Vorige week vroeg iemand of ik ergens spijt van had in mijn leven. Het deed me denken aan de auto van mijn moeder. Maar meestal antwoord ik op die vraag iets over de zinloosheid van spijt. Spijt is als regen, je kunt er niets aan doen. Je kunt bij regen een paraplu meenemen en je kunt leren van iets waar je spijt van hebt. Wellicht dat je bij spijt een soortgelijke situatie dan in de toekomst kunt voorkomen of, afhankelijk van het voorval, beslist je excuses aan te bieden of op een afspraak terugkomt.

Meestal geef ik dus een antwoord, waarvan sommigen zullen zeggen dat het een afleiding is. Als ik hier dan een minder afleidend antwoord wil geven: natuurlijk zijn er momenten en situaties geweest in mijn leven die ik achteraf gezien anders zou willen hebben gedaan. Maar dat is dus inderdaad achteraf gezien. Maar is dat spijt? Dat is volgens mij nog steeds nadenken over een situatie, met de kennis van daarna, en daarvan leren.

De auto van mijn moeder

Een paar uur voor de vraag sprak ik met iemand over zijn moeder. Daarbij kwam ook mijn moeder ter sprake. Daardoor antwoordde ik deze keer op de vraag: ‘ja, ik weet niet of het spijt is, maar ik vind het jammer dat we de auto van mijn moeder hebben verkocht’.

Een paar jaar voor het overlijden van mijn vader was mijn moeder weer gaan rijden. Dat ging goed. Ze reed vlot, paste zich aan bij de verkeersstroom en had ook geen angst om te rijden. Heel anders dan het rijgedrag dat ik van andere ouderen ken en zelfs bij jongeren zie, die weifelend door het verkeer gaan.

Alleen haar oriëntatie, het lezen van kaarten dus, en het inparkeren gingen wat minder. Maar minder dan wat? Het mopje wil toch dat vrouwen daar sowieso niet goed in zijn. Dus wat dat betreft paste ze prima in het stereotiep. Bij dat inparkeren begint de ‘spijt’.

Inparkeren

Tijdens de laatste verjaardag van mijn vader was mijn moeder even weggeweest met haar auto; een automaat op leeftijd waar ze volledig mee overweg kon, wat de aanschaf van een nieuwer model in de weg stond. Bij het inparkeren voor de deur reed ze tegen de auto van de buurman. Toen ze even later binnenkwam, er zaten al wat gasten, zei ze, ‘nu is het genoeg, die auto eruit’.

De volgende dag was ze, ondanks tegenwerpingen van ons, bij haar standpunt gebleven. Dus maakte ik een verkoopplannetje en een week later was de auto verkocht.

Maar later realiseerde ik me dat ze daardoor minder mobiel was en dat de verkoop wellicht helemaal niet nodig was geweest. Want ze was tegen de auto van de buurman aangereden doordat het gaspedaal niet gelijkmatig (traploos) werkte.

Bij een klein beetje indrukken kwam haar Fiat Panda op gang. Daarna kon je het pedaal verder indrukken zonder gevolgen. En dan ineens pakte het weer en schoot de auto vooruit. Bij inparkeren, waar enige subtiele gasbeheersing noodzakelijk is, gaf dat natuurlijk een probleem.

Spijt

Het ongelukje was veroorzaakt door een technisch mankement. Niet door het rijgedrag van mijn moeder. Haar vertrouwde auto was verkocht en ze was, zoals ze zelf zegt, te oud om aan een nieuwe te wennen. Als ik haar nu zie meerijden met vriendinnen, dan denk ik ‘wat had ik het je gegund dat je nu nog in je eigen autootje kon rijden’.

Is dat spijt? Zoals ik al zei, die vraag beantwoorden heeft geen zin. Leermoment? Ja. Maar een soortgelijke situatie dient zich volgende keer heel anders aan. Dus is het slechts wachten op het volgende leermoment. Want spijt …

Zie ook het bericht over de laatste verjaardag van mijn vader ‘Weg met de ziekte van Alzheimer‘