Deze foto van het station van Rotterdam doet met denken aan scènes uit films van Jacques Tati. Het is, denk ik, het spanningsveld tussen de onderwerpen in combinatie met de onwerkelijke kleuren. Ik kan me de zaterdagnachten nog herinneren dat we naar beneden slopen. Door een gang, langs de grote slaapkamer van onze ouders, naar de voorkamer van het oude herenhuis waar we toen woonden. Mijn broertje was acht en ik elf. Tegen twaalf uur begon de film. Tati heeft er maar zes gemaakt, maar ze zijn van grote invloed geweest op vele filmmakers en komieken. Na zes weken Tati hadden we de smaak te pakken en keken nog enkele weken naar de andere nachtfilms. Want we waren gek van films. Pas twee jaar later kwam het toevallig ter sprake. Ze hadden er niets van gemerkt, was het enige antwoord van mijn moeder.
Mijn ouders hadden werk waar ze druk mee waren. Wij waren daardoor voor veel huishoudelijke dingetjes op onszelf aangewezen. We zetten zelf thee als we uit school kwamen, regelde zelf zwemles en fietsreparaties en hadden baantjes al ver voor dat officieel mocht. Als het echt nodig was, dan was er vanzelfsprekend altijd een ouder. Maar voor het overige moesten we bouwen op het verantwoordelijkheidsbesef dat zij ons als belangrijkste deugd hadden bijgebracht. Dat merkten we als we over de schreef gingen. “Je weet zelf wat wel en niet goed is”, zeiden ze dan,“dus wees eens eerlijk, heb je het stemmetje niet gehoord die zei dat je dit niet moest doen en heb je het tegen beter weten in toch gedaan.”

Mijn eigen kinderen heb ik op dezelfde manier verantwoordelijkheidsbesef bijgebracht. Vanuit de overtuiging dat ieder mens weet wat goed en niet goed is en dat je daarbij vooral eerlijk naar jezelf moet zijn. Niet naar anderen kijken, maar zelf denken. Ik hoor mijn moeder nog zeggen “als hij de sloot in springt, spring jij”. Die Franse films waren daarbij geen slechte aanvulling, die zat vol vragen over goed en kwaad, keuzes maken en verantwoording nemen. Ik ben er van overtuigd dat mijn kinderen ook naar hun stemmetjes luisteren. De half Nederlandse Tati zou met zijn kritiek op de moderne maatschappij in deze tijd voor hen een mooie bron van inspiratie kunnen zijn.

verschenen in het tijdschrift OOK! – foto uit archief Deuxième/Polyvisie – het verhaal is niet autobiografisch.