Eergisteren hadden we het tijdens de zaterdagkoffie over taalgebruik. In hoeverre is het belangrijk dat we aandacht blijven geven aan onze taal. Het was ons al eerder opgevallen dat er slordiger wordt geschreven. De aanleiding gisteren was een korte zin in een tijdschrift waarin twee keer het woord ‘genoeg’ was gebruikt, terwijl het eenvoudig een keer kon worden vervangen door ‘voldoende’.

‘Het lijkt een klein ding, maar het tekent een zekere slordigheid’, zei Erik terwijl hij ons wees op het volgende, ‘kijk maar, volop Germanismen. Waar is dat voor nodig’.

Tijdens het gesprek dacht ik aan Mark, een vriend in Engeland. Ruim twintig jaar geleden zei hij tegen me ‘het gaat slecht met Engeland. Ze hebben nu bij de BBC nieuwslezers die geen fatsoenlijk Engels meer kunnen praten’. Hij bedoelde dat er plat werd gesproken en dat gangbare woorden in het beschaaf Engels werden vervangen door moderne uitdrukkingen.

Ongeveer daarover ging het gesprek gisteren ook. Uiteindelijk waren we het erover eens dat taal levend is en dat het, zeker met de laatste taalveranderingen, niet makkelijker is geworden. Maar om, wat Ron wilde, te accepteren dat we daarom maar kiezen voor de grootste gemene deler of erger, daar was verder iedereen tegen.

Er kwamen vele voorbeelden voorbij waar vaak fouten mee worden gemaakt. Fouten als ‘Ik besef me’, onjuist gebruik van ‘als en dan’ of ‘ik en mijn’ en het lelijke ‘hun willen’.

Het werd al met al een leuk gesprek, waarbij we het zowaar allemaal eens waren. Ok, met uitzondering van Ron.