Sanquin bloeddonor
Een paar weken geleden gaf ik me bij Sanquin op om bloeddonor te worden. Ik ben nooit ziek geweest en gebruikte nooit medicijnen. Ik heb geluk gehad, denk ik dan, en door bloeddonor te worden doe ik wat terug voor dat geluk. Het was een impulsactie, ineens dacht ik dat het zinvol is bloeddonor te zijn. Nadat de afspraak was gemaakt heb ik me er verder niet meer in verdiept en mensen die ook bloeddonor zijn ken ik niet.
Vanochtend vroeg ging ik dus onwetend en onbevangen naar de eerste afspraak. Het enige waar ik me druk over maakte was het parkeren bij het UMC (Utrechts Medisch Centrum). Die zorg viel al direct weg, als donor parkeer je voor de deur op de speciale parkeerplaats.
De eerste keer moet je een formulier invullen dat een beeld geeft van je medische geschiedenis. Het gesprek met een arts, dat vooraf gaat aan het donorschap, duurde een kwartiertje. Samen liepen we het formulier door, waarbij ze uitleg gaf over het belang van een vraag, de werkwijze van Sanquin en overige infomatie.
Vingerprikje
Na het gesprek stelde ze mijn bloeddruk vast en met een vingerprikje nam ze bloed af. Met een apparaatje op het bureau kon ze met dat bloed zien of er genoeg ijzer in mijn bloed zit. Dat het goed was maakte ik op uit haar enthousiaste reactie, waarna ze een getal schreef op het formulier. Een deel van het afgenomen bloed wordt naar het laboratorium van Sanquin gestuurd, waar ze vaststellen welke bloedgroep ik heb.
Vier buisjes bloed
De arts bracht me naar de zaal waar een paar mensen op grote lederen fauteuils lagen, de donoren, allen met een arm horizontaal leunend op een verhoogde leuning. Er omheen liepen zes jonge vrouwen in een witte verpleegstersuniform. Een van de vrouwen vroeg me op een van de vrije fauteuils plaats te nemen. ‘De eerste keer’, vroeg ze, terwijl ze de klemmap met mijn formulier van me aanpakte. Terwijl ik antwoordde bekeek ze de binnenkant van mijn armen. Ze wreef even over de holte tussen onder- en bovenarm. We spraken verder, waarbij ze onderwijl de naald in de holte plaatste.
Ik verwonderde me erover dat ik zowel de naald van de vingerprik als de juist geplaatste naald niet had gevoeld. ‘Een mier op mijn arm is gevoeliger’, zei ik.
‘Het valt inderdaad mee hè’, was haar antwoord, ‘de bloedafname van deze vier buisjes is eigenlijk het gevoeligst. Bij de daadwerkelijke bloedafgifte is het nog minder’. Minder dan niets?, dacht ik, kan dat.
Een half uurtje na mijn aankomst loop ik weer naar mijn auto, met een verbandje om mijn linkerarm en een voldaan gevoel.
Iedereen donor
Thuisgekomen denk ik ‘iedereen zou bloeddonor moeten zijn’, helemaal als je zoals ik dankbaar moet zijn dat je nooit iets hebt gehad. Ik ga naar de site van Sanquin. Daar zie ik dat je als donor na vijf keer bloed geven een cadeautje mag uitzoeken, maar dat de meeste mensen daar geen gebruik van maken. Dat is mooi, ook voor anderen gaat het blijkbaar om het gebaar.
Ben jij nog geen donor? Maak een afspraak 0800-5115 of geef je op via de site.
Smoesjes
Ok, ok, ik hoor het je zeggen. Je ben geen donor, maar je bent bang voor naalden en de prik. Neem van me aan, het stelt niets voor. En dat je het te druk hebt is ook onzin. Dat ene uurtje per kwartaal kun je toch wel vrij maken. Stel je voor dat jij, je kind of een andere naaste een ongeluk of erger krijgt en bloed nodig heeft. Dan ben je blij dat er bloeddonors zijn. Waarom ben jij niet één van hen?
Ben jij nog geen donor? Maak een afspraak 0800-5115 of geef je op via de site.
Een willekeurig bericht
Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.