het erf. De paarden stonden bij het hek en de koeien lagen onder dezelfde boom als twee weken daarvoor. En op de terugweg was het beeld niet veranderd.

Contourkrijt

Gisteren ben ik uitgestapt bij de boerderij met de Berner Sennens. Met een wit krijt dat ik van een bevriende politieagent had gekregen liep ik op ze toe. Ze draaiden hun koppen in mijn richting, maar ze bleven gewoon liggen. Dichterbij gekomen maakte de voorste hond aanstalten om op te staan. Maar hij deed het niet. Ik aaide hem over zijn kop, aaide hem over zijn rug terwijl de hond mij observeerde.

Met het krijt tekende ik een contour om hem heen zoals ik dat had gezien in politiefilms. Daarna liep ik naar de andere hond. Hij likte aan mijn hand toen ik deze naar beneden bracht om ook bij hem een contour te krijten. De derde hond lag ongeïnteresseerd te kijken naar wat er om hem heen gebeurde. Even later had ik ook om hem een krijtstreep getrokken.

Met een glimlach in mijn lijf liep ik terug naar mijn auto en vervolgde mijn weg naar de zakenrelatie.

’s Middags rond een uur of drie, ruim zes uur later, stapte ik het erf weer op. Van een afstand had ik al gezien dat de setting waarin de honden lagen niet of nauwelijks was veranderd. Even later werd dat bevestigd door de krijtstrepen. De honden waren niet van hun plaats geweest of hadden zich op precies dezelfde plek weer neergelegd.

Wat een leven

Wat een leven, had ik eerder al gedacht. Maar nu dacht ik weer “wat een leven”. Terwijl ik op het kantoor bij de zakenrelatie diverse klussen had uitgevoerd en overleggen had bijgewoond, hadden die honden daar gewoon gelegen, een beetje om zich heen gekeken en waren wellicht even van hun plek geweest om te drinken of eten. En dat gold waarschijnlijk ook voor de paarden en de koeien die ik bij de andere boerderijen had gezien.

Wat een leven, dacht ik nog eens. Daarbij realiseerde ik me dat de invulling van mijn dag ook niet meer dan een invulling was. Ik verdien er wat mee, kan daardoor wat kopen en ben onderdeel van een economie van rollend geld. Maar waarom zou het één, een dagje liggen op een erf, anders gewaardeerd moeten worden dan wat wij werken noemen.

Het enige verschil is wellicht dat de honden geen benul hebben van economie, zingeving, Pasen, nut, toekomst en dergelijke. Zaken waardoor mensen zijn verleerd een dagje niets te doen.

Ja, jij ook. Want met dat dagje strand kun je denken dat je niets doet, maar zonder boek, een radio, andere mensen om je heen en spelletjes houd je het daar geen vijf minuten uit. Het ware leven zal er wel ergens tussenin zitten. Daar waar we onbevangen, zonder schuldgevoel stil kunnen liggen en gedachteloos om ons heen kijken. Wat een leven.