Gisteren was de derde halfjaarlijkse Boni mini reünie georganiseerd bij oud-klasgenoot Marc en zijn vrouw Irene in Zutphen. De mini reünie bestaat uit een select groepje klasgenoten van een vierde klas Havo van het Bonifatius College.

De eerste keren kon ik er niet bij zijn. Maar gedurende de inmiddels bijna veertig jaar heb ik met enkele van de klasgenoten wel contact onderhouden.

Als de dag van toen

Geleidelijk druppelen rond 11 uur de oude vrienden, vriendinnen en ik binnen. We worden direct doorverwezen naar de tuin, want het is inmiddels prachtig weer. Alsof we elkaar de week ervoor voor het laatst hebben gesproken gaan we verder.

Algemene, actuele en persoonlijke onderwerpen worden besproken in de groep of in tweegesprek. De gebruikelijke vragen bij een reünie, ‘hoe is het met jou?’, ‘wat doe jij tegenwoordig?’ en soortgelijke zinnen, blijven achterwege.

Klompenpad Zutphen

Na de koffie nemen Marc en Irene ons mee naar het klompenpad van Zutphen. Klompenpaden zijn wandelingen in agrarisch gebied. ‘Het zijn vaak historische onverharde paden over boerenland en landgoederen’, vertelt Marc, ‘in Zutphen gaat het gedeeltelijk langs de IJssel’.

We nemen een korte route naar het pad, over en onder prikkeldraden. Kort daarop staan we aan de voet van de IJssel. Als we achter ons kijken zien we de skyline van de oude stad. Die natuurlijk geen skyline is zoals New York, want hoogbouw is verboden in Zutphen. De hoogste gebouwen zijn de torens van de kerken. En drie foeilelijke, de horizon vervuilende windmolens.

Horizonvervuiling

Triest die windmolens in het land. Maar direct weer een goed voorbeeld van wanprestatie, dat ook hier de overheid die ondingen heeft toegestaan. Zelfs de minst milieubewuste aanwezigen van de reünie spreken er schande van. Maar we laten onze dag er niet door verpesten. We draaien ons om en met de prachtige Hanzestad en de windmolens in onze rug starten we de wandeling.

We hebben ongeveer een half uur gelopen als Marc voorstelt te lunchen. De pieren liggen op dit punt allen aan de andere kant van de IJssel, dus kiezen we voor een glooiing in de dijk. De vrouwen spreiden de kleden uit en pakken de lunchvoorraad uit de manden, terwijl de mannen verderop nog wat keuvelen over de IJssel, de stroombreking, het vaarverkeer en de wolken.

vlnr: Ber, Mieke, Hedy, Ik, Wim, Arda en Irene. De rest loopt of staat ergens buiten beeld.

De dag vervolgt met een bezichtiging van de oude stad en een etentje in één van de vele horecagelegenheden van Zutphen.

Een mini reünie

Wat maakte deze mini reünie nou zo aangenaam, denk ik als ik huiswaarts rijd. Is het ‘de knikker-beleving’ die direct voor een goede, vertrouwde sfeer zorgt. Met de mensen die je kent vanuit je jeugd, waarmee je bij wijze van spreken hebt geknikkerd, heb je immers vaak een andere band dan met even leuke, interessante of aangename mensen die je korter geleden ontmoette.

Wat het ook is, we hebben besloten het voorlopig klein te houden. Voorlopig? De volgende halfjaarlijkse mini reünie is al over een drie maanden…