Vanmorgen stond ik onder de douche. Voor mij een moment van de dag om wakker te worden. Maar soms ook te genieten van de gedachten die ik de avond ervoor mee naar bed nam. Als heldere inzichten verschijnen ze als oplossingen, visies of anderszins voor mijn geestesoog.

Zo ook vanmorgen. Ineens zag ik het einde van de mensheid. Niet in een Apocalyps, waarbij de mensheid eindigt bij de ondergang van de wereld. Maar in een overgangsfase naar een geëvolueerde nieuwe vorm.

We kijken naar het verleden en beschrijven hoe ooit vissen aan land gingen, hoe het leven verder evolueerde en er uit apen mensen ontstonden. Dat waren nog niet de mensen zoals wij onszelf zien. Het waren prehistorische mensen waar mogelijk eerst nog de cro-magnonmens uit voortkwam en pas 200.000 jaar geleden de moderne mens waar wij toe behoren.

Waarom zouden wij het eindpunt zijn. Ja, we vinden onszelf heel wat. We kunnen denken, voelen, ruiken en we zorgen voor technologische ontwikkeling en allerlei andere dingen waardoor we onszelf superieur wanen. Maar ondertussen gaat de evolutie gewoon verder.

En vanmorgen zag ik dus het einde van de mensheid. Eerst zullen we de capaciteiten die we in ons hebben nog verder ontwikkelen. Door talenten die zelfs de beste science fiction fantasten, voortbordurend op het heden, niet kunnen bedenken, zal ons nageslacht tot onwaarschijnlijke dingen in staat zijn. Hun hersenen, ledematen en lichaam veranderen geleidelijk en op een gegeven moment zullen ze zichzelf geen mens meer noemen.

Zoals de mens een organisme is ontstaan nadat ooit de oerbacterie begon te leven en via verschillende stadia tot mens evolueerde. Zo zal ook de mens ophouden te bestaan of op zijn minst worden opgevolgd door een vervolgorganisme.

Dat er daarvoor nog wel het een en ander gaat gebeuren zag ik ook. Maar dat bewaar ik voor een andere dag, een dag ergens in de toekomst.