Gisteren zag ik weer eens een Pecha Kucha. En evenals eerdere keren vond ik het ook deze keer te lang duren. Dat hangt vanzelfsprekend van het onderwerp af. Maar het keurslijf van zo’n vast formaat speelt ook zeker een rol. Bij een gedicht, zoals een haiku of limmerick, is het een leuk vorm. Maar bij een presentatie vind ik het niet prettig.

In ieder geval niet als het een Pecha Kucha is. Dat is een powerpoint-achtige presentatie die bestaat uit 20 afbeeldingen die elk 20 minuten blijft staan. Het dwingt, volgens de bedenkers Astrid Klein en Mark Dytham, de maker om to the point te denken. Dat zal best.

Bij een saai onderwerp of slecht ‘to the point’ denken is 20 seconden lang, en je weet als kijker dat je het 6 minuten en 40 seconden moet aanzien. Ik weet dat er onderwerpen zijn waar het zich wel voor leent en presentatoren die hun verhaal goed kunnen vertellen, dan is 20 seconden ineens niet extreem. Maar dat geldt ook voor andere prestatievormen.

Toen het concept van de Pecha Kucha aansloeg werden er ook Pecha Kucha avonden georganiseerd waarbij maximaal 14 deelnemers hun presentaties tonen. (op youtube staan meerdere voorbeelden, zoals deze ‘een pecha kucha over pecha kucha‘

Dong Dai

Pecha Kucha in Japanse tekens

Pecha Kucha is Japans voor ‘prietpraat’. Dat zette me aan het denken. Want als er een Pecha Kucha is, een 20 x 20 vorm, kunnen daar best ook een andere vormen naast worden gezet. We hebben al de ‘elevator pitch’, waarbij iemand zijn bedrijf of idee in 30 tot 120 seconden moet presenteren.

Ik dacht aan een presentatievorm van 18 afbeeldingen die 8 seconden staan. Een vlotte babbel vergeleken bij de prietpraat van Klein en Dytham. Ik noem het Dong Dai. Dat is Vietnamees voor ‘vlotte babbel’.

Ik hoor een secretaresse al een afspraak maken voor een presentatie, “en hoe gaat u presenteren, doet u een Pecha Kucha of een Dong Dai”. Of de directeur van een groot bedrijf die zegt “als u het niet in een Dong Dai kunt presenteren hoeft u niet te komen”.

Zeg het eens een paar keer: Dong Dai, Dong Dai, Dong Dai. Het ligt lekker in het gehoor hè. Wel nog meer to the point denken natuurlijk bij zo’n vlotte babbel.