Duurzaam bedrog

Een paar weken geleden zei ik tegen een zakenrelatie ‘hou nou eens op over duurzaam. Duurzaam bestaat niet meer. Het is duurzaam bedrog geworden. Het wordt te pas en onpas geroepen. Het is een containerwoord. Het is als het Aspirine dat van merknaam een soortnaam is geworden’.

‘Hoezo? ‘, vroeg de zakenrelatie, meer om een pauze te creëren waarin hij over mijn woorden kon nadenken, dan een antwoord verwachtend.

EU_Ecolabel‘Joh, iedereen roept toch dat ie duurzaam is’, reageerde ik drammend, ‘ze doen dingen die 99% indruisen tegen milieubewust, maatschappelijk verantwoord en dergelijke. Maar omdat ze één dingetje goed doen noemen ze zich duurzaam. De eerste gebruiker van het woord was echt duurzaam of had in ieder geval goede intenties, de rest is geknoei met een begrip’.

‘Hoezo?’, vroeg de zakenrelatie nogmaals.

Ik had zo snel geen voorbeelden beschikbaar. Ik lees over duurzaamheid, ik hoor erover. Maar het is voor mij geen onderwerp meer. Op het moment dat de problematiek rond het begrip me duidelijk was zette ik het van me af en plaatste het als fenomeen in de aloë vera hoek.

Op La Palma ontdekten mijn toenmalige vriendin en ik een prachtig product, 99,8% aloë vera. Het product was in Nederland ook sporadisch te vinden, in een al iets minder hoge concentratie. Een jaar later werd je in de reclamefolders van DA, De Tuinen en dergelijke doodgegooid met aloë vera producten. Het naamgevende ingrediënt zat er echter nauwelijks nog in. De farmacie had een cashcow gevonden, een gaatje in de markt dat ze met zijn allen dichtgooide, desnoods met inferieure producten.

Eco-label

Natuurlijk blijf ik de duurzame ontwikkelingen volgen en ik sta open voor de mooie en de minder mooie voorbeelden. Gisteren vertelde John, een zakenvriend, me over het ECO-label. Dat is het Europese keurmerk, ingesteld door de EU, voor non food producten en diensten. Het doel is om duurzame productie en consumptie te stimuleren.

Vroeger zei ik wel eens ‘als de politiek zich ermee gaat bemoeien, is het einde verhaal’, waarbij dat verhaal op allerlei manieren kan worden ingevuld. In dit geval de positieve ontwikkeling van duurzaamheid. Ooit was het een mooi ideaal. Nu het in handen is van, in dit geval de EU, is het klaar.

Duurzaamheid is geformaliseerd tot een formule en niet meer tot een bewustzijn of bewust zijn. Wanneer een product binnen 28 dagen voor 60-80% is afgebroken mag het, met nog wat voorwaarden, het ECO-etiket dragen.

Je kunt je afvragen waarop zo’n formule is gebaseerd? De eerste duurzame denker streefde immers naar 1 dag en 100%. Het antwoord is, het is gebaseerd op overleg met en invloed van multinationals.

Bij het zien van zo’n formule kun je nog denken dat het goed is dat er iets over is vastgelegd. Dat maakt het immers vergelijkbaar, meetbaar, het geeft een kader en een definiëring. Maar de politiek zou de politiek niet zijn als er niet allerlei varianten zijn. Dus houdt me niet aan bovenstaande formule, er zijn er inmiddels talrijke formules in omloop voor even zovele uitzonderingen en producten. Het maakt het weer lekker onoverzichtelijk en dus fraudegevoelig. Einde verhaal dus.

Ecover

Als ik het goed heb begrepen, gaat het duurzaam bedrog nog veel verder dan de belachelijke grens van 28 dagen en 60-80%. Een zogenaamd biologisch product, zoals de reinigingsmiddelen van Ecover bijvoorbeeld, kan uit meerdere ingrediënten bestaan. Als één daarvan binnen de voorwaarden van het EU Eco-label valt kan het etiket al worden verworven. Dat is wellicht het grootste duurzaam bedrog. Het maakt zo’n label volstrekt ongeloofwaardig. Maar geen consument die het weet.

Greenkey

Greenkey is ook zo’n duurzaamheids-label dat de afgelopen jaren een vlucht heeft genomen. Het is een internationaal keurmerk voor bedrijven in de recreatie- en vrijetijdsbranche. Er zijn inmiddels meer dan 1200 bedrijven in 18 landen bij aangesloten. In hotels en vakantieparken kom je het ook in Nederland steeds vaker tegen.

De bedrijven die aan het keurmerk willen voldoen worden beoordeeld op hun milieumaatregelen, waarvan enkele verplicht zijn, en hun maatschappelijk verantwoorde manier van ondernemen. Natuurlijk is het goed zo’n keurmerk. Maar het wordt twijfelachtig wanneer machtige toeleveranciers zich aan de organisatie binden en hun invloed laten gelden bij de keuze van te gebruiken producten. Of als zij onderdelen buiten de beoordeling van het keurmerk houden om hun belang te beschermen.

Dat hoeft niet per se schadelijk te zijn voor de bezoeker van een recreatiepark of vrijetijdsactiviteit. Maar zulk machtsmisbruik houdt ontwikkelingen tegen die ‘duurzaamheid bevorderen. En het ondersteunt waarom ik inmiddels duurzaam bedrog vind en de labels in twijfel trek.

Ik ga hier natuurlijk geen voorbeelden geven. Maar wie geïnteresseerd is zou eens in de keuken van een hotel met het Greenkey-keurmerk moeten kijken.

Print deze pagina
Bovenstaand bericht is geschreven op 26 juni 2014 door in de categorie 2014, Algemeen

Vorige en volgende berichten

« Ouder: Nieuwer: »

Een willekeurig bericht

Ik schrijf op deze site over allerlei onderwerpen. Soms is het heel persoonlijk, soms vooral informatief of beschouwend. Hieronder een willekeurig bericht uit ruim 2000 berichten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *